Van sjaaltjes en guimpevork

Ik heb al eens verteld geloof ik dat ik wel van de sieraden ben toch? Oorbellen heb ik net verteld, klopt. Maar de armbanden en kettingen enzo heb ik toch ook al eens genoemd? Nou ja, dan misschien ten overvloedde: maar ik draag het liefst oorbellen, armband én ketting die bij elkaar passen én die bij mijn outfit passen. Ik vertelde al dat ik zonder oorbellen eigenlijk geen dag doorkom, maar die armband en ketting blijven er ook heel regelmatig bij hoor. Die kettingen helemaal de laatste tijd (lees: na geboorte kaboutertje).

Het blijkt namelijk dat die dingen helemaal niet praktisch zijn om te dragen als je nog zo regelmatig borstvoeding geeft als ik doe. Of een klein kereltje op schoot hebt. Mijn kettingen zijn redelijk kwetsbaar en hij vindt ze machtig interessant. Zit er dan regelmatig aan te frutselen, te trekken, proberen in de mond te stoppen. Dat werk. Dus, gevolg is dat ik haast geen kettingen meer draag.

Omdat ik een kale nek ook maar wat saai vind, en ik het toch wel mooi vind, draag ik nu regelmatig mijn mooie (vind ik dan toch) soort van gehaakte sjaaltje. Zie, deze

Gebroken wit van kleur dus passend bij heel veel kleding gelukkig. Gelukkig omdat ik er maar één heb en ik geen geld heb om meer van die dingen te kopen. Bovendien......zo'n sjaaltje zou toch ook vrij makkelijk te haken moeten zijn????

Ik wilde graag een roze exemplaar nog, gewoon omdat roze mijn lievelingskleur is en ik dan ook redelijk wat kleding heb in die kleur. 

Ik ging op het internet op zoek naar haakpatronen met als zoekterm kanten sjaaltje gehaakt, in het Nederlands en in het Engels (lace scarf crochet dan hè). Zoeken zoeken zoeken en uiteindelijk een paar prachtige dingen tegengekomen. Op Ravelry en via Ravelry op verschillende blogs. Zoals deze, By Number 19. Zij maakt hele mooie dingen vind ik. Van haar heb ik ook mijn eerste patroon gebruikt. 

Ik wilde deze

Maar dan dus in het roze en twee keer zo lang. 

Ik kwam er achter dat ze deze sjaal met een speciale techniek gemaakt had, met een speciale haaknaald. In het Engels heet dit haakwerk Hairpin lace.  De Nederlandse naam voor de haaknaald is Guimpevork. Ik had er nog nooit van gehoord, jullie wel? 

Ik werd er wel erg nieuwsgierig van in ieder geval, want precies elke sjaal die ik op Ravelry vond die ik heel mooi vond, was met die techniek gemaakt. 

Als je gaat zoeken op Google op guimpevork of hairpin lace, kom je de wereld aan sites tegen hierover. Het blijkt dat het guimpen een oude techniek is om te gebruiken om kantjes e.d te haken of ander open haakwerk. Ik las dat met in de Victoriaanse tijden deze techniek veel gebruikt werd. Heel leuk om te lezen! Maar goed, ik wilde aan de slag, want ik kwam er wel achter dat dít de techniek was die ik moest gebruiken om het door mij gewenste sjaaltje te maken. 

Alleen......het was zondag en waar haal je dan zo'n guimpevork vandaan? Nou.....die kun je ook zelf maken, kijk maar.

Twee wc rolletjes, twee breinaalden die je op gelijke afstand van elkaar door die wc rolletjes prikt en je bent in principe klaar te gaan. Ik vond op you tube (klik hier maar eens  )een super handige uitleg van hoe te beginnen, want de geschreven versies leken me erg ingewikkeld. 

Dat bleek niet zo te zijn gelukkig, dus ik kon al gelijk los: 

Nou merkte ik al wel heel snel dat er best wat druk komt te staan op de naalden aan de zijkanten en dat de wc rolletjes dan niet genoeg stevigheid bieden. Dus het ging niet helemaal zo lekker, maar ik raakte wel gelijk super enthousiast over het resultaat, dus ik heb wel doorgezet. En, ben gelijk op zoek gegaan naar een echte guimpevork!

Die heb ik inmiddels gelukkig kunnen vinden op marktplaats én ik heb hem ook al gekregen. 

Ondertussen heb ik mijn sjaaltje ook af! Het ziet er ingewikkelder uit dan het is, echt waar. Ik vind hem voor de eerste keer heel goed gelukt! Mooie kleuren combinatie ook. Zie je helaas niet zo goed door die 'lekkere' foto's. Ik haakte met Drops Paris. 

Het smaakt echt naar meer, dus deze techniek zal ik zeker vaker gaan gebruiken! Toch leuk om op deze manier weer een nieuwe kant aan het haken te ontdekken! 

Nu het sjaaltje nog gaan dragen, maar dat is weer een ander verhaal. 

Oorbellenverslaving

Al vanaf dat ik gaatjes in mijn oren heb, ben ik wild van oorbellen. Die gaatjes heb ik al vanaf mijn achtste, dus dat is nu al een tijdje (ahum). Begon ik eerst met kleine oorbelletjes, in de pubertijd, jaren tachtig, kon het me niet groot genoeg zijn. Niet groot genoeg én niet apart genoeg. Ik durfde qua kleding niet heel veel te expirimenten, bang dat ik was om op te vallen, maar met mijn oorbellen durfde ik dat wel. Een soort mini-revolutie zeg maar :-).

Die grote-jaren-tachtig oorbellen heb ik nog steeds, want gaande weg werd het een heuse verzameling. Bij elke outfit kwam een nieuw paar en ook elke plaats en elk land dat ik bezocht leverde een nieuw paar op. Die hele grote bellen draag ik nu niet meer, zijn niet praktisch meer en ik vind ze ook niet meer  bij me passen.

De 'tic' om bij elke outfit een nieuw paar oorbellen te willen hebben, die is er nog wel. Elke outfit straalt immers iets anders uit, heeft net die bepaalde kleur en daar moeten mijn oorbellen voor mij echt bij passen. Ook mijn kapsel is bepalend voor de oorbellen die ik die dag zal dragen. Jaja, een complexe materie. 

Tegenwoordig draag ik voornamelijk kleine belletjes. Of, iets minder kleine, maar heel vaak grijp ik naar mijn kleinste exemplaren. Gewoon omdat ik wel iets in mijn oren wil hebben, maar geen tijd heb om er écht werk van te maken. 

Maar goed, ook van die kleine dingetjes heb ik inmiddels aardig wat en die lagen maar wat te liggen op een schoteltje.  

Om precies te zien welk paar ik in wil, moest ik vaak gaan zoeken en dat irriteert me. Bovendien wist ik ook niet meer welke belletjes ik nog precies had/heb. Dus, dat moest anders. 

Ik had gedacht aan zoiets: 

Maar dan netter, zoiets als dit:

Dus, gisteren bij de kringloop een laag blikje gescoord voor €1,50, mijn lapjes vilt er bij gepakt en bezig. 

Het moest wel een beetje hap-snap er tussendoor, want mijn kaboutertje vond al die oorbelletjes en gekleurde lapjes ook erg interessant.  

 

 

Ik plakte de rolletjes niet vast met lijm overigens, want ik weet niet helemaal zeker of ik het zo met het vilt houd, of dat ik het nog over ga doen met tricot, zoals in de omschrijving. Vooralsnog voldoet het vilt prima echter. Maar toch. 

Dit is het eind resultaat. Niet zo gestyled als op het voorbeeld plaatje, maar ik ben er helemaal blij mee!

Knoopjes

Ik zal beginnen met mijn excuses te maken voor de hele slechte foto's, maar ik moet het al tijden doen met de camera op mijn telefoon omdat het snoertje van de camera stuk is. En die telefooncamera is echt slecht helaas. 

Maar goed, het is alles dat ik het heb op het moment, dus ik zal het ermee moeten doen. 

Goed, dat gezegd hebbende; ik was sinds lange tijd weer eens creatief! Yeah! 

Ik had een wat 'snûsterig' (beetje beduimeld, niet helemaal mooi meer) gebroken wit vestje, dat ik graag weer wat meer aanzien wilde geven. Nou had ik al langer bedacht dat een paar nieuwe, oude knopen erop vast leuk zouden zijn, maar ja, het dan nog doen hé?!

Nu dus gedaan!

Ik ben weer helemaal blij met mijn vestje, hoewel de knopen nu wel wat afsteken omdat het vestje eigenlijk niet meer zo mooi is...

Eenmaal actief met de knoopjes wist ik ook meteen wat ik mijn lief wilde geven voor Valentijnsdag! Ergens voorbij zien komen, ooit. Heel makkelijk te maken, maar man o man wat gaan daar een enorme berg knopen in zeg!

Ik maakte er twee, en die hangen nu naast elkaar boven mijn bed :-) Ja, ze zijn voor mijn lief, maar aangezien we niet samen wonen en ze eigenlijk toch wel heel mooi kleuren bij mijn slaapkamer, hebben we ze hier opgehangen. Deze foto's zijn wel erg wazig zie ik, jammer. De kleuren komen echt niet mooi uit zo. Het roze is echt heel mooi fel, helder. Niet té, maar gewoon heel vrolijk. En als de zon er op schijnt is het net of er glitter in zit, wat er niet in zit. Je zult me op mijn woord moeten geloven; ze zijn echt heel mooi geworden. 

En dan?

Rare titel om een blogje te beginnen, ik weet het. Maar het klopt wel bij dit bericht, wacht maar even af. 

Ik loop namelijk tegen iets aan en ik hoop dat jullie, mijn dierbare lezers, me kunnen helpen. 

Het punt is dat ik op het moment niet aan creatieve dingen toe kom omdat ik bij alles denk: ja,dan heb ik dat gemaakt, en dan? Ik kan echt heel enthousiast worden van alle blogs die ik lees met allemaal zulke leuke, originele creaties. En dan heb ik daar ook zelf wel gelijk ideetjes bij over hoe ik daar iets mee kan doen. Maar, dan is er altijd weer de afweging: Wat doe ik hiermee?

Een voorbeeld? Nou de Crochet Along die nu door blogland gaat:

Het lijkt me heel goed te doen, zo'n drie vier toeren haken per week en ik denk echt dat het resultaat er super uit gaat zien. Maar ja, wat dan? Dan is de sprei, deken af, en dan, wat doe ik er dan mee? 

Het is immers ook zonde om dat ding dan in een la, of in mijn geval dekenkist, te leggen en niet te gebruiken!? Ik gebruik echt zelden dekentjes op de bank ofzo. Ja, het staat wel heel gezellig, een zelfgemaakt exemplaar over de leuning van de bank, dat is waar. 

Net als deze, die zou ik ook heel graag maken

Beetje lastig te zien, maar het is een bloem-kussen of kussen-bloem, net wat je wilt. 

Maar ja, ook daarbij denk ik; en dan? Ik woon samen met o.a. drie pubers die alle kussens nú al op de grond neergooien als ze op de bank gaan zitten omdat die 'dingen' in de weg liggen. En dat is dan ook weer zo zonde van al mijn harde werken. Toch? 

Dat zouden ze trouwens ook doen met dekentjes die voor de leuk op de bank liggen. Want pubers zitten niet netjes op banken of stoelen, die hangen. Tenminste, hier. Want dat 'zit' het lekkerst vinden ze. Hebben ze ook wel gelijk in, maar dat is een ander onderwerp.

En dan heb je nog die leuke decoratieve creaties die ik voorbij zie komen. Allemaal zó leuk, vrolijk. Maar, ik hou er niet van om mijn hele huis vol te zetten/hangen, daar word ik onrustig van. Dus, wat dóe je er dan mee? Weggeven misschien, maar dat houdt ook een keer op. Mijn pubers zijn helaas ook niet meer te porren voor iets zelfgemaakts van hun moeder. 

Geen etuis, geen leuke sprei op hun bed, geen leuke decoraties op hun kamers, geen zelfgemaakte tassen voor school of gym, al hélemaal geen zelfgemaakte kleding meer. Nee, als het ook maar líjkt op iets dat mama heeft gemaakt is het al fout. 

En een mens kan zelf ook maar een bepaalde hoeveelheid shawls, poncho's, omslagdoeken en handschoenen gebruiken. 

Ik maak wel eens iets omdat het heel makkelijk is, snel klaar, en naar mijn idee, nuttig is. Zoals dit 

Naar aanleiding van een zoutdeeg recept van Pinterest. Echt heel leuk om te doen. Heb een deel weggegeven en de rest......is in de la beland.....

Hetzelfde geldt voor mijn kralen liefhebberij. Ik vind met kraaltjes bezig zijn toch wel echt het leukste om te doen. Maar, hoeveel kettingen, armbanden, oorbellen heb je nodig? Ook dat houdt ergens op. 

En dan?

Dan naai je nog maar eens wat slabbertjes, neem je wat broeken in, brei je een simpele mannenshawl. Maar ik wil eigenlijk meer. Maar......wat? 

Hoe doen jullie dat? Iets maken om het maken? 

Iets maken en dan in de kast neerleggen? 

Iets maken, en dan?

Ben heel benieuwd....

En de winnaar is....

Jeetje, is het alweer 3 januari! Tijd om de winnaar te trekken van mijn give-away van het vogel-overlevings-pakketje van de Samenspinsels adventskalender. Een hele mond vol, maar het komt er op neer dat ik bekend ga maken wie de pinda-netjes en de sjeike kopjes met vetbolletjes erin heeft gewonnen. 

Ik moet eerlijk zeggen dat ik echt super blij was dat er 16 reacties kwamen, dat er 16 dames waren die graag een kansje waagden! 

En uit die 16 heb ik een winnaar getrokken. Of eigenlijk, dat heeft mijn lieve pubermeisje gedaan! Mijn lieve, soms dwarse, en nukkige pubermeisje dat dus ook heel trots deze foto's op haar telefoon heeft staan; 

Foto's van zichzelf met haar kleine broertje, lief he? Maar, ik dwaal af. 

Zij dus, zij heeft een nummer tussen de 1 en 16 genoemd, waarbij de 16 ook meedeed natuurlijk. Zonder dat ze wist waar dat voor nodig was/ is, dus compleet zonder vooroordelen of voorkeur! 

En ze noemde......

11

Dat betekent dat Susan  gewonnen heeft! Ik hoop dat je er blij mee bent! Ik weet toevallig hoe jouw tuin er uit ziet, en ik weet zeker dat je daar genoeg vogeltjes krijgt om lekker van deze prijs gebruik te kunnen maken! 

Veel plezier ermee!

Adventskalender Samenspinsels! Mijn beurt!

Wat gaat de tijd toch verschrikkelijk snel, om maar eens met een cliché te beginnen. Maar het is echt zo!  En nu zijn we al weer aangekomen bij het 22e vakje van de adventskalender van de Samenspinsels. 

Een vakje dat ik mocht vullen. Spannend! Voor mij in ieder geval wel. 

Genieten jullie ook zo van al de prachtige, originele, creatieve bijdrages die er tot nu toe zijn geweest? Ik heb in ieder geval alweer een aantal leuke ideeën opgedaan!

Vandaag is er iets te winnen, net als gisteren, maar dan anders :-)

Ik ben in de winter altijd erg bezig met het bijvoeren van de verschillende vogeltjes die mijn tuin bevolken. En, aangezien het alweer officieel winter is, wordt het daar nu ook weer tijd voor. Ja, en nou hoor ik je denken; het is nog helemaal niet zó koud, de vogeltjes kunnen nog best zelf aan eten komen enz enz. Nou, je kunt er maar beter op voorbereid zijn want vorst en sneeuw overvallen je altijd als je het niet verwacht!

Dus, ik ga je helpen. 

Ik heb twee vrolijke  pinda-netjes gehaakt volgens het patroon van Bonthuishouden.nl  (kan geen directe link van het patroon op de site vinden, maar ik haalde het hier )

Ik heb er alvast vetbolletje en doppinda's voor je in gedaan, zodat je ze gelijk kunt ophangen.

Verder krijg je deze er bij. Dat zijn vetbolletjes, maar dan anders. Ik smolt zoutloos frituurvet, deed daar vogelzaad door en goot dat in drie gezellige kopjes. Die kopjes kun je óf ophangen, óf neerzetten zodat de vogeltjes zich tegoed kunnen doen aan de zaadjes die er in zitten. 

Wat moet je doen om dit vogelpakketje te winnen? Alleen een berichtje achterlaten hier onder, en dan trek ik op 2 januari een winnaar! 

Nog heel veel plezier bij de laatste dagen van de kalender en misschien tot later, als prijswinnaar!

In het klein....

Kondigde ik in het vorige bericht de Adventskalender van de Samenspinsels al aan...... kijk hier eens in de kolom aan de rechterkant!? 

Leuk hè, zo'n mini-kalendertje! Ook hier kun je gewoon elke dag op klikken om een vakje te openen. Ik heb al een sneak preview gezien van een bijdrage en echt, het wordt leuk!!

Mocht je de kalender nou ook op je blog willen, dan kan dat! Onder aan de kalender staat een link waarop je kunt klikken om de code te krijgen, die code kopiër je en je opent je Blogger sjabloon. Je weet wel, daar waar je die gadgets aan je blog kunt toevoegen.  Je kunt dan kiezen voor html/javasript toevoegen, die kies je en daar plak je de code van de kalender in. En klaar!

 Nog één nachtje en het eerste vakje gaat open! Veel plezier alvast! 

Nog héél even wachten ...... en dan....

Jawel, het is alweer bijna December! En dat betekent natuurlijk Sinterklaas, met alle gezellige voorbereidingen die daar bij horen.

 Maar....dat betekent dit jaar ook weer de Adventskalender van de Samenspinsels!

Twee jaar geleden hadden we ook een adventskalender, toen vanuit de Dutch Swappers van Swapbot,maar voor mij is het dit jaar de eerste keer dat ik er zelf actief aan deelneem!  Ik ben wat later in de maand aan de beurt, dus ik kan me nog heerlijk laten inspireren door alle Kerstdingen die de revue zullen passeren. Wat mijn bijdrage zal zijn hou ik dus ook lekker geheim, hou de adventskalender maar goed in de gaten! Je zult daar 24 dagen lang allerlei leuke, gezellige en in ieder geval heel creatieve bijdragen van een club zeer creatieve geesten voorbij zien komen!

Veel plezier!

Ziek

Precies één dag na mijn vorige blog werd mijn op-één-jongste jongen ziek. Koorts, niet eten, niet drinken, slapen, hangen op de bank. Niet goed. Ik heb wat standaard dingen gecheckt bij hem, wat ik altijd doe als hij ziek blijkt. Maar dat bracht me niks. Hij had geen pijn in zijn oortjes, geen opgezette klieren in zijn nek, hij rook niet uit zijn mond (dus geen keelontsteking), en gelukkig geen knallend hoge koorts. Maar, er zat hem duidelijk iets dwars, want; hij at en dronk niet of nauwelijks. 

Ik bleef maar bedenken wat het toch zou kunnen zijn.

En los van de koorts, die verdween na drie dagen gelukkig weer, heeft dit de hele maand geduurd! Het had hem, en ons, helemaal in de macht. Iedere keer was hij weer een paar dagen slecht, wat zich uitte in de hele dag op de bank hangen, niet eten, niet drinken, slapen, huilen. Maar na een dag of vier knapte dat dan weer op en was hij weer één of twee dagen redelijk op orde. Huisarts noemde het eerst een virus, later misschien heimwee.....naar Emmen. Ja, as if. Dat zou toch mooi zijn zeg! Dat hij heimwee kan ervaren! En dan ook nog op deze manier kan laten zien.

Na een week of twee belandde meneertje zelfs een nacht in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen. En nog steeds was het een virus, zei men. Ook de kinderarts kon er niet meer van maken. Maar zijn gedrag leek nergens naar en het duurde en duurde maar. Een virus? Mijn neus. Er spookte iets door zijn lijf, maar het was geen virus. Die heeft hij al vaker gehad en dat leek niet op wat hij nu liet zien. Mijn jongetje had iets anders onder de leden. 

Ergens in het midden van de maand leek hij er weer te zijn en is hij weer naar Emmen gegaan. Ritme opdoen. Want als echte autist doet hij het het beste op Rust Regelmaat en Ritme. Het voelde voor mij niet goed om mijn spruit met een wit snoetje en duidelijk nog zó moe naar Emmen te brengen, maar dat van dat ritme is echt wel heel belangrijk voor hem. 

Gelukkig leek het in Emmen wat op te knappen! Heeel langzaam, dat wel, maar het leek goed. 

Zondag kreeg ik te horen dat hij weer vrolijk brabbelend door de kamer liep en hij weer zijn oude zelf leek te zijn. Los nog van zijn energieniveau, maar hij voelde zich duidelijk weer beter! Yeah!

Helaas bleek die opleving van korte duur, al na één dag zakte hij weer terug en dinsdags was hij weer terug bij af..... Ik haalde hem weer op voor het weekend en thuis deed hij weer niets anders dan slapen op de bank, hangen, niet eten, geen drinken, zich afsluiten. Niet goed. 

Na een paar dagen het aangekeken te hebben kreeg mijn kereltje er een klacht bij die me echt van mijn stuk bracht; hij leek pijn te hebben. Wat begon met af en toe 'huilen' van pijn mondde na een paar dagen uit in golven van huilen, waarna hij van pure vermoeidheid in slaap viel. Alarmbellen begonnen te rinkelen! 

Ook dit was weer één of twee dagen gelukkig, en daarna was het weer over. Ik snapte er niks meer van..... Maar ik was het wel meer dan zat, dit gemodder. Het huilen van mijn mannetje ging ons door merg en been. Het was echt zo sneu om te zien dat hij zich dus kennelijk zo slecht voelde. 

Dus, huisarts gebeld, en gestaan op een bezoek aan de kinderarts, omdat mijn jochie nu toch maar binnenste-buiten gekeerd moest worden. Ik moest en zou weten wat er aan de hand was met hem. Hoewel de huisarts er niet om stond te springen, was hij het toch wel met me eens dat het gedrag van het kereltje niet normaal was. Zo extreem rustig had hij hem nog nooit meegemaakt. 

Om een toch al lang verhaal kort te maken: een buikfoto wees uit dat mijn lieve lieve arme jongen verstopt zit! Zijn hele darmen zitten helemaal verstopt met ontlasting! Hij krijgt al laxeermiddelen maar nu dus even een hele hoge dosis om alles goed door te laten lopen. 

Wat ben ik blij en wat ben ik boos.  Blij omdat het zoiets onschuldigs, makkelijks is. 

Boos omdat het zo lang heeft moeten duren voor we er achter kwamen wat het is! Na één week zeiden zijn vader en ik al: er is iets, er zit hem iets dwars. Maar nee, bloed toont niks aan, geen koorts, dus een virus. Ergens in deze periode is er zelfs gezegd; misschien moeten jullie je er op in stellen dat dit gedrag vanaf nu bij hem hoort. Dat dit een voorbereiding is op de puberteit en dat hij daar zoveel last van heeft dat hij zich zo gaat gedragen. Dat dat huilen van hem dus meer verwarring, angst zou zijn dan pijn. Terwijl ik er echt van overtuigd was dat hij pijn had! En dat bleek dus ook. Mijn arme jongen. Hoop dat het snel weer goed doorloopt en hij zich snel beter voelt. 

Mijn Jongen

Afgelopen zomervakantie verzuchtte mijn dochter: Eigenlijk staat  ons  hele leven  in het teken van M. Op dat moment heb ik daar wel heel rustig en eerlijk op gereageerd; dat onderwerp en dat aspect van haar broertje is bij ons gewoon bespreekbaar. Ik zei dan ook dat dat wel klopt. Ze noemde een aantal voorbeelden die haar met name dwars zaten:  dat we niet te lang op vakantie konden omdat anders M te lang niet thuis kon komen. Dat we zo aan huis gebonden zijn áls hij dan thuis is omdat je hem niet mee kunt nemen naar de meeste openbare gelegenheden en dat we zo per saldo niet zoveel doen in de zomervakantie. Want ook thuis kun je niet heel veel doen als mijn bijzondere jongen thuis is omdat hij gewoonweg niet tegen onverwachte dingen kan die anders zijn dan het normale leven zeg maar. Ik kon niet anders dan haar gelijk geven. Ze legde precies de vinger op de zere plek zeg maar.

Maar, wat ze als laatste punt noemde raakte me nog het meest. Ze zei namelijk dat ik, als hij thuis is, altijd zo moe ben en geen aandacht/tijd voor haar heb. Dat ik dan chagrijniger ben, kortaf en 's avonds zo afgedraaid ben dat ik tot niks meer kom. Dat ik dan ook geen zin heb om nog iets voor of met de anderen te doen. En dát kwam binnen. Ze sloeg daarmee precies de spijker op zijn kop, of beter gezegd; ze sprak daarmee mijn enorme schuldgevoel aan. Want dat is mijn eeuwige dilemma; hoe kan ik er voor zorgen dat én M én de andere kinderen niks te kort komen aan aandacht. Hoe kan ik het zo voor elkaar krijgen dat ze zich allemaal gehoord, gezien voelen door mij? 

Dat zij dat zo duidelijk benoemde gaf mij redenen om daar weer eens goed over na te denken; wat heeft ieder kind nodig? Waarmee kan ik ze helpen:? Wat is wijsheid om te doen. 

Ik zat nog midden in dat proces toen aan het einde van de zomervakantie de vader van M aangaf het niet meer vol te houden zoals het nu gaat. Hij doet vrijwilligerswerk bij een poppodium in de weekenden en voelde zich door het feit dat onze zoon elk weekend thuis is teveel belemmerd in zijn keuze om wel of niet te werken. Of we het 'systeem' misschien konden aanpassen?! Bovendien vond hij het te zwaar worden om onze spruit zo vaak thuis te hebben. Slik. Tegelijkertijd kwamen er geluiden vanuit Emmen, waar zoonlief woont, dat de groep veel meer gewend is aan zijn aanwezigheid nu hij in de vakantie wat vaker daar bleef in de weekenden.....en ook zoonlief raakte duidelijk meer en meer op zijn gemak daar in Emmen. Hij is duidelijk rustiger, meer tevreden en vindt er goed zijn draai. En weer: slik. Ik wil eigenlijk niet dat hij het daar als thuis gaat zien, zijn thuis is hier, bij mij..... Maar is dat zo langzamerhand niet een heel egoïstische gedachte geworden? Ben ik niet de enige die dat vind/voelt? 

Als voorlopige oplossing bedachten vader en ik dat het mannetje dan vanaf september één weekend per maand in Emmen zal blijven. Hoewel vader wel gelijk aangaf dat hij eigenlijk toe wil naar om het andere weekend. Maar dat vond ik wat erg kort door de bocht en die beslissing kan ik echt niet zomaar, zo snel maken. Uiteindelijk zal het daar wel op neerkomen; ik kan de weekenden met M niet alleen doen zeg maar en als vader het niet meer trekt, niet meer wil houdt het gewoon op. En dus blijft zoonlief nu één weekend per maand al in Emmen. 

En nu doet zich iets heel geks voor, tenminste, in mijn ogen. Door dat ene weekend hem niet thuis hebben, merk ik pas hoe zwaar het is om hem wél thuis te hebben. Alsof ik nu, nu er ruimte is, vanaf een afstandje kan toekijken en kan ervaren hoeveel aanpassingen we doen voor hem, hoeveel beslag hij op me legt, hoe zwaar het zorgen voor hem me valt. Altijd op je hoede zijn, op scherp staan, over elke stap nadenken, elke handeling overdenken. Het leven in een strak schema om hem zoveel mogelijk voorspelbaarheid, structuur, regelmaat te geven. Niks kunnen vergeten: koelkast op 'slot', tafel helemaal leeg, eetbare dingen buiten bereik opruimen, bekers niet halfvol wegzetten, deuren op slot, tuin goed afsluiten. Niet meer ontelbare keren per dag zijn koptelefoon op zijn hoofd terugzetten of de Ipod resetten omdat hij weer op alle knopjes heeft gedrukt. Niet meer de cd's en dvd's ontelbare keren terugdoen in het kastje, niet meer bang hoeven zijn als hij rustig op zijn kamer is omdat dat meestal inhoudt dat hij zijn luier uit heeft getrokken. Even niet precies om vijf uur klaarzitten met zijn eten. Even pauze van zijn gegil omdat hij persé iets mee wil in bed en ik er niet achter kan komen wát het is. Overdag de tv niet aan hoeven te zetten op die akelige muziek zender.

Kortom: rust. 

En, ik geniet er van. Maar, nee, dat durf ik niet hardop te zeggen. Voel me zo schuldig dat ik geniet van die rust. Rust om op verjaardagsvisite te gaan, te zitten en zomaar te fröbelen, naar de stad te gaan met dochterlief en pas vijf voor zes thuiskomen, lekker te fietsen met kaboutertje, op de spelcomputer te spelen met de zonen, 's avonds nog de fut hebben om te helpen met huiswerk. Gewoon, de rust om verder te gaan of juist om stil te staan. Aan ons de keuze. Met altijd op de achtergrond dat kleine irritante stemmetje: ja maar hij dan, hij hoort hier ook bij. 

Terug naar de vakantie

Als ik zo naar buiten kijk lijkt het echt alweer zo lang geleden dat we genoten van onze vakantie. Ik vind dat altijd zo'n feest: de kinderen heerlijk een flink aantal weken om me heen. 

Helaas telt dit niet voor mijn bijzondere mannetje. Die vindt vakanties niet zo heel leuk. hij mist echt de structuur van zijn KDC als je hem daar lang vandaan zou houden. Het ritme dat wij hier thuis hebben is voor hem niet goed genoeg. Kortom: hij vraagt erom dat je hem de hele dag 'bezighoudt'. Je moet voor hem zijn dag invullen want zelf kan hij dat niet.

 We hadden er dit jaar voor gekozen om hem twee keer één week bij ons te hebben. Twee aaneengesloten weken is voor ons én voor hem niet vol te houden, dus dit was dé oplossing. 

De eerste van de twee weken viel in een ontzettend warme periode. We (zijn vader en ik) hadden het er over gehad wat we hem konden bieden aan vertier. Bovenaan stond wandelen. Snel daarachter kwam zwemmen.  Zwemmen vindt hij echt geweldig. Alleen, het probleem  deed zich voor dat zwemplekken voor onze jongen niet zo makkelijk te bereiken zijn, behalve met de auto. Dat is niet zo ideaal en ook niet zo lekker in een hele warme zomer toch? 

Het meest perfect zou wel fietsen zijn. Maar ja, een fiets hebben we niet voor hem. Gelukkig bleek, na wat onderzoek, dat rolstoelfietsen wél te huur zijn bij het Hulpmiddelen Centrum. En dat hebben we dus gedaan. Jammer genoeg kon/durfde ik er niet op te fietsen, maar zijn vader kon er prima mee uit de voeten. En moet je zien hoe mijn zoon zit te genieten in zijn kuipje!

Prachtig om te zien hoe hij zat te genieten tijdens de ritjes met zijn vader. Hij zat met zijn benen te schoppen, met zijn armen te fladderen, met zijn hoofd te knikken. Genieten in optima forma. En hij werd er zo enorm rustig van. 

Het is een fiets met hulpmotortje dat ook aan de lader moet om op te laden natuurlijk. Dat gebeurde bij zijn vader in de gang, daar is ruimte genoeg. En mijn mannetje was zó blij met die fiets, dat het een beetje doorsloeg. Als de fiets namelijk in de gang stond op te laden, wilde hij persé in het kuipje zitten. Gewoon zitten te zitten. Hij wilde er bijna niet uit.Gelukkig werd die obsessie geen dwangmatigheid omdat hij weer naar Emmen vertrok na een week. Zodat we nu terug kunnen kijken op een heel positieve ervaring met deze fiets! Heerlijk om hem zo te zien genieten. Mijn mannetje. Mijn zoon.

Zomaar een zondag

Samen op de bank. Tijd voor wat fruit voor het kaboutertje en vandaag doen we het makkelijk: een zakje knijpfruit. Hij ziet het zakje en weet gelijk wat er gebeuren moet! M ziet het zakje ook en herkent de verpakking ook. Op het KinderDag Centrum waar hij heen gaat gebruiken ze die zakjes ook. 

Ik haal het dopje eraf en ga met het tuitje naar het mondje van mijn jongste, die doet zijn mondje wijd open en gaat lekker aan het fruit zuigen, mmmm lekker! 

M bekijkt het eens even en pakt dan mijn hand, ik moet het zakje ook bij hem houden. Dat doe ik dus, om even te kijken wat hij doet. 

Maar, er gebeurd niks. Hij weet niet wat hij ermee moet. Normaal krijgt hij het op een lepeltje aangeboden en niet zo direct. Waar het kaboutertje puur op gevoel zijn mondje opendeed en gelijk begon te zuigen toen hij voor het eerst knijpfruit kreeg, kan M er helemaal niks mee. M zijn mondmotoriek kan het zuigen op zo'n zakje niet aan. Hij weet niet wat hij daarmee moet doen.

Mijn jongste is zijn broer voorbij, op dit deel. 

En toen het zakje leeg was.....moest het dopje er natuurlijk wel op. Kon hij zelf wel doen hoor. 

Zomaar een zondag. Er zullen er vast nog meer volgen op deze manier. 

Een ballon een ballon een ballonnetje.....

HIJ IS AF!!

De ballonbal waar ik hier aan begonnen was!

De foto's zijn gemaakt op ons vakantieadres waar we de afgelopen week waren. En waar het dus ook lukte nog iets te haken! Ja ja,eerlijk waar. 

Mannetje vond de ballonbal erg leuk en lag er steeds mee te zwaaien. Zo leuk om te zien! En wat is het toch weer fijn om iets af te maken.

Verhuizen of niet verhuizen, that's the question...

Nou ja, dat wás de vraag..... Het was hier nogal hectisch de afgelopen  tijd, zoals bij velen lees ik wel. Maar ik had niet alleen te maken met de gebruikelijke hectiek van het afsluiten van het schooljaar en alles wat daar mee te maken had. Nee, op de valreep van het schooljaar  meldde zich nog een ander 'dingetje'.

Het zit namelijk zo: ik woon in een huis met de nodige aanpassingen voor mijn jongen met speciale behoeften. Naast dat het sowieso al een heel ruim huis is, hebben wij op de begane grond een aanbouw met daarin twee slaapkamers en een ruime badkamer die volledig aangepast is. Super dus voor ons. Mijn jongen kan daarin prima uit de voeten en kan zo lekker naar zijn eigen kamer als hij daar behoefte aan heeft en hoeft daarbij geen  trappen op. Maar....eigenlijk......hebben wij geen recht meer om in dit huis te wonen nu mijn snoepje niet meer volledig thuis woont. Iets met regels van de WMO die voorschrijven dat iemand  minstens vier van de zeven  nachten per week thuis moet wonen enzo. En dat doet hij dus niet. Officieel hoeft de gemeente waarin ik woon alleen te zorgen dat mijn jochie binnen kan komen en de wc kan bereiken (ja, heeft hij ook echt nodig, die wc, maar dat is een ander verhaal). Dat we hier nu nog wel wonen is eigenlijk puur uit medeleven zeg maar. En wat kun je dan krijgen? Juist, dat  er een ander iemand  komt die jouw huis nodig heeft. En dat gebeurde dus. Er bleek iemand te zijn die mijn huis, met aanpassingen eigenlijk harder nodig heeft dan ik..... Slik. Nog een keer  slik.

 Oké. Omdat ik weet  hoe vervelend het is om in een huis  te wonen waarin je niet normaal uit de voeten kunt, heb ik me welwillend opgesteld in dit gebeuren...daarbij wel mijn eigen  glazen ingooiend maar goed. De kinderen waren ook echt helemaal van slag door dit nieuws. Verhuizen naar een andere kant van de stad, weg uit hun veilige buurt, bij hun vader uit de buurt, en dat 'alleen maar' voor hun broertje dat niet eens  meer thuis woont! Begrijpelijk. Ik snapte hun angst en boosheid helemaal. Maar heb ze wel geprobeerd uit te leggen dat hij ook mijn kind is en ik voor hem ook het beste wil. En dat we hierin ook moeten kijken naar het grotere geheel zeg maar. Enfin, het riep nogal  wat weerstand op hier dus.

Uiteindelijk zijn we de hele procedure door geweest: informatief gesprek waarin ons een alternatief huis aangeboden werd, de andere mensen zijn hier wezen kijken, we hebben gewacht op het 'oordeel' van die andere  mensen, zijn wezen kijken naar wat dan eventueel ons andere huis zou worden, moesten nog wat langer wachten, en kregen uiteindelijk het verlossende woord: Het gaat niet door. 'Ze' hebben ons huis afgewezen, ze wilden hier niet wonen. Pff. En hoewel dat natuurlijk een enorme berg stress scheelt, ben ik ook wel wat teleurgesteld en gepikeerd. Hoezo willen ze ons huis niet?? Dit is een leuk huis hoor! Wij wonen hier met veel plezier én gemak. Poeh.
 En stiekem had ik mezelf ook  al helemaal gezien in dat andere huis (dat overigens ook een aanpassing voor mijn jongen had!). Een frisse start met weer heel veel nieuwe inrichtingsmogelijkheden! Ik had de banken al geplaatst zeg maar, kleurtjes al bedacht.

Tuurlijk, heel heel heel veel stress, heel heel heel veel inpakken enzo. Maar dan....maar dan heb je wél een heel nieuw huis! 

Maar  helaas. Gaat niet gebeuren dus. Even slikken, toch wel. Met vriendlief overlegd. En besloten dit huis dan maar  in de re-make te gooien. Tsja, je moet toch wat ;-) 

Dus ben ik nu systematisch de overvolle zolder aan het leeghalen, opruimen. Ben ik aan het rondkijken voor een andere kleur in de kamer. Maar ik ben vooral mijn eigen huis aan het bekijken door een andere bril. Probeer op deze manier mijn huis mijn huis weer te laten worden. Want dat gevoel was ik wat kwijt geraakt de afgelopen tijd. Wordt vervolgd dus....