Ik ben Ik, en ik ben.....

En dan word je dus geïnterviewd voor een blad en dan ga je nadenken over de vragen die de journaliste je gesteld heeft. Over hoe het er dan bij jou thuis aan toe gaat, hoe het jongste spruitje zijn stempel drukt op ons dagelijks bestaan, wat de andere kinders vinden van hun broertje, hoe zijn komst mijn leven veranderd heeft, dat soort zaken. Nou zijn dat onderwerpen waar ik normaal ook wel over nadenk, dus daar kon ik zo antwoord op geven. Maar toch. Toch houdt het daar niet mee op. Het zette mij aan het denken over mezelf, over mijn leven, over mijn leven als alleenstaande moeder met vier kids, een slecht meewerkende ex en de nodige psychische problemen....(zo, het konijn is uit de hoed). Nee, natuurlijk had ik het me zo niet voorgesteld toen ik als stralende, zwangere bruid Ja zei, dat moge duidelijk zijn. Ik (wij toen nog) wist wel heel goed dat ik graag veel kinderen wilde, als het zou mogen lukken allemaal, dat moet je ook nog maar afwachten. En ja, die psychische kwetsbaarheid, om het zo maar te noemen, was er toen ook al, maar goed beheersbaar en heel goed mee te leven. Helemaal toen er zo'n acht maanden in ons huwelijk een lief klein meisje geboren werd. Het moeder zijn heeft mij een enorme 'boost' gegeven. Vandaar ook, dat toen de jongste niet helemaal perfect bleek te zijn, ik dat goed 'handelen' kon. Ik sta voor mijn kinderen, punt. En ik zorg voor ze en ik hou ook nog heel veel van ze! Laat dat vast gezegd zijn. 

Maar, en dat zal elke moeder beamen, het hebben van kids doet je ook een deel van jezelf inleveren. Of je dat nou wil of niet. Dat is niet erg, het hoort erbij, alleen ik zit nu dus te mijmeren wie ik zo ongeveer ben dan. Nu. Typend op mijn laptop in de badkamer, terwijl de jongste een bad in zijn speciekuip neemt. (ondertussen zitten we in zijn taaltje hele gesprekken te voeren, hoezo multi-tasken)
Anyway, ik was gebleven bij wie ik nu eigenlijk zelf ben. Is voor mij trouwens een regelmatig terugkerende vraag, onzeker typje dat ik ben. En elke keer kom ik weer met een ander lijstje,  haha. Heel afhankelijk van mijn geestelijke toestand van dat moment. Dat zullen er meer hebben geloof ik,  hoop ik. Wat wel een constante is is mijn onzekerheid. Onzeker over mijn uiterlijk (oud, moe, lelijk), mijn lijf (altijd te dik), mijn huis (nooit schoon, opgeruimd genoeg, ondanks hulp drie keer per week), mijn creaties (niet origineel genoeg) en meer van dat soort zaken. Kan nog wel even doorgaan met opsommen, ben onzeker over de meeste dingen. Denk dus ook heel heel heel veel na, over alles. Waar anderen niet eens bij stil staan heb ik al tien keer overdacht. Ik probeer alles op te lossen in mijn hoofd. Zelfs problemen die er niet zijn. Denken, denken, denken. Mijn hersenen lijken soms in een carrousel te zitten. Heel lastig, vermoeiend en vaak totaal nutteloos. Maar niet te stoppen helaas. Soms is het iets minder, op goeie dagen. Maar op het moment is het weer bal daarboven. En dus slaap ik slecht. Overdag kan ik die gedachtenstroom nog wel wat wegduwen, negeren, maar in mijn bedje lukt dat niet. Dan komen ze met z'n allen weer in alle hevigheid terug. 
Anyway, het hoort blijkbaar bij mij. Ik ben een denker. Af en toe depressief. Vaak emotioneel. Makkelijk uit evenwicht te brengen. Onzeker. Maar ook: Doorzetter. Lief. Positief. Optimistisch. Praktisch. En op en top Moeder.