Wortelkindertjes

Dit jaar voor het eerst is het me opgevallen dat het altijd eerst het sneeuwklokje is dat zich laat zien na de winter. Stom eigenlijk, want ergens wist ik ook wel dat daar een volgorde in zit. Een vriendin van mij had altijd in een hoekje van de vensterbank een hele mooie soort seizoenstafel. Met van die antroposofische popjes die de verschillende bolletjes onder de grond voorstellen. Zoals in het boek over de Wortelkindertjes en moeder aarde:

Elke kleur heeft zijn/haar eigen moment van wakker worden in de natuur. Een prachtig verhaal met hele mooie tekeningen. Die vriendin had daar dus hele lieve, mooie popjes van. Die samen het verhaal van de ontwakende natuur vertellen. Ik vond het altijd wel een hele mooie gedachte maar had er verder niet zoveel mee. Maar nu, met letterlijk dit nieuwe leven in mijn buik, krijg ik de kriebels om ook zo'n hoekje te maken. Met daarin die kleine popjes die dapper hun best doen koning winter te verdrijven en hun prachtige kleuren boven de grond uit te laten stralen. Ik vind het zo'n blije boodschap die ze brengen. En die kan ik ook heel goed gebruiken. Dus....ik denk dat ik weet wat mijn volgende project gaat worden......