Grote kleine dochter

 
Zo, dan weten we even meteen waar het om gaat in dit blogje: mijn lieve puberdochter. Die nu 12 lentes telt maar over 2 maanden alweer 13 is. Helemaal gek is ze van Justin Bieber, dat jongetje uit Canada die deze dagen in Nederland is en een optreden geeft waar zij niet bij is. Maar goed, mijn dochter dus. Ze heeft ontdekt dat ik ook wel eens blog over haar broertje en dat vindt ze toch wel heel interessant. Dat 'iedereen' dan dus leest over je en dat je dus op het internet staat. Wou ze ook wel..... Gek werd ik van: mama, heb je nou al geblogt over....., mama, heb je het nou al gezegd op je blog. Bij deze dus: mijn stoere, lieve, dwarse, meisje weet naar welke school ze na de zomervakantie toe gaat! En ze is er helemaal blij mee. Snap ik volkomen, want ze heeft van ver moeten komen. Op haar tiende had ze al een eetstoornis, is ze voor drie maanden in een kliniek geweest voor observatie. Daar bleek dat ze een beneden gemiddeld Iq heeft en latere tests gaven aan dat ze ook nog PDD-NOS heeft (een aan autisme verwante contactstoornis) én angststoornissen heeft. Ga er maar aanstaan, als meiske van 10, 11 jaar. Maar, ze is naar een andere school gegaan, mama heeft pedagogische hulp ingeschakeld en daar gingen we. Als een trein ging het. Ze deed en doet het prima op haar nieuwe school! Mijn bloemetje kwam uit haar knop. En hoe. Nu is ze met haar 12-bijna-13 een echte puber meid. Niet meer dat kleine, lieve, kwetsbare meisje. Hoe graag ik dat soms zou willen. Mijn dame is nukkig, dwars, neurotisch, egoïstisch, slordig, brutaal, grensoverschrijdend, irritant en luidruchtig. In haar eentje lukt het haar om ons hele huis te voorzien van haar negatieve lading.

Ze ging van lief meisje, naar boos puber meisje. En ik snap haar niet. Echt, ik kan haar niet volgen. We hebben ruzie om niks en om alles. Ik vind het niet leuk om te zeggen, want mijn kinderen zijn me alles, maar ik heb zo'n moeite met het meisje dat ze nu is. Ik kan haar letterlijk niet volgen. Waar het aan ligt weet ik niet maar ik kan haar gedachtengang niet volgen. Snap niet hoe ze nu toch in hemelsnaam van a bij d komt. En dus schakel ik maar weer hulp in: Hoe loods ik mijn kwetsbare pdd-nos meisje dat erg angstig is en een bijzondere blik op de wereld heeft, zo veilig mogelijk de pubertijd door!? Want dat is wat ik wil; haar zo goed mogelijk zichzelf laten zijn. Met haar gaat het immers prima, ík ben degene die hier een probleem heeft. Dus heb ík hulp nodig, zij niet.
Anyway, wat mijn pareltje dus eigenlijk op het www wilde is: Ze mag naar het VMBO, richting kb, mét LWOO. Ze heeft het hem gewoon geflikt! Ze heeft echt heel goed haar best gedaan en het is haar gelukt. Ben zo enorm trots op haar! Is dus wel gewoon mijn meisje he, mýn dochter! En als ik haar nou ook nog eens leer begrijpen komen we er wel uit, ben ik vast van overtuigd.....want hoe erg mijn meiske zich soms ook gedraagt  en hoe moeilijk het soms is: Ik hou van haar met heel mijn hart en ik ga voor haar door het vuur!