Kleine mannetje

Mijn kleine mannetje is ziek, al de hele week. Niet echt héél ziek, maar net zo dat zijn temperatuur niet goed is en dat hij dus niet naar school kan. En niet naar de logeeropvang. Omdat hij niet echt heel knallend ziek is, loopt hij wel gewoon rond hier beneden. Ja èn, hoor ik je denken, mijn kind is ook wel eens ziek... Nou, als mijn kleine mannetje ziek thuis is, dan zul je dat weten ook, want nee, hij gaat niet lekker op de bank liggen met een dekentje over hem heen en de tv aan. Hij loopt knorrig rond. Mijn dagen zien eruit alsof ik ouderwets huisarrest heb. Ik word heen en weer gedirigeerd door meneer die zelf ook niet precies weet wat hij wil. Hij kan niet praten (normaal ook niet hoor), dus voor alles pakt hij je hand en neemt je mee om aan te wijzen wat hij wil. En dat is veel op deze dagen. Maar toch ook weer niet. Want heeft hij net dat ene bosje snoer om lekker mee in zijn mond te lopen, dan wil hij toch weer iets anders. Wat dat is weet hij niet helemaal dus je moet/mag meehelpen zoeken: Zijn box-ding met de twee houten poppetjes eraan waarvan hij het uiteinde altijd lekker in zijn mond heeft? Of de blauwe sluitstrips van zijn luiers, waar hij zo lekker aan friemelen kan? Of toch het pyjama jasje dat dienst doet als slaapknuffel? Misschien dan weer een bakje met luchtig toetje? Anders wat schuddebuikjes (pepernotenvoorraad is op en dit smaakt hem net zo lekker, gelukkig!). Meneer is dwangmatig, humeurig en zit zichzelf in de weg. Ons huis is zijn terrein. De hele dag galmt Kinderen voor Kinderen, de dvd daarvan móet de hele dag draaien anders flipt mijn kereltje. Hij wil tien keer achter elkaar de inhoud van de koelkast bekijken om te zoeken of er iets van zijn gading te vinden is, wat nooit zo is.Als ik niet snel genoeg reageer of niet snap wat hij bedoeld aan te geven bijt hij op zijn mouw en trekt die van lieverlee stuk. Er zijn al twee shirts plus een pyjama gesneuveld deze week. Maar ja, ik moet echt ook soms wel eens plassen of iets eten en kan dan echt niet met hem mee. En dat ziet hij totaal anders, hij snapt niet waarom je niet wil wat hij wil. Zijn lijf is ziek dus heeft hij behoefte aan rust, regelmaat en vooral voorspelbaarheid. Maar toch ook weer niet, want hij vindt niks goed. Het zou voor hem én mij fijner zijn als hij even lekker gaat slapen. Maar....hoe leg je dat uit aan een zwaar autistisch ventje dat zichzelf al niet eens snapt. Ik krijg niks gedaan op zo'n dag en kom nergens aan toe. Mag blij zijn als ik 's avonds een fatsoenlijke warme maaltijd op tafel krijg. De grond ligt bezaaid met al zijn 'fiepen' (dingetjes waar je lekker aan friemelen kan, zoals veters, plakstrips van luiers, harde kartonnetjes, ballonnen), en onze gebruikelijke troep. Gek word ik er van, want ik kan niet tegen troep en onoverzichtelijke rotzooi. Maar, mijn lieve kereltje is deze dagen ook extra knuffelig! Hij vindt zijn mama de allerliefste en laat dat ook merken! Op schoot zitten, met zijn wang tegen mijn haar en dan aan mijn  haar trekken, zoooo lief is mama.En alleen mama kan hem helpen. Mama!

 Ik smelt, zucht, en ga weer op zoek met hem naar wat hij nou eigenlijk wil. En hoop zo vurig dat hij snel weer beter is!!!