Liefde

Uit het liefste kinderboek dat er bestaat: 

Hazeltje, je moet gaan slapen.
spring maar op mijn rug, dan breng ik je naar bed. hou je goed vast - daar gaan we!
'grote haas, kom eens hier met je oren.
ik moet je iets heel belangrijks vertellen.
Raad eens hoeveel ik van je hou?
'oei, dat is moeilijk', zegt Grote Haas.
'Dat kan ik niet raden. Hoeveel dan wel?'
'zoveell!' Hazeltje rekt zijn armen uit zo ver hij maar kan.

Grote Haas strekt ook zijn armen: 'en zoveel hou ik van jou!'

Dat is een heleboel, denkt Hazeltje.
'ik hou van jou... tot zo hoog boven mijn hoofd!'
'ik hou van jou... tot zooooo hoog oven mijn hoofd!'
Gossie, wat hoog, denkt hazeltje. Had ik maar zulke lange armen.

Maar dit kan Grote Haas vast niet nadoen.
Een twee hup, op mijn handen.
'joehoe, kijk eens hoe hoog ik kom.'
'ik hou van jou helemaal tot boven in mijn tenen.'
'En ik hou ook van jou helemaal tot boven in je tenen!'
Grote Haas zwaait Hazeltje hoog boven zijn hoofd.
'Ha!' lacht Hazeltje. 'ik hou van jou zo hoog als ik kan springen!'
Hop! Hop! en... HOP!
'En ik hou van jou zo hoog als IK kan springen'
Let maar eens op!
Grote Haas neemt zo'n grote sprong dat zijn oren de takken raken.
'Tjonge, denkt Hazeltje. Als ik toch eens zo kon springen.
'ik hou van jou...ik hou van jou... zo ver als het pad daar beneden!

Helemaal tot aan de rivier!
'ik hou van jou tot OVER de rivier. Nee, wacht eens, nog veel veel verder.

Helemaal tot achter de heuvels.'
Helemaal tot achter de heuvels - kun je iets verders verzinnen? Hazeltje heeft zo'n slaap dat hij haast niet meer kan denken.
Het is al nacht. Hoog aan de hemel staat de maan.
Maar wacht eens, wat kan er verder weg zijn dan de wolken en de maan?
'ik hou van jou helemaal tot aan de maan', zegt Hazeltje en hij doet zijn ogen dicht. 'Dat is ver,' zegt Grote Haas. 'Dat is heel erg ver.' Grote Haas legt
Hazeltje voorzichtig in zijn bedje van varens.
Hij geeft hem een nachtzoen. 'slaap lekker', zegt hij.
En terwijl Grote Haas dicht naast Hazeltje gaat liggen
fluistert hij : 'ik hou van jou helemaal tot aan de maan-
EN TERUG..

Soms moet je beslissingen nemen die het hart uit je lijf rukken, die zo'n pijn doen dat je niet weet waar je het zoeken moet. Maar waarvan je weet dat het de beste beslissing is, rationeel. Voor de ander. Jezelf voorbij gaan.  

Dus neem ik nu even de tijd om tot mezelf te komen. Ik kom wel terug, maar ik heb tijd nodig.