.....Zonder woorden......

Ik heb iets met woorden, taal en met muziek. Altijd al gehad en dat zal ook vast zo blijven. Ze geven me houvast als ik ergens de woorden niet voor kan vinden. Geven me inzicht als ik in moeilijke situaties zit zelfs. Zo hebben de volgende regels mijn ogen geopend toen ik in een slechte relatie zat en me niet happy voelde;

Feel the rain on your skin

                                              No one else can feel it for you

Only you can let it in

No one else, no one else 

Can speak the words on your lips 

Drench yourself in words unspoken

Live your life with arms wide open

Today is where your book begins

The rest is still unwritten

uit: Unwritten van Natasha Beddingfield

Ik moest zelf stappen zetten om vooruit te komen, ik moest beslissingen nemen als ik me slecht voelde en niet gaan zitten wachten tot een ander dat voor me zou doen. 

Andere regels die me geholpen hebben zijn bijvoorbeeld uit Dont stop thinking 'bout tomorrow van Fleetwood Mac:

                                                    If you wake up and don't want to smile,

If it takes just a little while,

Open your eyes and look at the day,

You'll see things in a different way.

Don't stop, thinking about tomorrow,

Don't stop, it'll soon be here,

It'll be, better than before,

Yesterday's gone, yesterday's gone.

Why not think about times to come,

And not about the things that you've done,

If your life was bad to you,

Just think what tomorrow will do....

Dat liedje werd gedraaid bij het afscheid van mijn broer, dat had hij zelf zo uitgekozen.Mooi he? Dat hij dat voor ons wilde. Kan er nog kippenvel van krijgen.

Zo kan ik nog wel even doorgaan met het noemen van teksten die me geraakt hebben. Het moge duidelijk zijn dat ik dus 'iets' heb met woorden. Ben natuurlijk ook niet naar de school voor Journalistiek gegaan, ooit haha.

Ook met qoutes heb ik iets. Die kunnen me aan het denken zetten, of een spiegel voorhouden, zoals deze twee: 

Die laatste is ook een beetje mijn levensmotto: Het komt wel goed.....is het niet rechtsom, dan is het wel linksom, maar het komt goed.... Woorden horen bij mij, die heb ik nodig. Ik kan soms beter mijn gevoelens op papier zetten, er  woorden aan geven, dan dat ik ze kan laten zien of voelen. Dat is ook weer een valkuil, dat weet ik ook wel, maar woorden 'doen' het voor me en dus helemaal in combinatie met muziek. Maar wat nou zo mooi is...Mijn jongste, zo enorm autistische, mannetje, heeft dat ook! Met muziek.

Het eerste dat hij doet als hij thuiskomt is naar zijn chill-ruimte lopen en daar even checken of de muziek aanstaat. Zo niet, dan word je vriendelijk verzocht dat te doen. Hij neemt je mee aan de hand en leidt je subtiel (ahum) naar de computer met de dringende bedoeling die aan te zetten. Meneer wil muziek....

En dus krijgt hij dat. Hij wordt er ook rustig van, hij weet dat hij dan thuis is, dat hij op zijn plek is. Prachtig om tezien dat mijn kereltje, dat niks kan met gesproken woorden, zich zo kan verliezen in zijn muziek. Ook als ik kinderliedjes met hem zing geniet hij daar enorm van. Heerlijk om te ervaren,  echt. Gesproken taal daarentegen, daar heeft hij niks mee. Verstaat hij niet zeg maar. Komen niet binnen.  Hij praat dan ook niet. Zal hij naar alle waarschijnlijkheid ook niet gaan doen. En toch verstaan hij en ik elkaar. Wij hebben onze eigen taal. Echt waar! Er zijn twee klanken die wij naar elkaar maken. En die verstaat hij. Maar alleen van mij. Als een ander die geluidjes maakt, reageerd hij niet. Hij verblikt of verbloosd dan niet. Maar als ik ze maak... .dan zie je hem uit zijn eigen wereldje komen. Hij begint te stralen en er verschijnt een big smile op

zijn prachtige gezicht. Na een paar keer heralen van mijn kant, ga hij de geluiden na doen. Trekt hij mijn hoofd naar zijn oor en moet ik de geluiden daar maken. Hard, zacht. We hebben echt contact! Hij is er. Zo

mooi en zo kostbaar. Dat is mijn navelstreng met hem. Mijn telefoonlijn, mijn verbinding. Moeder en zoon, onlosmakelijk verbonden. Zonder woorden toch zoveel zeggen.