En nu dan?

Nu ben ik druk met het aanstaande verhuizen van mijn benjamin. Afgelopen week hadden de kinderen hier herfstvakantie, maar helaas is het echte vakantie-gevoel aan mij voorbij gegaan. Ik had en heb het druk. Zo stond de afgelopen week in het teken van overdracht. Dat begon al op dinsdag. Mijn mannetje en ik gingen samen op pad naar zijn logeerplek, waar de eerste overdracht plaatsvond. Vanuit zijn nieuwe plek in Emmen waren ze drie-vrouw-sterk gekomen om zoveel mogelijk praktische tips, handvaten, inzichten over mijn jongetje te horen. Het blijft voor mij toch iedere keer weer een verrassing hoeveel er te vertellen valt over hem. Wat voor mij allemaal zo vanzelfsprekend is, wat mijn ventje mijn ventje maakt, is voor anderen compleet nieuwe informatie. Dat maakt ook dat je natuurlijk dingen vergeet te vertellen. Maar goed, het was een goede overdracht. De dames luisterden ook echt en herkenden veel van het gedrag van jongste en dat gaf mij een goed gevoel. Ik weet natuurlijk ook als geen ander dat het gedrag van spruitje af en toe echt moeilijk is, maar ook dat zijn gedrag altijd een gevolg is van moeite hebben met communicatie, niet duidelijk kunnen maken wat er aan de hand is, wat hij op dat moment nodig heeft. Maar, volgens mij hebben deze vrouwen dat door, weten ze dat dat zo werkt. Zien ze ook dat zijn gedrag een symptoom is en niet de oorzaak.

Gelukkig liet mijn mannetje zich van zijn beste kant zien toen de hele delegatie ook even naar hem kwam kijken. Hij was echt zichzelf, zo mooi. Heel lief, heel knuffelig, en heel open. Hij zag mij en begon meteen tegen me te kletsen, zoals we altijd samen doen, en hij moest daar ook weer erg om lachen. Het was/is voor iedereen goed te zien dat hij echt lekker in zijn vel zit op het moment. Prachtig mannetje!

Ik vond het wel erg moeilijk hoor. Ik werd erg geconfronteerd met mijn eigen angsten over hoe het toch zal gaan straks: zullen ze hem wel snappen? Kunnen ze hem genoeg 'lezen'? Zal hij zich ook in Emmen op zijn plek gaan voelen? Komt het allemaal goed? Ik kan niet anders dan het loslaten en het laten gebeuren. En vertrouwen hebben. Ik weet het, ik weet het. Maar ik ben echt zo slecht in loslaten. Niet in het loslaten van taken maar loslaten als in iemand laten gaan. Zijn of haar eigen pad laten bewandelen. Ik wil iedereen het liefst dicht bij me houden. Maar goed, ik weet ook wel dat dat niet kan, dus ik doe mijn best en red me er wel mee, uiteindelijk.

Donderdag was de volgende stap in het proces van overdragen. Mijn lief, mijn benjamin, mijn oudste zoon en ik gingen naar Emmen voor de laatste puntjes op i en om jongste zijn nieuwe huis te laten zien. Niet dat je hem kunt uitleggen dat dat zijn nieuwe plek zal worden, maar ik wilde wel heel graag zien hoe hij zou reageren op het huis, de sfeer. Hij stapte er heel nieuwsgierig rond en nam alles goed in hem op. Ik had van huis zijn eigen kleedje mee genomen, maar dat was niet nodig. Achter in de woonkamer, waar ook de eettafel staat, staat een bedbox (box die lijkt op een bed,  speciaal voor kinderen die veel liggen en begrenzing nodig hebben). Daar wilde hij wel heel graag in spelen. Met de deur dicht. Duidelijk. Hij wilde begrenzing, een afgebakende plek om zich binnen te bewegen. Wel spelen, maar in een kleine ruimte. Prachtig om te zien hoe hij dat aangaf! Ik heb nog een paar hele praktische dingen door kunnen geven over de gewoontes van mijn jongetje (een Ikea-beker met brinta door zijn melk 's morgens graag, een pyama-jasje over zijn rechterarm als hij gaat slapen als 'koes-doek', schuddebuikjes als tussendoortje) en toen was het weer tijd om te gaan. 

En weet je, volgens mij komt het wel goed met hem daar. Het zijn maar kleine dingetjes, maar één van de dames maakte een paar opmerkingen waardoor ik meteen wist dat zij hem ziet, dat zij zijn behoeftes snapt. Dat hij hoekjes nodig heeft om te spelen, dat hij bij de ene kraan wel en de andere kraan niet water wil halen. Dat de laden in de keuken niet leuk zijn, maar die in de woonkamer wel. Kleine dingen, die voor hem zo groot zijn. En wat was ik blij dit alles te kunnen delen met mijn lief. Hij had de hele middag vrij genomen en we hadden daardoor ruim de tijd en hadden geen last van een hinderlijke tijdsdruk. Het helpt me zo als hij bij me is. Hij snapt me zonder dat ik hoef te zeggen dat ik me zo kwetsbaar voel. Hij ziet het aan me. En dat is echt zo super, omdat ik het niet gewend ben te laten zien dat ik het moeilijk heb. Ik probeer het eerst zelf wel. Als je mij de keuze laat in ieder geval. Niet gewend aan de steun van een ander. En hij weet dat, ziet het en helpt me. Is lief voor me, geeft me zijn hand, doet het woord voor me. Hij ís er.  

Thuis ben ik verder druk met de praktische voorbereidingen voor het vertrek. Er moet natuurlijk een dekentje gemaakt worden om op te spelen in zijn nieuwe kamer. Ook wil ik graag dat hij in Emmen ook een deken van zijn kapotte shirts en pyama's krijgt. Net als thuis. Werk aan de winkel dus voor mij. En dat is best raar, want ik ben dus hard aan de slag met iets wat ik niet wil maken, maar als ik het dan toch maak, moet het wel echt goed lukken ook. Echt met tegenzin je best doen ofzo. En voor de dames die me de afgelopen jaren geholpen hebben met mijn kereltje ben ik druk aan het haken om ze een soort van afscheidscadeautje te geven. Tussendoor ben ik dan nog bezig met mijn theorie-examen voor mijn autorijbewijs. En, natuurlijk, het leven gaat daarnaast gewoon door........