Replace your fear

Afgelopen week hebben we (mijn lief en ik) de uiteindelijke beslissing genomen om mijn jongste spruitje toch echt naar Emmen te laten gaan. Het proces om tot  die beslissing te komen was lang, emotioneel en erg  moeilijk. Er bleven maar obstakels op de weg komen die mij elke keer weer tot nadenken zette. Zo bleef de optie voor school toch open, tegen onze verwachting in. Maar, ondertussen hadden we ook een plek voor hem gevonden in Emmen. Een plek waar hij welkom is. Waar hij rust, stabiliteit en continuïteit krijgt. School heeft inmiddels een Kinder Dag Centrum gestart zeg maar, om kinderen zoals mijn kereltje een plek te bieden. (School heeft namelijk de laagste vier groepen moeten schrappen als gevolg van de bezuinigingen) En ja, mijn mannetje zou daar ook mogen komen. Werd ons uiteindelijk vorige week maandag verteld. Lekker dan. Om de beslissing toch nog even wat moeilijker te maken. Want, in theorie zou jongste dus nog kunnen blijven op de plek waar hij nu is. Maar, zij kunnen slechts zekerheid bieden voor een jaar. De bezuinigingen gaan maar door en door en dus weten ze niet of ze over een jaar nog steeds de constructie kunnen bieden voor mijn ventje zoals dat nu gebeurd. Het heeft me zoveel gekost dit proces. Ik ben er emotioneel zo door van mijn stuk geraakt dat het niet leuk meer was/is. Elk moment van de dag dacht ik eraan. Elke beslissing brengt weer andere gevolgen met zich mee. De keuze voor de school is voor mijn jongen onrustig en voor ons gezin rustig en de keuze voor Emmen geeft hem rust en regelmaat en duidelijkheid, maar is voor ons gezin veel ingrijpender. En wat doe je dan? Wat is wijsheid? Ik neem niet alleen een beslissing voor hem, maar ook voor de andere kinders, voor zijn vader, voor mij en mijn lief.

Mijn lief heeft me één ding heel duidelijk gemaakt. Hij bleef maar herhalen dat ik in het begin van dit hele gebeuren tegen hem zei: het gaat om spruitje, niet om ons. Dat zinnetje heeft mijn lief voor zichzelf steeds herhaald en heeft hem geholpen in het hele proces. Net op het moment dat ik echt niet meer wist wat te doen herhaalde hij voor mij ook weer dat zinnetje. En als je het zo bekijkt, dan is het geen moeilijke beslising.
Dus gaat mijn jongste mannetje, mijn lieve jongetje, mijn spruitje naar Emmen.
Met alle gevolgen van dien. Voor ons. Ook voor hem, maar hij gaat daar rust ervaren. Duidelijkheid, stabiliteit. En dus toch Emmen. Zover bij ons, bij mij vandaan.

En zoals ik zei, dat is een heel eind. Drie uur met de trein en bus heen en drie uur weer terug. Want nee, ik heb geen rijbewijs en geen auto. Maar ik wil hem wel vaak thuis hebben natuurlijk.
We zitten nu in de praktische fase dus zeg maar. En één daarvan is dan ook: hoe gaan we het vervoer van en naar huis regelen? De trein rijdt wel, klopt, maar zoals ik zei duurt dat lang en is die reis voor mijn snoepje eigenlijk niet fijn. Echt, een auto zou voor hem het best zijn.......Dat concludeerde mijn lief ook..... Alleen kan hij niet elke keer rijden naar Emmen en weer terug. Dus.....Morgen heb ik een rijtest om te kijken of ik een beetje aanleg heb voor autorijden en of ik in aanmerking kom voor een snelcursus van tien dagen om mijn rijbewijs te halen. Echt waar. Heel eng, maar ook goed eng.