Opnieuw leren lopen...

Ergens in april 2007 ben ik begonnen met hardlopen.  Heel voorzichtig volgens een echt schema; 1 minuut hardlopen, twee minuten wandelen en daarmee dan het kwartier volmaken. Vroeger (blijkt alweer zo'n 25 jaar geleden te zijn oei) liep ik ook regelmatig en ik weet nog dat ik dat zo fijn vond. Dus dat wilde ik weer. Vriendlief is ook een heel enthousiaste hardloper en ik stelde me zo voor dat we samen leuke loopjes in de omgeving zouden kunnen gaan doen als ik zo ver was. En het mooie is dat het lopen me makkelijk afging. Ik heb het heel rustig opgebouwd en uiteindelijk kon ik toch al een half uur achter elkaar lopen. Dat is zo'n vijf kilometer! Ik weet nog dat Vriendlief en ik in november 2007 samen vijf kilometer liepen! Wat een super gevoel was dat zeg! Dat ik dat kon, ik was er zo trots op. Maar......toen kwam de pijn. In mijn schenen, ongeveer. En niks hielp. Ik nam rust, ging naar de huisarts, bezocht een fysiotherapeut die onder de indruk was van de omvang van mijn blessure, en nam nog meer rust. Maar nooit ging die pijn echt weg. Ik stopte acuut met hardlopen natuurlijk, maar ook tijdens het gewone wandelen speelde de pijn op. Wat baalde ik! Langzaamaan legde ik me er bij neer dat ik waarschijnlijk niet meer zou kunnen hardlopen. Helaas. Helaas. 
Maar toch liet het me niet los. Ik moest toch van die blessure af kunnen komen? En dus ben ik drie weken geleden weer naar de fysiotherapeut gegaan. Naar dezelfde als in 2007. Maar nu met rustige onderbenen dus. En wat zei hij? Nou......hij zei dat hij me van mijn blessure af kon helpen én dat ik weer zou kunnen hardlopen!!!





Hoera! Jippie! Ik heb me heel goed gehouden aan de adviezen die hij me gaf en hij heeft me met een paar naaldjes geprikt en echt, eerlijk waar..... Mijn pijn is weg!!!!! 


Afgelopen week gaf hij me groen licht, ik mocht weer proberen te gaan hardlopen. Maar wel weer bij het begin beginnen: 1 minuut hardlopen, 2 minuten wandelen en zo verder. En dat heb ik dus net gedaan. 
Wat een belevenis!! Wat ben ik blij ! Ik voelde wel een reactie bij mijn onderbenen, maar dat is niet raar. Het gaat erom of het zich gaat vertalen in pijn en hoe mijn benen morgen aanvoelen. Ik hou mijn vingers gekruist, maar in gedachten zie ik mezelf alweer vrolijk en pijnvrij lekker rennen. 
Echt, ik hoop het zo. Het zou me ook zo helpen om weer energie op te bouwen. We zullen zien. Wordt vervolgd dus, zullen we maar zeggen.