Vandaag is mijn oudste broer jarig. 42 wordt hij. Hij is er alleen zelf niet meer bij, helaas. Vijf jaar geleden is hij overleden. Eigenlijk voor ik hem echt zag voor wie hij was. We zaten nog echt in de strijd die broers en zussen hebben. Strijd om wie het nou eigenlijk het beste deed, wie de slimste was, wie het meest gevat was, wie het best uit onze niet-volgens-het-boekje-verlopende opvoeding gekomen was (Ik natuurlijk, dat spreekt voor zich :-) ). We dachten vanalles over elkaar maar goed was het niet. Ja, op het laatst, de laatste drie jaar ging het beter, gelukkig. Hij werd wat ouder, ik werd wat ouder. Beiden grijzer (hij gelukkig meer dan ik). Hij echt mijn grote broer, ik de jongere zus.
En nu zie ik hem wel voor wie hij is. Mijn grote broer! Die op zijn onbeholpen manier mij probeerde te helpen, uit te dagen en beschermen. Mijn grote broer die me heeft beloofd nooit helemaal weg te zijn. Die voorspelde dat mijn jongste mannetje de marathon nog zou gaan lopen, terwijl hij op dat moment niet eens zelf kon gaan zitten!
Kortom, míjn grote broer.
En vanmorgen, als een cadeautje van de natuur, hangt er ineens een groot wit spinnenweb in de tuin. Ik heb zo'n enorme hekel aan de herfst, maar hier kan ik wel van genieten:
Wat heb je dat prachtig omschreven. Fijn dat je broer op deze manier toch nog bij je is!
BeantwoordenVerwijderen