zaterdag 23 april 2011

Opnieuw leren lopen...

Ergens in april 2007 ben ik begonnen met hardlopen.  Heel voorzichtig volgens een echt schema; 1 minuut hardlopen, twee minuten wandelen en daarmee dan het kwartier volmaken. Vroeger (blijkt alweer zo'n 25 jaar geleden te zijn oei) liep ik ook regelmatig en ik weet nog dat ik dat zo fijn vond. Dus dat wilde ik weer. Vriendlief is ook een heel enthousiaste hardloper en ik stelde me zo voor dat we samen leuke loopjes in de omgeving zouden kunnen gaan doen als ik zo ver was. En het mooie is dat het lopen me makkelijk afging. Ik heb het heel rustig opgebouwd en uiteindelijk kon ik toch al een half uur achter elkaar lopen. Dat is zo'n vijf kilometer! Ik weet nog dat Vriendlief en ik in november 2007 samen vijf kilometer liepen! Wat een super gevoel was dat zeg! Dat ik dat kon, ik was er zo trots op. Maar......toen kwam de pijn. In mijn schenen, ongeveer. En niks hielp. Ik nam rust, ging naar de huisarts, bezocht een fysiotherapeut die onder de indruk was van de omvang van mijn blessure, en nam nog meer rust. Maar nooit ging die pijn echt weg. Ik stopte acuut met hardlopen natuurlijk, maar ook tijdens het gewone wandelen speelde de pijn op. Wat baalde ik! Langzaamaan legde ik me er bij neer dat ik waarschijnlijk niet meer zou kunnen hardlopen. Helaas. Helaas. 
Maar toch liet het me niet los. Ik moest toch van die blessure af kunnen komen? En dus ben ik drie weken geleden weer naar de fysiotherapeut gegaan. Naar dezelfde als in 2007. Maar nu met rustige onderbenen dus. En wat zei hij? Nou......hij zei dat hij me van mijn blessure af kon helpen én dat ik weer zou kunnen hardlopen!!!





Hoera! Jippie! Ik heb me heel goed gehouden aan de adviezen die hij me gaf en hij heeft me met een paar naaldjes geprikt en echt, eerlijk waar..... Mijn pijn is weg!!!!! 


Afgelopen week gaf hij me groen licht, ik mocht weer proberen te gaan hardlopen. Maar wel weer bij het begin beginnen: 1 minuut hardlopen, 2 minuten wandelen en zo verder. En dat heb ik dus net gedaan. 
Wat een belevenis!! Wat ben ik blij ! Ik voelde wel een reactie bij mijn onderbenen, maar dat is niet raar. Het gaat erom of het zich gaat vertalen in pijn en hoe mijn benen morgen aanvoelen. Ik hou mijn vingers gekruist, maar in gedachten zie ik mezelf alweer vrolijk en pijnvrij lekker rennen. 
Echt, ik hoop het zo. Het zou me ook zo helpen om weer energie op te bouwen. We zullen zien. Wordt vervolgd dus, zullen we maar zeggen. 



vrijdag 15 april 2011

Oververmoeid en iets van een stevige Burn Out

Aldus luidde het oordeel van mijn huisarts. Bloed was goed maar ik helaas niet..... Geen zin ook om maar iets te doen. Ben wel vierkantjes aan het knippen van de kapot gegeten shirts en pyjamas van mijn jongste, maar meer niet. Ik haak niet, ik naai niet, ik lees niet, ik doe niks. Hangen, dat doe ik. En plaatjes kijken. Hier nog wat voor jullie, met mijn lievelingsbloemen.......
Enjoy! 








woensdag 6 april 2011

Zo mooi zo roze zo moe


Dat lijkt me wel een mooi begin zo op de drempel van de lente. De zon schijnt hier in elk geval lekker, hoewel ook de wind nog behoorlijk van zich laat horen. Dit mooie plaatje hierboven, van een kersenbloesem is wel een beetje misleidend hoor. Het is geen foto van mezelf, ergens van het internet geplukt om toch iets moois te kunnen laten zien. Ben namelijk niet erg creatief deze dagen. Wel erg druk. 




Nee niet met mooie, lekker roze dingen maken, maar met de regeldingen die met het runnen van een groot gezin te maken hebben dat je in je eentje op de rails moet houden. En dat gaat niet altijd even makkelijk. Ik schreef al eerder dat ik zo enorm moe moe moe was. Dat wilde maar niet beter worden, dus bij de huisarts langs geweest. Oordeel: nogal oververmoeid. Goh, wat een verrassing. En toch ook maar even bloed prikken. Ben ik nog niet aan toegekomen vanwege eerder genoemde drukte. 

Maar hoe moet je nou toch je rust vinden als zoals bijvoorbeeld vorige week iedereen in huis ziek wordt, jezelf inclusief? Iemand moet de emmers legen en de bedden verschonen. Dus maar weer een paracetamolletje nemen en toch opstaan. 






De rest van het weekend elk beschikbare momentje wel in bed gelegen maar goed, de boodschappen moeten wel gedaan en op zeker moment komt het jongste mannetje ook weer terug van zijn papa. Dat zelfde mannetje moest maandag overigens onder narcose zijn gebit laten saneren en dat was me nogal een ingreep. 
Drie kiezen eruit, drie kiezen en een hoektand geboord en twee kiezen geseald. Toe maar. Ik zal je de details besparen maar ook het logistieke deel was nogal een operatie. Meneertje was pas om half twee aan de beurt maar mocht tot die tijd niet eten en drinken. Pffff. Anyway, ook die dag zijn we doorgekomen, maar vanwege de pijnmedicatie moest ik er wel nog drie keer uit die nacht. En ik wilde alleen maar slapen!!!! 
Het is goed gekomen en ook gisteren, mannetje was nog thuis en zijn papa had geen zin in hem (ja, echt zo gezegd), ben ik doorgekomen. 



En daar tussendoor dan nog de andere normale dingen om de andere kids op de been te houden en alles in goede banen te laten lopen. Maar nog steeds heb ik mijn slaap niet in kunnen halen..... Hoop dat ik daar het weekend aan toe kom. Tussendoor heb ik ook nog hele leuke swaps gekregen maar ik heb daar nog geen foto's van. Kan ook niet beloven dat die nog komen.  Ben trouwens benieuwd hoeveel lezers tot het einde van dit bericht gekomen zijn.......


Volgende keer hopenlijk meer vrolijke optimistische woorden.......