zondag 30 september 2012

Ontroerende kraamcadeautjes

Nadat ons kleine mannetje geboren was, kreeg ik van alle kanten zulke leuke kraamcadeautjes! Zo leuk dat iedereen met je meeleeft! Nou gaat het iets te ver om ze allemaal te laten zien, maar ik wil er een paar uitlichten omdat ze me op een bijzondere manier geraakt hebben.
Zo kwam mijn nu op-één-na-jongste-mannetje thuis met iets dat hij zelf (ja, met hulp natuurlijk) gemaakt had. Hij was het weekend van de geboorte niet thuis geweest. Pas toen spruitje een week was, is hij weer bij ons geweest en kreeg ik zijn cadeautje:


Het gaat natuurlijk om de tractor die links hangt. (De uil die er naast hangt was een heel lief cadeautje van Nancy, van Home made bij Nancy , lief hé? Hangt nu op zijn kamer te pronken)
Vooral de tekst vond ik zo mooi: Welkom!

Een andere verrassing die voor heel veel tranen van ontroering zorgde was het kraamcadeautje van mijn oma. Ik heb in een eerder blogje al eens genoemd dat mijn oma voor elk achterkleinkind dat geboren werd, een knuffel breide. En dat ik het zo enorm jammer vond dat dat nu voor onze nieuwe aanwinst niet zou gebeuren. Nou, kijk eens wat ik kreeg: 

Een gebreide lange-lijs van oma! Wat wil nou het geval; mijn moeder had een tijd geleden bij mijn oma in de kast (net na het overlijden van oma) deze lange lijs in onderdelen zien liggen. Oma had 'em al gebreid maar ze was er niet meer aan toegekomen om hem in elkaar te zetten. Ze ging er vanuit dat ze daar nog zat tijd voor had. Mijn moeder heeft die onderdelen toen aan mijn nichtje gegeven zodat zij hem in elkaar kon zetten en alsnog aan mij kon geven! Prachtig! Zo was oma er toch bij! Ben er zo enorm blij mee. En vind het ook zo lief van mijn nichtje dat zij hem in elkaar gezet heeft zodat jongste ook een gebreide knuffel van oma heeft. Sprakeloos was ik, en dat gebeurd me niet zo vaak. 

Bijzonder contact


Missschien wel het allermooiste 'cadeau' dat ik kreeg na de geboorte van jongste is dit; Hoe mijn tot-dan-toe-jongste-mannetje reageerde toen hij zijn jongste broertje voor het eerst zag. Mijn zó autistische zoon, die niet kan praten, moeilijk hoort, bijna geen contact maakt,die in zijn ontwikkeling zelf nog een baby is, leek iets te herkennen in zijn kleine broertje. Dit gebeurde er bij het eerste contact tussen hen.




                                     



Zo bijzonder! En nog steeds geeft hij zijn broertje een onhandige aai over zijn bol als hij hem weer ziet in het weekend. Natuurlijk gaat het ook wel eens 'mis' en gaat hij  bijna op hem zitten als hij wil gaan zitten op de bank waar ik jongste net verschoon bijvoorbeeld, maar over het algemeen is hij zó lief voor hem! Dit zijn de momenten die het leven met zo'n 'anders' mannetje zo bijzonder en kostbaar maken. Puur contact. Herkenning van binnenuit. Dat is zijn broertje, daar hoort hij bij. Mooi he? Mijn jongetje.

Long time no see

Jeetje zeg, wat gaat de tijd snel. Een enorm cliché, ik weet het, maar het is ook echt zo. Is het alweer herfst! En is mijn jongste pracht alweer drie maanden! En tot mijn schrik zie ik dat het al haast eeuwen geleden is dat ik een berichtje plaatste. Tsja, wat kan ik zeggen? Druk? Ja, nogal. Ik heb echt geen tijd om bezig te zijn met creatieve dingen nog. We zijn met zijn allen hier nog steeds bezig een soort van ritme te krijgen maar dat gaat niet makkelijk met een klein spruitje. Is helemaal niet erg hoor, zo bedoel ik het niet. Komt vanzelf wel weer.
Wat jullie nog tegoed hadden is wat ik gedaan tijdens mijn zwangerschap, op creatief gebied. Ook al niet zoveel haha. Maar, ik heb wel iets gemaakt wat voor mij iets totaal nieuws was: een babydeken/omslagdoek voor mijn jochie.Nou was/is haken niet nieuw, maar ik ben niet zo van de lange projecten. Daar heb ik het geduld niet voor en ik heb al heel snel weer zin in iets nieuws. Maar dit heb ik wél volgehouden:













Ik weet niet meer precies hoeveel grannies er voor nodig waren, maar ik herinner me wel dat ik op een bepaald moment dacht klaar te zijn, maar dat er toen nog een keer zoveel vierkantjes bij moesten. Geloof dat het er  bij elkaar zo'n 72 zijn. Anyway, ik ben er erg trots op! En we hebben er ook al heel veel plezier van gehad! Verder heb ik niet zoveel gedaan hoor, toen 't mannetje nog in mijn buik zat. Ik was vooral veel bezig met slapen.

Wat er trouwens wel zo even tussendoor uit mijn vingers kwam is dit (excuses voor de slechte foto, was somber weer buiten):



 Ik had tijden geleden ergens op het internet al eens zoiets gezien en dat wilde ik ook wel graag eens proberen. Ik vind de combinatie van het stoere van het ijzerdraad en het lieve, fragile van de kraaltjes vooral erg leuk. En het is een projectje dat ik heel makkelijk even tussendoor kan doen en ook weer even aan de kant kan leggen als mijn kinders me nodig hebben.



Ondertussen heb ik wel echt weer heel veel zin om bezig te zijn met wat dingen. Zo wil ik echt heel graag aan  de slag met het maken van de wortelkindertjes, zoals ik in een eerder blogje ook al had gezegd. Dat lijkt me ook iets dat je makkelijk tussendoor kunt doen. Zal eens materiaal gaan verzamelen zodat ik aan de slag kan!