zaterdag 31 december 2011

Nieuw jaar, nieuw begin

Ik heb meer met de jaarwisseling dan met de kerst moet ik eerlijk zeggen. Van Kerstmis word ik altijd erg melancholisch, en kom ik tot weinig. Maar, het begin van een nieuw jaar voelt voor mij elk jaar weer of ik opnieuw kan beginnen. Met een schone lei. Niet dat ik nu veel dingen heb die ik wil uitwissen, maar ik heb altijd wel iets dat ik anders wil doen.

Zo liep ik dit jaar (eigenlijk al heel wat jaren, maar nooit genoeg om er iets mee te 'willen') keihard aan tegen iets waar ik echt wat mee moet, wil. Ooit zei ik eens tegen iemand; ik leef bij de gratie van anderen. Dat is al heel wat jaren geleden en zo voel ik dat nu echt niet meer, maar het geeft wel de kern aan van een moeilijk punt van mezelf. Ik vind het heel moeilijk om mezelf trouw te blijven, mezelf te blijven ongeacht wat anderen daarvan vinden. In heel veel gevallen ben ik in mijn achterhoofd bezig met wat anderen wel niet zullen denken van mijn beslissing, mijn acties, mijn smaak, mijn prestaties, mijn.... Kortom, ik ben erg erg onzeker en durf zelden te vertrouwen op mezelf. Behalve als het over de kinderen gaat en de beslissingen die ik daar voor neem. Ja ik weet het, ik zit wat vreemd in elkaar, maar het gaat mij echt vooral om zaken die rechtstreeks met mezelf te maken hebben. Onzeker over wie ik ben, niet wat ik kan. Zoiets. En dat wil ik anders doen.
Ik ga me minder aantrekken van wat anderen van mij vinden, maar ik ga dichter bij mezelf blijven. Beslissingen nemen omdat ze voor mij goed voelen, niet omdat ik denk dat iemand anders dat zo graag zou zien. En....heel belangrijk: me daar ook minder (of zelfs helemaal niet, dat zou de top zijn) schuldig over voelen. Ik ben ik.  En daar moeten 'ze' het maar mee doen. Punt

donderdag 29 december 2011

Eerste keer

Ik zal er dit jaar aan moeten geloven vrees ik. Jaren is het me gelukt om ze tevreden te houden met sterretje in elk formaat en elke kleur. Je hebt daar nog best wat variatie in weet ik inmiddels. En dat het vuur van sterretjes niet pijn doet als dat op je handen komt, is niet waar, weet ik ook inmiddels. Maar, ik vind het toch zo'n mooi gezicht, die springerige lichtflitsjes die alle kanten uit gaan. Het ruikt ook zo lekker vind ik.


Maar goed. De kinderen worden ouder, zucht. En cliché cliché, dat gaat me iets te snel. Want nu heb ik in een onbezonnen moment beloofd dat ze dit jaar met Oud- en Nieuw ook echt vuurwerk krijgen. Bijkomende afsrpaak is dan trouwens wel dat ze zelf het papier enzo opruimen, de dag erna.

Ik ben me nu dus aan het verdiepen in welke soorten vuurwerk er eigenlijk allemaal zijn. Valt nog niet mee moet ik zeggen. Nooit geweten dat er zoveel verschillende dingen te koop zijn en dat die dingen ook allemaal een andere naam hebben! Ik zit me dan toch af te vragen wie dat allemaal verzint!? Maar dat is weer een heel ander ding.

Puberdochter maakt het me in die keuze trouwens ook niet makkelijk: Mama, heb je al besteld?? Klonk het zo'n twee weken geleden al. 'Mam, toe nou, heb je al gekeken op de site?' 'Je moet wel vooruit bestellen hoor, anders hebben we niks!' (Dat zou niet zo gek zijn nog, foei). Het is echt een lieve meid, maar ze WIL ZO GRAAG, dat ik er een beetje recalcitrant van word. Heb dan ook accuut besloten dat ik het dit jaar nog doe, vuurwerk aanschaffen, maar dat dat meteen de laatste keer is. Want hoewel ik het echt mooi vind om naar te kijken, vind ik het zooo zonde van mijn geld.....   Hoop dat ze er wel van genieten......

zondag 25 december 2011

ALL YOU NEED IS LOVE....

Nee, normaal ben ik niet zo van de grote letters, uitroeptekens enzo. Maar dit mocht wel, vond ik zelf. 
Ik zat namelijk gisteravond, samen met heel veel andere romantische zielen, te kijken naar de Kerstspecial van All You Need is Love. Tuurlijk gaat dat volgens een redelijk voorspelbaar concept, maar het blijft gewoon zó lief om naar te kijken. Ik weet het, ik ben erg sentimenteel en hopeloos romantisch. Maar, waar ik echt door geraakt werd, kwam eigenlijk als een soort toetje helemaal aan het einde van de uitzending. 
Waylon. Ja, hij, die zanger. Waylon. Hij zong een heel bekend liedje, maar zoooooooo mooi. (Vind ik dan) Ik kende het liedje al, maar op de één of andere manier beleefde ik de tekst nu veel meer. En raakte de tekst me. Hele simpele, eenvoudige tekst. Over de liefde. Luister maar


Mooi he? 

zaterdag 24 december 2011

Kerstmis 2011

Ik ben met Kerst en Oud en Nieuw altijd zo'n sentimentele muts. Het hele huis op z'n Kersts, mijn kindjes verwennen met lekkere dingen en cadeautjes, dat werk. Ik ga er verder geen woorden aan vuil maken. Ga niet zelf een mooie tekst bedenken om jullie een super Kerstmis te wensen, want dat wil ik alleen maar mooier, liever, dan dat ik op dat moment bedenken kan. En eigenlijk komt het toch maar neer op één ding. Toch? 
Geniet van de mooie dagen, van de momenten, van elkaar en sta even stil bij alles wat we hier hebben. 






vrijdag 9 december 2011

Work in Progress

Zoals gezegd, ik ben toch wel een beetje bezig hoor. Kleine dingen, want dat gaat zo makkelijk tussendoor. En oh ja, wat ik dan ook nog de praktische dingen noem. Nog zo'n dekentje voor mijn jongste spruitje. Deze

had ik al eens gemaakt voor hem, maar die heb ik voor hem meegenomen naar Emmen. Dus moest er voor thuis een nieuwe komen. Wederom een heel werk, maar het resultaat was weer zó leuk! (en nee, geen foto dus helaas)

Ook maakte ik


een paar van dit soort kransjes en alvast een kerstster. Maar dan in andere kleurtjes. Die in het wit maakte ik in rood met groen en die groene maakte ik in het kobalt blauw. Ben niet van de Groen-rood combinatie met Kerst. Die ene is wel goed gelukt hoor, maar die vindt vast zijn plekje wel bij iemand anders. 
Wat ik ook nog beslist wil/moet maken zijn deze dingen:



Ik vind ze zo leuk! De vogel bijvoorbeeld omdat ik gewoon van proberen, uitproberen hou en ik wel iets heb met ijzerdraad en kraaltjes en de elfjes gewoon omdat ze te lief zijn! Heb het plan om een aantal van mijn haak-creaties aan een soort houten kerstboom te hangen en daar horen deze lieffies zeker bij. Hoop te denken aan een foto ter zijner tijd. 
En iets dat al langer op de plank ligt is dit: 
Dit zou mijn nieuwe sjaal moeten worden voor bij mijn nieuwe jas, waar ik zo mega-blij mee ben. Het haakkatoen is er al, grote haaknaald is er al, patroon is er al, alleen.......tsja, tijd. Helemaal voor dit soort grotere projecten moet ik tijd maken en ik weet even niet waar en hoe enzo.


Ziekige Kerst, ofzo

Zie ik toch vanmorgen dat ik twee volgers ben 'kwijtgeraakt'! Tsja, ik snap het ook wel een beetje. Maar ik vind het wel erg jammer hoor. Ben zo trots op die 29 mensen (waren er dus 31) die mijn verhalen volgen!
Het ligt ook wel een beetje aan mezelf weet ik, er valt niet zoveel te lezen hier op het moment. Terwijl er zoveel gebeurd bij ons. Maar ja, ik wil ook niet alleen maar klagen over dat-ik-het-zo-druk-heb, want dat heeft iedereen het volgens mij. Of dat ik zo moe ben steeds. Hoor ik ook zoveel om me heen. Dus vertel ik dan voor het gemak maar niks. En dan krijg je inderdaad wel eens periodes die wat langer stil zijn.
Weet je wat ook vaak het geval is? Dat ik wel bezig ben met dingen, maar dat dat hele kleine dingen zijn en dat dat ik daar vergeet foto's van te nemen of dat ik het niet de moeite vind om een blogje van te schrijven. Best stom eigenlijk. Want zo lijkt het of ik helemaal niks doe. En dat is dus niet zo!

Zo was ik toch zo druk met mijn rijlessen?! Wel, daar heb ik er inmiddels 43 van achter de rug, plus een examen. En helaas, gezakt. Wat ook wel heel stom wat ik deed, ik had mezelf ook laten zakken als ik haar was. Ik mag het op 4 januari weer proberen en tussendoor nog een aantal lessen om de 'touch' niet kwijt te raken. Tijdens de laatste week van intensief lessen waren trouwens mijn oudste én jongste ziek thuis, niet fijn. Voor de kinders helemaal. Oudste moest aan de anti-biotica en de jongste had een virus dat hij moest uitzieken. Deed hij twee weken over en nog is het niet helemaal over.

Over die jongste gesproken, die is dus sinds begin november verhuisd naar Emmen en ik zou willen dat ik daar alleen maar jippie-yahoe verhalen over kon vertellen. Maar nee, zo gaat dat niet. Het gaat niet helemaal van een leien dakje en voor hem en voor mij nog heel hard werken. Hij moet erg wennen aan zijn nieuwe omgeving en ik ben erg druk met het , ja hoe zeg je dat, aanwijzingen geven? Coachen? Uitleg geven? Ik ben veel bezig met het KDC en het woonadres te vertellen wat mijn jongetje nodig heeft. Veel overleg, uitleggen, bellen, in schriftjes schrijven. Dat soort werk. Erg vermoeiend en inspannend. Vooral omdat ik zo graag wil dat het goed gaat met mijn kereltje daar. En ik ben zo emotioneel geraakt als ik lees dat het niet goed met hem gaat, dat ze hem niet snappen, dat hij zo gefrustreerd is dat hij zelfs zo hard op een vingernagel heeft gebeten dat die nagel er nu af komt...... Het zijn tijden van hard werken dus hier voor me. En voor hem.
Maar we komen er wel. Weet ik zeker. Duurt even, maar het komt goed.

dinsdag 29 november 2011

Adventskalender Dutch Swappers

De leukste adventkalender van het jaar, gemaakt door de Dutch Swappers, een zeer actieve en creatieve nederlandstalige groep van swappers op Swap-bot.
Laat je door ons inspireren, iedere dag wordt er rond het middaguur een nieuw vakje gevuld met een creatieve tutorial, een give-away, een free printable en nog meer spannends.




zondag 27 november 2011

Van stof-nijntjes, pepernoten en Dirk Scheele

Drukke tijden hier, zoals eigenlijk altijd wel, maar nu echt. Is het anders niet echt druk dan? Jawel, maar dan is er altijd nog wel ruimte voor creatieve dingen zeg maar, en die is er nu echt niet. De dagen glijden, schuiven, racen in elkaar over en dan ineens ben je weer een week verder. Ja echt, zo gaat dat hier. Zoonlief, de jongste, is vorige week vrijdag ziek uit Emmen teruggekomen en is de hele week ziek gebleven. Ziet er altijd zo zielig uit. Hij kan niet zeggen wat er is, maar je ziet dat hij zich zo ellendig voelt. Halve oogjes, in en in wit, niet willen eten,  hangt op de bank, wil alleen maar t.v. kijken, en dan alleen maar zijn grote vriend ('terroriseert' ons zeg maar, met) Dirk Scheele

En die is best leuk hoor, maar niet achter elkaar door, en maar weer opnieuw en maar weer opnieuw en maar weer opnieuw....... Tsja, je doet wat om het mannetje zich zo comfortabel mogelijk te laten voelen. Maar ja, toen bleek dat Dochter ook ziek was. Eerlijk mam, ik voel me niet lekker. Nee, logisch  meiske, je gloeit van de koorts. Op de bank met een dekentje. Ja maar, ik wil niet de hele tijd Dirk Scheele horen/zien. Nee, snap ik. Ga dan maar lekker boven liggen, kom ik af en toe wel even bij je kijken. Op zich ook nog best te overzien. Zieke kinderen zijn over het algemeen niet het meeste werk, als ze echt best ziek zijn zeg maar. Maar ja........ik had ook nog die rijlessen. De hele week, elke dag drie uren achter elkaar (trouwens met een andere rij-instructeur maar dat is een verhaal apart eigenlijk). Dus....ergens kwam ik tijd tekort....
.
    Jongste spruitje kon af en toe gelukkig naar zijn papa toe, en de dame natuurlijk ook, dus ik hoefde me geen zorgen te maken over die rijlessen, gelukkig. Die konden doorgaan. Verder waren de zieken toch wel voor het grootste deel van de week bij mij. Waarbij gezegd moet worden dat die andere twee mannen ook 'gewoon' bij mama waren hoor. Jongste werd steeds aanhankelijker en wilde toch eigenlijk alleen maar bij mij op schoot liggen, zitten, hangen, zo naar voelde hij zich. Niks mis mee, is errug fijn te knuffelen met hem en hem zo troost te kunnen geven. Aan de andere kant, er zitten maar zoveel uren in een dag en ik moet sommige dingen ook gewoon doen, anders gebeuren ze niet.Stofzuigen, boodschappen halen, koken, wassen, dat soort dingen. Dus even prioriteiten stellen.

 Nr 1: de kinders. Dan volgen automatisch boodschappen, koken, wassen en die ongein, want eten en schone kleren enzo hebben die lieverds nodig. Het huishouden dan maar op een lager pitje deze week. Af en toe de stofwisser over de vloer en dat moet het dan maar zijn. Volgende week maar wat fanatieker aan de slag dan.
Als de rest dan maar goed doorgaat is de schade nog best te overzien. Dacht ik. Tot donderdag......Jongste nog steeds ziek, wel iets minder gelukkig, oudste nog steeds ziek, maar begint alweer praatjes te krijgen. Alleen, ik word zelf steeds zo misselijk... Onder het lesrijden moeten we zelfs even stoppen omdat ik vrees dat ik moet overgeven. Echt waar. Gelukkig gebeurd dat niet maar het geeft wel aan hoe ik me voel. 's Middags trek ik het dan echt niet meer en moet ik helaas het onderspit delven. Kinders naar papa (oudste raakt altijd volledig in paniek als er iemand misselijk is en dreigt over te moeten geven) en mama in bed. Mijn allerliefste Lief doet de boodschappen en komt me vertroetelen. Vroeg mijn bed in, maar helaas helpt dat niet helemaal en red ik het niet om vrijdag auto te rijden. Baal ik flink van maar goed, het is niet anders. De hele dag verder in bed gebleven en dát heeft wel geholpen. Heel veel geslapen, zoveel mogelijk gedronken en zo weinig mogelijk energie verder verbruikt. Zaterdag toch maar weer gaan lesrijden, tsja, woensdag a.s. staat het examen gepland....... Maar dat ging op zich ook prima. Nog een lekker frisse neus gehaald, was ook erg fijn en daar knapte ik ook nog wel iets van op. 

Maar ja.....maar ja......ik vind er echt niets aan zulke weken. Ik zou zo graag nog wat leuke dingen willen doen, maken. Ik heb al een week of twee een kast in de kamer staan die nodig opgeknapt moet worden. De huiskamer raakt maar niet opgeruimd omdat ik die kast niet ingeruimd wil hebben voor hij geverfd is. Alleen, ik heb geen tijd om die stomme kast te verven nu! Dus blijft de kamer een zooitje. En daar    kan    ik      slecht       tegen. Zo kom je van het één in het ander en gebeurd er per saldo niks. Mijn tijd komt nog wel, geloof ik beslist. Maar ik wil het nu nu nu. Eerst maar focussen op woensdag, het rij-examen. First things first. 


En waar die pepernoten uit de titel vandaan komen? Jongste eet die in plaats van koekjes, alleen zijn motoriek is niet helemaal goed, dus die dingen liggen bij ons altijd verspreid over de hele vloer. Nu dus gezellig naast de stof-nijntjes.  

dinsdag 8 november 2011

Rijlessen

Ja ja, alweer een tijdje geleden dat ik een bericht plaatste, ik weet het. Maar, ik heb het echt druk. En dan niet met echt heel creatieve dingen. Maar........


Jawel, ik ben bezig met het halen van mijn rijbewijs. Tenminste, dat is de bedoeling. Ik doe een zogenaamde compact-cursus, dat wil zeggen dat ik drie, vier keer in de week, steeds twee of drie uur achter elkaar les heb. Behoorlijk pittig moet ik zeggen. Ben even kwijt hoeveel uur ik nu al heb gehad, maar aan het eind heb ik 43  lessen gehad en dat zal op 30 november zijn. Echt waar, dan moet ik praktijk-examen doen, terwijl ik 25 oktober mijn eerste les had. Slik. Ja echt, ik ben nog maar net begonnen zeg maar. Dit is de tweede week nu, vorige week had ik geen les omdat ik een paar dagen met mijn lief weg was. Vorige week was ook de eerste week dat mijn jongste spruitje de hele week in Emmen was, dus ik was heel blij met het reisje van mijn liefste en mij. Even pas op de plaats, even ademhalen. Even letterlijk: 
Om daarna weer vol aan de bak te gaan, want ik moest deze week (vandaag om precies te zijn) voor de tweede keer mijn theorie-examen doen. En: Yes, vandaag ben ik wél geslaagd!! Ben er zo blij mee! En ook trots op mezelf. Had 6 fouten waar je er 15 mag hebben, dus best goed wel, vind ik zelf. De rijles van vandaag daarentegen ging echt zo slecht. Nu heb ik een rij-instructeur die het moeilijk vindt om complimenten te geven (lees: doet hij niet) dus als je iets goed doet hoor je dat niet. Wél als je het fout doet. Zucht. (Een echte man dus). En dat was vandaag nogal al vaak. Had een sessie van drie uur aan het einde van de middag en het leek wel of alles fout gaan. Vriendlief nam het heel rustig, praktisch op: Veel fouten is veel geleerd. Daar hou ik het dan maar op. Vanavond vroeg naar bed, morgen weer uitgerust op en weer drie uur rijden.


Want ik zal het halen, dat rijbewijs! Let maar op!

zondag 23 oktober 2011

En nu dan?

Nu ben ik druk met het aanstaande verhuizen van mijn benjamin. Afgelopen week hadden de kinderen hier herfstvakantie, maar helaas is het echte vakantie-gevoel aan mij voorbij gegaan. Ik had en heb het druk. Zo stond de afgelopen week in het teken van overdracht. Dat begon al op dinsdag. Mijn mannetje en ik gingen samen op pad naar zijn logeerplek, waar de eerste overdracht plaatsvond. Vanuit zijn nieuwe plek in Emmen waren ze drie-vrouw-sterk gekomen om zoveel mogelijk praktische tips, handvaten, inzichten over mijn jongetje te horen. Het blijft voor mij toch iedere keer weer een verrassing hoeveel er te vertellen valt over hem. Wat voor mij allemaal zo vanzelfsprekend is, wat mijn ventje mijn ventje maakt, is voor anderen compleet nieuwe informatie. Dat maakt ook dat je natuurlijk dingen vergeet te vertellen. Maar goed, het was een goede overdracht. De dames luisterden ook echt en herkenden veel van het gedrag van jongste en dat gaf mij een goed gevoel. Ik weet natuurlijk ook als geen ander dat het gedrag van spruitje af en toe echt moeilijk is, maar ook dat zijn gedrag altijd een gevolg is van moeite hebben met communicatie, niet duidelijk kunnen maken wat er aan de hand is, wat hij op dat moment nodig heeft. Maar, volgens mij hebben deze vrouwen dat door, weten ze dat dat zo werkt. Zien ze ook dat zijn gedrag een symptoom is en niet de oorzaak.
Gelukkig liet mijn mannetje zich van zijn beste kant zien toen de hele delegatie ook even naar hem kwam kijken. Hij was echt zichzelf, zo mooi. Heel lief, heel knuffelig, en heel open. Hij zag mij en begon meteen tegen me te kletsen, zoals we altijd samen doen, en hij moest daar ook weer erg om lachen. Het was/is voor iedereen goed te zien dat hij echt lekker in zijn vel zit op het moment. Prachtig mannetje!

Ik vond het wel erg moeilijk hoor. Ik werd erg geconfronteerd met mijn eigen angsten over hoe het toch zal gaan straks: zullen ze hem wel snappen? Kunnen ze hem genoeg 'lezen'? Zal hij zich ook in Emmen op zijn plek gaan voelen? Komt het allemaal goed? Ik kan niet anders dan het loslaten en het laten gebeuren. En vertrouwen hebben. Ik weet het, ik weet het. Maar ik ben echt zo slecht in loslaten. Niet in het loslaten van taken maar loslaten als in iemand laten gaan. Zijn of haar eigen pad laten bewandelen. Ik wil iedereen het liefst dicht bij me houden. Maar goed, ik weet ook wel dat dat niet kan, dus ik doe mijn best en red me er wel mee, uiteindelijk.
Donderdag was de volgende stap in het proces van overdragen. Mijn lief, mijn benjamin, mijn oudste zoon en ik gingen naar Emmen voor de laatste puntjes op i en om jongste zijn nieuwe huis te laten zien. Niet dat je hem kunt uitleggen dat dat zijn nieuwe plek zal worden, maar ik wilde wel heel graag zien hoe hij zou reageren op het huis, de sfeer. Hij stapte er heel nieuwsgierig rond en nam alles goed in hem op. Ik had van huis zijn eigen kleedje mee genomen, maar dat was niet nodig. Achter in de woonkamer, waar ook de eettafel staat, staat een bedbox (box die lijkt op een bed,  speciaal voor kinderen die veel liggen en begrenzing nodig hebben). Daar wilde hij wel heel graag in spelen. Met de deur dicht. Duidelijk. Hij wilde begrenzing, een afgebakende plek om zich binnen te bewegen. Wel spelen, maar in een kleine ruimte. Prachtig om te zien hoe hij dat aangaf! Ik heb nog een paar hele praktische dingen door kunnen geven over de gewoontes van mijn jongetje (een Ikea-beker met brinta door zijn melk 's morgens graag, een pyama-jasje over zijn rechterarm als hij gaat slapen als 'koes-doek', schuddebuikjes als tussendoortje) en toen was het weer tijd om te gaan. 
En weet je, volgens mij komt het wel goed met hem daar. Het zijn maar kleine dingetjes, maar één van de dames maakte een paar opmerkingen waardoor ik meteen wist dat zij hem ziet, dat zij zijn behoeftes snapt. Dat hij hoekjes nodig heeft om te spelen, dat hij bij de ene kraan wel en de andere kraan niet water wil halen. Dat de laden in de keuken niet leuk zijn, maar die in de woonkamer wel. Kleine dingen, die voor hem zo groot zijn. En wat was ik blij dit alles te kunnen delen met mijn lief. Hij had de hele middag vrij genomen en we hadden daardoor ruim de tijd en hadden geen last van een hinderlijke tijdsdruk. Het helpt me zo als hij bij me is. Hij snapt me zonder dat ik hoef te zeggen dat ik me zo kwetsbaar voel. Hij ziet het aan me. En dat is echt zo super, omdat ik het niet gewend ben te laten zien dat ik het moeilijk heb. Ik probeer het eerst zelf wel. Als je mij de keuze laat in ieder geval. Niet gewend aan de steun van een ander. En hij weet dat, ziet het en helpt me. Is lief voor me, geeft me zijn hand, doet het woord voor me. Hij ís er.  


Thuis ben ik verder druk met de praktische voorbereidingen voor het vertrek. Er moet natuurlijk een dekentje gemaakt worden om op te spelen in zijn nieuwe kamer. Ook wil ik graag dat hij in Emmen ook een deken van zijn kapotte shirts en pyama's krijgt. Net als thuis. Werk aan de winkel dus voor mij. En dat is best raar, want ik ben dus hard aan de slag met iets wat ik niet wil maken, maar als ik het dan toch maak, moet het wel echt goed lukken ook. Echt met tegenzin je best doen ofzo. En voor de dames die me de afgelopen jaren geholpen hebben met mijn kereltje ben ik druk aan het haken om ze een soort van afscheidscadeautje te geven. Tussendoor ben ik dan nog bezig met mijn theorie-examen voor mijn autorijbewijs. En, natuurlijk, het leven gaat daarnaast gewoon door........

zondag 2 oktober 2011

Yes please


en dat doet mijn lief voor me.



Replace your fear

Afgelopen week hebben we (mijn lief en ik) de uiteindelijke beslissing genomen om mijn jongste spruitje toch echt naar Emmen te laten gaan. Het proces om tot  die beslissing te komen was lang, emotioneel en erg  moeilijk. Er bleven maar obstakels op de weg komen die mij elke keer weer tot nadenken zette. Zo bleef de optie voor school toch open, tegen onze verwachting in. Maar, ondertussen hadden we ook een plek voor hem gevonden in Emmen. Een plek waar hij welkom is. Waar hij rust, stabiliteit en continuïteit krijgt. School heeft inmiddels een Kinder Dag Centrum gestart zeg maar, om kinderen zoals mijn kereltje een plek te bieden. (School heeft namelijk de laagste vier groepen moeten schrappen als gevolg van de bezuinigingen) En ja, mijn mannetje zou daar ook mogen komen. Werd ons uiteindelijk vorige week maandag verteld. Lekker dan. Om de beslissing toch nog even wat moeilijker te maken. Want, in theorie zou jongste dus nog kunnen blijven op de plek waar hij nu is. Maar, zij kunnen slechts zekerheid bieden voor een jaar. De bezuinigingen gaan maar door en door en dus weten ze niet of ze over een jaar nog steeds de constructie kunnen bieden voor mijn ventje zoals dat nu gebeurd. Het heeft me zoveel gekost dit proces. Ik ben er emotioneel zo door van mijn stuk geraakt dat het niet leuk meer was/is. Elk moment van de dag dacht ik eraan. Elke beslissing brengt weer andere gevolgen met zich mee. De keuze voor de school is voor mijn jongen onrustig en voor ons gezin rustig en de keuze voor Emmen geeft hem rust en regelmaat en duidelijkheid, maar is voor ons gezin veel ingrijpender. En wat doe je dan? Wat is wijsheid? Ik neem niet alleen een beslissing voor hem, maar ook voor de andere kinders, voor zijn vader, voor mij en mijn lief.

Mijn lief heeft me één ding heel duidelijk gemaakt. Hij bleef maar herhalen dat ik in het begin van dit hele gebeuren tegen hem zei: het gaat om spruitje, niet om ons. Dat zinnetje heeft mijn lief voor zichzelf steeds herhaald en heeft hem geholpen in het hele proces. Net op het moment dat ik echt niet meer wist wat te doen herhaalde hij voor mij ook weer dat zinnetje. En als je het zo bekijkt, dan is het geen moeilijke beslising.
Dus gaat mijn jongste mannetje, mijn lieve jongetje, mijn spruitje naar Emmen.
Met alle gevolgen van dien. Voor ons. Ook voor hem, maar hij gaat daar rust ervaren. Duidelijkheid, stabiliteit. En dus toch Emmen. Zover bij ons, bij mij vandaan.

En zoals ik zei, dat is een heel eind. Drie uur met de trein en bus heen en drie uur weer terug. Want nee, ik heb geen rijbewijs en geen auto. Maar ik wil hem wel vaak thuis hebben natuurlijk.
We zitten nu in de praktische fase dus zeg maar. En één daarvan is dan ook: hoe gaan we het vervoer van en naar huis regelen? De trein rijdt wel, klopt, maar zoals ik zei duurt dat lang en is die reis voor mijn snoepje eigenlijk niet fijn. Echt, een auto zou voor hem het best zijn.......Dat concludeerde mijn lief ook..... Alleen kan hij niet elke keer rijden naar Emmen en weer terug. Dus.....Morgen heb ik een rijtest om te kijken of ik een beetje aanleg heb voor autorijden en of ik in aanmerking kom voor een snelcursus van tien dagen om mijn rijbewijs te halen. Echt waar. Heel eng, maar ook goed eng.

dinsdag 27 september 2011

Dutch Swappers Meeting!

Ja ja, het was weer zover: afgelopen zaterdag kwamen we weer met een vrouw of 20 bij elkaar van de Dutch Swappers. Dit keer was het voor ons niet zó ver weg gelukkig. We hoefden slechts een uurtje te rijden! En met we bedoel ik in dit geval Carolien, Boudwiena en ik.
Ook dit keer speelden we weer het Sinterklaasspel waarvoor iedereen drie cadeautjes mee moest nemen. Het liefst zelfgemaakt. Ik maakte dit:




Twee schilderijtjes en twee bakjes. Die met die knopen had ik gevuld met.....knopen ja en de roze zeg maar had ik gevuld met een soort naai-setje. Ik was van tevoren zo enorm onzeker over wat ik zou gaan maken, maar dat bleek gelukkig niet nodig!
Ik kreeg op mijn beurt ook weer leuke cadeautjes van andere Swappers en eerlijk is eerlijk, ik heb echt een super-buit op de kop getikt! Kijk maar:




Het geweldige schilderij bovenaan is gemaakt door Susan, de lieve stofjes kwamen ook weer van Carolien en het onderste pakket met hele dikke vilt, twee pakjes textielstickers, allerlei leuke roosjes, opnaai applicaties en nog meer leuks komt van Nancy. Op hun blogs zie je trouwens nog meer leuke verhalen over die dag.
Maar, het moge duidelijk zijn dat het een heel gezellige dag was. Een groep vrouwen, meiden bij elkaar die allemaal één ding in ieder geval gemeen hebben: creatief zijn! Maar, dat niet alleen, ik ben er wel achter dat we ook allemaal wel liefhebbers van lekker eten en snoepen zijn. Iedereen had iets meegenomen voor die dag en je wilt niet weten wat er allemaal op tafel verscheen. Cupcakes, nog meer cupcakes, chocolaatjes in allerlei vormen, bladerdeeg hapjes, diverse salades, soepen, stokbrood.... You name it, en het was er vast wel.
Het was voor mij een enorm vermoeiende dag, dat wel, maar ik had hem echt niet willen missen.

Speciaal voor de ontmoetingsdag was er trouwens ook een ontmoetingsdagsswap georganiseerd. Ik had daarbij voor Jessica een kussen gemaakt in de kleurtjes die zij volgens mij mooi vond:


En ja! Ze is er erg blij mee! Toch altijd weer zo leuk om te weten dat ik iemand anders blij gemaakt hebt met mijn creatie, daar doe ik het wel voor hoor!

Ik kreeg andersom ook een cadeautje van die ontmoetingsdagswap. Romana had voor mij iets heel liefs gemaakt! 



                                                                           












Ze had vier hele lieve hartjes gemaakt met vilt aan de achterkant, ik kreeg een zakje met roze gelukksterretjes en een heel leuk bakje-achtig-iets met allemaal hele leuke kralen, knoopjes, hangertjes, cabochons en meer van dat spul. Het is moeilijk te zien op de foto maar het zijn allemaal hele leuke, lieve spulletjes. Ben er heel blij mee. Dat kleine spul werkt op mij echt als een rode lap op een stier: ik word er echt heel blij van. Dus dat heb je heel goed gedaan Romana!
Wat mij betreft: op naar de volgende Dutch Swappers Meeting!

zaterdag 27 augustus 2011

.....Zonder woorden......


Ik heb iets met woorden, taal en met muziek. Altijd al gehad en dat zal ook vast zo blijven. Ze geven me houvast als ik ergens de woorden niet voor kan vinden. Geven me inzicht als ik in moeilijke situaties zit zelfs. Zo hebben de volgende regels mijn ogen geopend toen ik in een slechte relatie zat en me niet happy voelde;

Feel the rain on your skin
                                              No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else 
Can speak the words on your lips 
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten

uit: Unwritten van Natasha Beddingfield


Ik moest zelf stappen zetten om vooruit te komen, ik moest beslissingen nemen als ik me slecht voelde en niet gaan zitten wachten tot een ander dat voor me zou doen. 

Andere regels die me geholpen hebben zijn bijvoorbeeld uit Dont stop thinking 'bout tomorrow van Fleetwood Mac:


                                                    If you wake up and don't want to smile,
If it takes just a little while,
Open your eyes and look at the day,
You'll see things in a different way.
Don't stop, thinking about tomorrow,
Don't stop, it'll soon be here,
It'll be, better than before,
Yesterday's gone, yesterday's gone.

Why not think about times to come,
And not about the things that you've done,
If your life was bad to you,
Just think what tomorrow will do....



Dat liedje werd gedraaid bij het afscheid van mijn broer, dat had hij zelf zo uitgekozen.Mooi he? Dat hij dat voor ons wilde. Kan er nog kippenvel van krijgen.

Zo kan ik nog wel even doorgaan met het noemen van teksten die me geraakt hebben. Het moge duidelijk zijn dat ik dus 'iets' heb met woorden. Ben natuurlijk ook niet naar de school voor Journalistiek gegaan, ooit haha.

Ook met qoutes heb ik iets. Die kunnen me aan het denken zetten, of een spiegel voorhouden, zoals deze twee: 





Die laatste is ook een beetje mijn levensmotto: Het komt wel goed.....is het niet rechtsom, dan
is het wel linksom, maar het komt goed....
Woorden horen bij mij, die heb ik nodig. Ik kan soms beter mijn gevoelens op papier zetten, er
 woorden aan geven, dan dat ik ze kan laten zien of voelen. Dat is ook weer een valkuil, dat
weet ik ook wel, maar woorden 'doen' het voor me en dus helemaal in combinatie met muziek.

Maar wat nou zo mooi is...Mijn jongste, zo enorm autistische, mannetje, heeft dat ook! Met muziek. 
Het eerste dat hij doet als hij thuiskomt is naar zijn chill-ruimte lopen en daar even checken of de muziek aanstaat. Zo niet, dan word je vriendelijk verzocht dat te doen. Hij neemt je mee aan de hand en leidt je subtiel (ahum) naar de computer met de dringende bedoeling die aan te zetten. Meneer wil muziek....
En dus krijgt hij dat. Hij wordt er ook rustig van, hij weet dat hij dan thuis is, dat hij op zijn plek is.
Prachtig om tezien dat mijn kereltje, dat niks kan met gesproken woorden, zich zo kan verliezen in
zijn muziek. Ook als ik kinderliedjes met hem zing geniet hij daar enorm van. Heerlijk om te ervaren,
 echt.
Gesproken taal daarentegen, daar heeft hij niks mee. Verstaat hij niet zeg maar. Komen niet binnen.
 Hij praat dan ook niet. Zal hij naar alle waarschijnlijkheid ook niet gaan doen. En toch verstaan hij
en ik elkaar. Wij hebben onze eigen taal. Echt waar!

Er zijn twee klanken die wij naar elkaar maken. En die verstaat hij. Maar alleen van mij. Als een
ander die geluidjes maakt, reageerd hij niet. Hij verblikt of verbloosd dan niet. Maar als ik ze maak...
.dan zie je hem uit zijn eigen wereldje komen. Hij begint te stralen en er verschijnt een big smile op
zijn prachtige gezicht. Na een paar keer heralen van mijn kant, ga hij de geluiden na doen. Trekt hij mijn hoofd naar zijn oor en moet ik de geluiden daar maken. Hard, zacht. We hebben echt contact! Hij is er. Zo
mooi en zo kostbaar. Dat is mijn navelstreng met hem. Mijn telefoonlijn, mijn verbinding. Moeder en
zoon, onlosmakelijk verbonden.

Zonder woorden toch zoveel zeggen.
 

maandag 22 augustus 2011

Easy does it

We hebben hier nog steeds vakantie gelukkig, dus ik doe het erg erg rustig aan. Heerlijk heerlijk. Ik zit wel veel op het net te surfen en kom daar echt de meest prachtige dingen tegen. Gelukkig heb ik me ook laten verleiden tot een Pinterest account dus ik kan al dat moois, inspirerends heel makkelijk weer terug vinden. 
Één van de dingen die ik daar heb 'gepind' is dit:


En omdat ik al vaker met ijzerdraad gewerkt heb, trok dit idee me meteen. Maar, ik heb er wel mijn versie van gemaakt. Dus heb ik het ijzerdraad omhaakt. En toen werd het dit: 


Voor mijn grote liefde....

donderdag 4 augustus 2011

Onrustige geest....

Een onrustige geest zorgt er in dit geval voor dat ik bezig wil blijven. Niet teveel stilzitten en mijn trieste gedachten de overhand laten krijgen. Bezig zijn: 

Gelukspoppetjes haken, patroon uit de Hobby Handig



Panelen bekleed met stof van Eline's Huis. Muurtje weer fris roze geverfd. 


Kastje geprobeerd wit te schilderen, maar dat lukte niet door nicotine ofzo, dat bleef er maar doorheen komen. Uiteindelijk wat roze latex er doorheen gedaan, en dat heeft gewerkt!


Een simpel blauw rokje wat aangekleed.







 Wat voorraad aangeschaft om nieuwe sieraden te maken. Heb alleen geen inspiratie, helemaal nul. 














Een blank houten bakje roze geverfd. Met de zelfde verf als van de kast. 














Stof gekocht voor het patroon voor een super rokje dat ik van Kim kreeg. 




En nieuwe, grotere slabben gemaakt voor mijn lieve kereltje. Naar een patroon van Oon





Maar vooral ook veel genieten van mijn jongste als hij er is!