woensdag 26 januari 2011

12m12p

Het thema voor Januari voor 12m12p was cadeautjes. Op twitter kwam er al snel een gesprekje op gang waarin genoemd werd dat het misschien wel leuk zou zijn om een cadeautje voor elkaar te maken! Een aantal dames was daar meteen erg enthousiast over en dus werden er lootjes getrokken. Best spannend, want je kent elkaar eigenlijk niet.... Ik kreeg Aafke van akelein.blogspot! Leuk, want die ken ik nou net wèl een beetje. Ik kreeg als tip nog dat ze van vrolijke velle kleuren houdt, maar dat is duidelijk als je haar blog leest! Ook wist ik dat ze gastmoeder is voor een aantal kindertjes. Verder wist ik dat ze veel haakt en breit maar dat ze zelf niet kan naaien. Dus....wist ik al meteen dat ik iets zou gaan naaien voor haar. Ook al vrij snel wist ik wàt ik zou maken: een potlood- en een stiftenrol, die ze zou kunnen gebruiken voor de kindertjes van Akelein. Maar, omdat ik ook graag iets wilde maken voor haarzelf, heb ik ook een boekenlegger gemaakt voor haar, naar een idee van KaatjesKeet . 
Tada:



























Aafke heeft mijn cadeautjes vandaag gekregen en ze was er heel blij mee! Zij blij, ik blij! 





Wanhoop of zoiets



Je hebt van die dagen die je liever over zou slaan. Vandaag is zo'n dag. Of eigenlijk gisteren al maar toen heb ik ook nog leuke dingen gedaan (kapper geweest en muur van dochter en mijn slaapkamer gesausd) dus dan vandaag maar overslaan. Vandaag was zo'n dag, pfffff. Dat je gebeld wordt door de directeur van de school van de jongste. En dan weet je al dat het bericht niet goed kan zijn. De Directeur! Zucht. Oké, let's hit it, laat maar horen wat er is. En dat je dan heel eenvoudig en clean te horen krijgt dat zoonlief van school moet. Omdat de gehoortest laat zien dat hij niet meer SlechtHorend is......Dat hij dus TE GOED is voor deze school en dat hij dus geen indicatie meer krijgt voor deze school!!! Terwijl dat mannetje zo autistisch is dat hij helemaal niks kan met gesproken woorden!
 Ja hij hoort ze wel, maar alles klinkt als Russisch voor hem en hij heeft geen woordenboek bij de hand. Hij is zeg maar praktiserend doof. Maar toch moet hij van school. En bij school hoort het logeren. Dus.......je voelt de bui al hangen: ook daarvoor moet ik weer een andere oplossing zoeken. Zucht. Terwijl dat net goed gaat. Ik heb er zóveel energie in moeten stoppen om dat logeren een beetje passend te laten verlopen voor mijn kereltje. En nu kunnen we dus weer helemaal opnieuw beginnen. Weer zoeken. Weer wennen. Weer uitleggen. Met alle haken en ogen die daar bij horen. Zucht. Zoals ik al zei: je hebt soms van die dagen.... 



zondag 23 januari 2011

Nieuwe liefde!

Ja, echt, ik ben helemaal verliefd. Opnieuw. Weer iets tegen gekomen waar mijn hart sneller van gaat slaan, mijn hebberige geest blijft drammen: hebben hebben hebben. Kijk maar 








Het zijn allemaal lekkere, zoete, suiker tractaties van Fimoklei! Ik heb al op you-tube zitten zoeken naar tutorials, want ik wil ik al en ik moet leren ze zelf te maken! 
Ik had ze trouwens het eerst hier gezien. Bij homemade by Nancy. Ik heb een fotootje van haar blog gehaald, om te laten zien hoe mooi haar creaties zijn:

Zoet, lief en vooral zo heerlijk roze!!! Ik ben verslaafd, verliefd, head-over-heals.... Nu wil het toeval dat ik de afgelopen week van Linda heel wat Fimo gekregen heb, dus....ik ga gewoon maar eens iets proberen denk ik. Als ik tijd heb, maar, heb er zin in!!


Broertje, maar dan anders

Zondagmorgen, kwart over zes. Mijn jongste mannetje is wakker. Hij ligt in zijn bed vrolijke geluidjes te maken; dadadada ha-a ha-a, het zijn 'onze' geluidjes. Op zijn manier roept hij me. Als hij die geluidjes maakt heeft hij het tegen mij. Want, praten kan hij niet, maar communiceren zeker wel! En nu wil hij me even zeggen dat hij wakker is. Maar ik nog niet helemaal. Half versuft loop ik naar beneden, zijn kamertje in. Praat zachtjes tegen hem en vis achter zijn bed zijn 'koes-doek' en zijn speeltje weg, geef ze aan hem en zeg dat het nog echt geen tijd is om op te staan. Nee, hij verstaat me niet, maar begrijpt me wel. Hij gaat weer zuigen op zijn tong, doet de koesdoek over zijn linkerarm en geeft zich nog even lekker neer. Mama kan nog even haar bed in om nog wat bij te komen en echt wakker te worden. Een half uurtje later staat ook oudste zoon op. Ik vraag of hij vast het bed van zijn broertje open wil doen en de computer met muziek voor hem aan wil doen, dan kleed ik me ook aan. De dag begint. 
Niet veel later zitten we met zijn drieën in de kamer, jongste zit in zijn chill-kamer te genieten van de rust van de muziek en de twee andere mannetjes zitten de slaap wat uit hun ogen te wrijven in de woonkamer. Het is rustig in huis en dochterlief slaapt dan ook nog. Onder het genot van een lekker kopje koffie zit ik even te lezen in  Lotje en co. Daarin staat dit keer een ronde-tafel-gesprek met brusjes (broertjes en zusjes van een kind met een handicap) en ik was erg benieuwd naar wat daar in stond. Oudste zoon zit naast me en ik vraag hem of hij het vervelend vindt om een broertje zoals het zijne te hebben. Ja, is zijn duidelijke antwoord. Maar, vraag ik hem, wat vind je er precies vervelend aan? Hij weet dat dat onderwerp bij ons heel goed bespreekbaar is, hij mag zijn broertje heel vervelend, irritant en weet ik wat vinden. Nou zegt hij: alles. Maar dat vind ik geen antwoord. Dus zeg ik: als je nou mocht kiezen tussen nog een broertje als de op-één-na-jongste of toch maar de jongste zegt hij: "doe me dan de jongste maar, die is ook nog wel lief! Alleen hij maakt altijd zoveel lawaai. Komt hij weer naar je toe om aan je hand te trekken en dan moet je weer meelopen en doe je dat niet dan gaat hij gillen of schreeuwen en op zijn mouw bijten." Ja, dat snap ik, dat doet hij ook. Oudste gaat weer verder met tv kijken en ik besluit in actie te komen. Jongste heeft een poep-luier, dus die moet verschoond en bovendien is het tijd voor zijn pap. Actie. 
Onder het pap-eten moet natuurlijk de telefoon aan met muziek en hij wil zijn fiep hebben 
(fiep is een soort frutseltje, een touwtje of een labeltje of een draadje of een leeg frisdrankflesje, iets om mee te rommelen). Na de pap even lekker  met mama knuffelen, heerlijk! Ik word stevig in een omhelzing getrokken en niet meer losgelaten. Ook trekt hij even aan mijn haar, niet zo fijn. Nog wat liedjes zingen samen: schuitje varen, theetje drinken en zagen-zagen-wiede-wiede-wagen en zo nog een paar. Dan is het wel weer genoeg vindt hij en gaat zijn eigen ding weer doen. Ik heb het idee dat ik wel even een kopje koffie kan pakken.....Tot zo'n tien minuten later dochter van boven komt en die na vijf minuten haar broertje uit de badkamer haalt....Hij had zelf de douche aan gedaan en was daar met pyama en al onder gaan staan. Zucht. Was ik weer vergeten de deur op slot te doen. Douchen dan maar. En dat allemaal gepaard met veel vrolijkheid en lawaai van zijn kant. Op zijn humeur is niks aan te merken, als altijd. Alleen is hij vandaag wel weer erg ondernemend en dwingend. Bedenkt bijvoorbeeld tien keer dat hij echt klaar is met douchen, laat dan de douchekop vallen en loopt richting de deur. Of wil daarna tv kijken terwijl de anderen iets kijken, en gaat dan voor het beeld staan. En dat gaat allemaal zonder te praten hé!? Alles met geluiden en gebaren die wij snappen. Mijn koffie is koud geworden en er is even lichte paniek hier. Het meest favoriete speeltje is kwijt. Jongste gaat steeds hogere en paniekerige geluidjes produceren, trekt ons één voor één mee naar zijn bed, waar hij het speeltje voor het laatste had denkt hij. Iedereen in hoogste staat van paraatheid en meezoeken. Na vijf minuten is het gevonden op een onlogische plek, zoals zo vaak. Hij stopt het ding in zijn mond, is meteen stil en vertrekt naar zijn chill-ruimte. Hij wil rust, even bijkomen. Ik ook. Zondagmorgen kwart voor tien. Nog een lange dag voor ons.



donderdag 20 januari 2011

Hij is klaar!






Wat klaar is? Nou, de muur van de Chill-ruimte van mijn jongste mannetje....... En het is naar mijn bescheiden mening best leuk geworden!

maandag 17 januari 2011

Lekker warm, vrolijk dekentje

Een bééééétje te laat, ik geef het toe. Maar ik had het onverwacht toch erg druk in December en dus kwam ik er niet aan toe. Waaraan? Nou, mijn #12m12p werkstuk voor December, met als thema Winter. Ik had al heel snel bedacht dat het zo'n dekentje moest worden. Past immers precies in het thema! Een lekker warm dekentje voor mijn jongste spruitje, voor op zijn chill-ruimte, lekker knus. De kleuren waren niet moeilijk om te bedenken, hij heeft voornamelijk vrolijke kleuren op zijn kamer en net nieuwe aqua-kleurig tapijt dus...deze stof had ik uitgezocht: 
















Het is wat moeilijk te zien, omdat de foto's genomen zijn met avondlicht, maar goed. De onderste (wordt de bovenste) is lichtblauw fleece, dan een redelijk fel-blauwe grote ruit, dan een gebroken witte flanel, en dan een appel-groene kleine ruit. Heel fris bij elkaar. Ik heb de deken helemaal doorgestikt met knal-oranje, en ook het bandje dat ik er omheen heb genaaid is knal-oranje! Het proces van het maken werd nauwkeurig in de gaten gehouden door onze Puck haha. 
















Eerst dus de banen stikken, met ongeveer 1 centimeter ertussen. Wat zo makkelijk leek, was het niet! Ik had in het midden een rechte streep genomen als uitgangspunt en leidraad. Maar, gaandeweg raakte ik hier en daar toch aardig in de bochten en slingertjes terecht. Niet dat het echt heel fout ging maar toch. Toen dat klaar was, kon ik de tunneltjes doorknippen. Ik had op twitter al gehoord dat mijn mede-bloggers van #12m12p er zeer pijnlijke handen aan overgehouden hadden, dus ik was er wat huiverig voor. Gelukkig viel het bij mij mee! 


 Vervolgens het dekentje afgemaakt met het bandje en toen gewassen en in de droger. Met dit als resultaat: 






























Het ziet er anders uit dan ik gehoopt had moet ik eerlijk zeggen. Ik denk toch dat de stof wat te dun was en dat ik teveel ruimte tussen de twee lijnen heb gehouden. Nou ja, dan is ie maar niet helemaal perfect, ik ben er blij mee! En, nog belangrijker: hij is toch echt Heel erg zacht, ben benieuwd wat mijn jongste mannetje er van vindt bij thuiskomst vanmiddag.....











zondag 9 januari 2011

Ik ben Ik, en ik ben.....

En dan word je dus geïnterviewd voor een blad en dan ga je nadenken over de vragen die de journaliste je gesteld heeft. Over hoe het er dan bij jou thuis aan toe gaat, hoe het jongste spruitje zijn stempel drukt op ons dagelijks bestaan, wat de andere kinders vinden van hun broertje, hoe zijn komst mijn leven veranderd heeft, dat soort zaken. Nou zijn dat onderwerpen waar ik normaal ook wel over nadenk, dus daar kon ik zo antwoord op geven. Maar toch. Toch houdt het daar niet mee op. Het zette mij aan het denken over mezelf, over mijn leven, over mijn leven als alleenstaande moeder met vier kids, een slecht meewerkende ex en de nodige psychische problemen....(zo, het konijn is uit de hoed). Nee, natuurlijk had ik het me zo niet voorgesteld toen ik als stralende, zwangere bruid Ja zei, dat moge duidelijk zijn. Ik (wij toen nog) wist wel heel goed dat ik graag veel kinderen wilde, als het zou mogen lukken allemaal, dat moet je ook nog maar afwachten. En ja, die psychische kwetsbaarheid, om het zo maar te noemen, was er toen ook al, maar goed beheersbaar en heel goed mee te leven. Helemaal toen er zo'n acht maanden in ons huwelijk een lief klein meisje geboren werd. Het moeder zijn heeft mij een enorme 'boost' gegeven. Vandaar ook, dat toen de jongste niet helemaal perfect bleek te zijn, ik dat goed 'handelen' kon. Ik sta voor mijn kinderen, punt. En ik zorg voor ze en ik hou ook nog heel veel van ze! Laat dat vast gezegd zijn. 

Maar, en dat zal elke moeder beamen, het hebben van kids doet je ook een deel van jezelf inleveren. Of je dat nou wil of niet. Dat is niet erg, het hoort erbij, alleen ik zit nu dus te mijmeren wie ik zo ongeveer ben dan. Nu. Typend op mijn laptop in de badkamer, terwijl de jongste een bad in zijn speciekuip neemt. (ondertussen zitten we in zijn taaltje hele gesprekken te voeren, hoezo multi-tasken)
Anyway, ik was gebleven bij wie ik nu eigenlijk zelf ben. Is voor mij trouwens een regelmatig terugkerende vraag, onzeker typje dat ik ben. En elke keer kom ik weer met een ander lijstje,  haha. Heel afhankelijk van mijn geestelijke toestand van dat moment. Dat zullen er meer hebben geloof ik,  hoop ik. Wat wel een constante is is mijn onzekerheid. Onzeker over mijn uiterlijk (oud, moe, lelijk), mijn lijf (altijd te dik), mijn huis (nooit schoon, opgeruimd genoeg, ondanks hulp drie keer per week), mijn creaties (niet origineel genoeg) en meer van dat soort zaken. Kan nog wel even doorgaan met opsommen, ben onzeker over de meeste dingen. Denk dus ook heel heel heel veel na, over alles. Waar anderen niet eens bij stil staan heb ik al tien keer overdacht. Ik probeer alles op te lossen in mijn hoofd. Zelfs problemen die er niet zijn. Denken, denken, denken. Mijn hersenen lijken soms in een carrousel te zitten. Heel lastig, vermoeiend en vaak totaal nutteloos. Maar niet te stoppen helaas. Soms is het iets minder, op goeie dagen. Maar op het moment is het weer bal daarboven. En dus slaap ik slecht. Overdag kan ik die gedachtenstroom nog wel wat wegduwen, negeren, maar in mijn bedje lukt dat niet. Dan komen ze met z'n allen weer in alle hevigheid terug. 
Anyway, het hoort blijkbaar bij mij. Ik ben een denker. Af en toe depressief. Vaak emotioneel. Makkelijk uit evenwicht te brengen. Onzeker. Maar ook: Doorzetter. Lief. Positief. Optimistisch. Praktisch. En op en top Moeder. 



VRIENDIN

Het is toch ook wel weer typisch iets voor mij; via de site van KEKMBD kwam ik terecht bij een journaliste die zich bezighield met zorgintensieve kinderen. Ik dacht enthousiast als ik ben: hé, zo'n kind heb ik ook! Dus contact opgenomen met Denise Hilhorst (zo heet de journaliste), heen en weer gemaild, en uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat mijn 'verhaal' (tsja, dat is het niet, het is gewoon mijn leven) heel geschikt is voor het blad Vriendin! Interview gedaan, verhaal geschreven, gelezen en van beiden kanten oké bevonden. Maar, en nu komt het: er moet natuurlijk ook een foto bij dat verhaal! En daar hou ik niet zo van...... Ik sta echt altijd stom op foto's. 
Niet dat ik real-life nou zo mooi of knap ben, maar op foto's doe ik het gewoon echt slecht. Diepe kringen onder mijn ogen, blauwe randen daarbij, mijn haar dat net wat raar zit, mijn onderkin goed in beeld, dat werk. Maar goed, wie a heeft gezegd moet ook b zeggen. En dus.....komt er dinsdag een echte fotograaf mét visagiste (dat dan weer wel, gelukkig) om ons met zijn vijven op de foto te zetten. Wat ik daar wél heel leuk aan vind, is dat we er met z'n alllen op komen. Dat is in ons geval erg lastig te organiseren ivm de jongste. Dus, hoop op een foto waar de kids leuk, mooi op staan! En ik niet al te erg..... Word vervolgd.....