Op sociaal vlak ben ik niet zo sterk. Dat weet ik van mezelf en hoewel dat niet altijd zo makkelijk is, heb ik het geaccepteerd. Het hoort bij mij. Dat komt er in de praktijk op neer dat ik niet zoveel contacten heb omdat ik dat gewoon niet trek. Het kost me heel veel energie om vriendschappen te onderhouden, sociale contacten te onderhouden. Ik 'doe' het niet zo goed in groepen ook, ik voel me er niet zo in thuis. Het is al snel te veel voor me zeg maar, te overweldigend zeg maar.
In één op één situaties doe ik het beter, maar ook dat kan ik maar met mate aan. Dat is niet erg, via het internet kun je ook contacten onderhouden en dat is voor mij prima te doen.
Maar goed, dat is niet wat ik wilde vertellen.
Ik wilde graag vertellen over die ene hele goeie, lieve vriendin die ik heb en waar ik zó enorm blij mee ben! Op haar ben ik heel zuinig en ik probeer echt om die vriendschap zo goed mogelijk te onderhouden. Naar haar kan ik helemaal eerlijk en open zijn en andersom ook. Zij is mijn meisje, mijn vriendin en voor een deel ook mijn voorbeeld. We kennen elkaar alweer een tijdje en die vriendschap zit dan ook heel diep. Daar verbaas ik me regelmatig over, dat ze me nog steeds de moeite waard vindt, want dat vind ik niet van mezelf. Maar zij gelukkig wel.
Wat onze vriendschap nog een bijzonder accent geeft is dat we allebei een bijzonder jongetje hebben. Mijne is 10 jaar en die van haar 5. Beide zijn ze zo autistisch als maar kan, dus ze lijken veel op elkaar, maar verder zijn ze ook weer heel verschillend. Veel van wat we meemaken met onze mannetjes herkennen we en dat is echt zo fijn.
Afgelopen week gingen we voor onze jochies weer naar de speel-o-theek, waar ze aangepast spelmateriaal hebben. Onderweg kregen we het erover wat onze jongens vragen van je. We kwamen erop omdat ik zei dat ik dit Pinksterweekend (waarin ook mijn verjaardag dus) alleen met mijn kaboutertje zou zijn en dat mijn op-één-na-jongste in Emmen zou blijven. Ik vertelde dat ik dat moeilijk vind voor hem, omdat hij het zo fijn vindt om thuis te zijn, maar dat ik het echt niet aankan om hem een compleet weekend thuis te hebben als hij tussendoor niet naar zijn vader toe kan. En wat gebeurde er? Wat ze toen zei raakte me zo; de herkenning en voor mij daarmee ook de erkenning van mijn gevoel ofzo. Ze gaf aan dat zij het ook moeilijk vond, dit soort weekenden. 'Vroeger' keek je uit naar vrije dagen. Nu ook, maar anders. Want echt vrij heb je niet. Net als met een baby zeg maar. Altijd vroeg opstaan. Altijd leven in en met een strak schema. Altijd rekening houden met het stress-niveau van je kind. Altijd vooruit denken om obstakels proberen te vermijden, problemen voor te blijven. Niet de deur uit kunnen omdat je kind dat niet aankan. Geen spontane acties kunnen ondernemen. Het beroep dat ze op je doen omdat ze bij alles hulp nodig hebben. Bij alles. En dat dat niet altijd leuk is, niet altijd makkelijk is.
En jawel, dat leverde bij ons beiden tranen op. Zaten we samen in de auto te huilen. Ook dat is vriendschap.
Lief vriendinnetje van mij; dank je wel voor je vriendschap, voor je liefde je warmte en voor je nooit aflatende vertrouwen!
Lief vriendinnetje van mij; dank je wel voor je vriendschap, voor je liefde je warmte en voor je nooit aflatende vertrouwen!