zondag 22 december 2013

Adventskalender Samenspinsels! Mijn beurt!

Wat gaat de tijd toch verschrikkelijk snel, om maar eens met een cliché te beginnen. Maar het is echt zo!  En nu zijn we al weer aangekomen bij het 22e vakje van de adventskalender van de Samenspinsels. 
Een vakje dat ik mocht vullen. Spannend! Voor mij in ieder geval wel. 
Genieten jullie ook zo van al de prachtige, originele, creatieve bijdrages die er tot nu toe zijn geweest? Ik heb in ieder geval alweer een aantal leuke ideeën opgedaan!



Vandaag is er iets te winnen, net als gisteren, maar dan anders :-)
Ik ben in de winter altijd erg bezig met het bijvoeren van de verschillende vogeltjes die mijn tuin bevolken. En, aangezien het alweer officieel winter is, wordt het daar nu ook weer tijd voor. Ja, en nou hoor ik je denken; het is nog helemaal niet zó koud, de vogeltjes kunnen nog best zelf aan eten komen enz enz. Nou, je kunt er maar beter op voorbereid zijn want vorst en sneeuw overvallen je altijd als je het niet verwacht!

Dus, ik ga je helpen. 

Ik heb twee vrolijke  pinda-netjes gehaakt volgens het patroon van Bonthuishouden.nl  (kan geen directe link van het patroon op de site vinden, maar ik haalde het hier )
Ik heb er alvast vetbolletje en doppinda's voor je in gedaan, zodat je ze gelijk kunt ophangen.


Verder krijg je deze er bij. Dat zijn vetbolletjes, maar dan anders. Ik smolt zoutloos frituurvet, deed daar vogelzaad door en goot dat in drie gezellige kopjes. Die kopjes kun je óf ophangen, óf neerzetten zodat de vogeltjes zich tegoed kunnen doen aan de zaadjes die er in zitten. 




Wat moet je doen om dit vogelpakketje te winnen? Alleen een berichtje achterlaten hier onder, en dan trek ik op 2 januari een winnaar! 


Nog heel veel plezier bij de laatste dagen van de kalender en misschien tot later, als prijswinnaar!


zaterdag 30 november 2013

In het klein....

Kondigde ik in het vorige bericht de Adventskalender van de Samenspinsels al aan...... kijk hier eens in de kolom aan de rechterkant!? 

Leuk hè, zo'n mini-kalendertje! Ook hier kun je gewoon elke dag op klikken om een vakje te openen. Ik heb al een sneak preview gezien van een bijdrage en echt, het wordt leuk!!


Mocht je de kalender nou ook op je blog willen, dan kan dat! Onder aan de kalender staat een link waarop je kunt klikken om de code te krijgen, die code kopiër je en je opent je Blogger sjabloon. Je weet wel, daar waar je die gadgets aan je blog kunt toevoegen.  Je kunt dan kiezen voor html/javasript toevoegen, die kies je en daar plak je de code van de kalender in. En klaar!

 Nog één nachtje en het eerste vakje gaat open! Veel plezier alvast! 

woensdag 27 november 2013

Nog héél even wachten ...... en dan....

Jawel, het is alweer bijna December! En dat betekent natuurlijk Sinterklaas, met alle gezellige voorbereidingen die daar bij horen.

 Maar....dat betekent dit jaar ook weer de Adventskalender van de Samenspinsels!

Twee jaar geleden hadden we ook een adventskalender, toen vanuit de Dutch Swappers van Swapbot,maar voor mij is het dit jaar de eerste keer dat ik er zelf actief aan deelneem!  Ik ben wat later in de maand aan de beurt, dus ik kan me nog heerlijk laten inspireren door alle Kerstdingen die de revue zullen passeren. Wat mijn bijdrage zal zijn hou ik dus ook lekker geheim, hou de adventskalender maar goed in de gaten! Je zult daar 24 dagen lang allerlei leuke, gezellige en in ieder geval heel creatieve bijdragen van een club zeer creatieve geesten voorbij zien komen!

Veel plezier!

zondag 3 november 2013

Ziek

Precies één dag na mijn vorige blog werd mijn op-één-jongste jongen ziek. Koorts, niet eten, niet drinken, slapen, hangen op de bank. Niet goed. Ik heb wat standaard dingen gecheckt bij hem, wat ik altijd doe als hij ziek blijkt. Maar dat bracht me niks. Hij had geen pijn in zijn oortjes, geen opgezette klieren in zijn nek, hij rook niet uit zijn mond (dus geen keelontsteking), en gelukkig geen knallend hoge koorts. Maar, er zat hem duidelijk iets dwars, want; hij at en dronk niet of nauwelijks. 
Ik bleef maar bedenken wat het toch zou kunnen zijn.
En los van de koorts, die verdween na drie dagen gelukkig weer, heeft dit de hele maand geduurd! Het had hem, en ons, helemaal in de macht. Iedere keer was hij weer een paar dagen slecht, wat zich uitte in de hele dag op de bank hangen, niet eten, niet drinken, slapen, huilen. Maar na een dag of vier knapte dat dan weer op en was hij weer één of twee dagen redelijk op orde. Huisarts noemde het eerst een virus, later misschien heimwee.....naar Emmen. Ja, as if. Dat zou toch mooi zijn zeg! Dat hij heimwee kan ervaren! En dan ook nog op deze manier kan laten zien.


Na een week of twee belandde meneertje zelfs een nacht in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen. En nog steeds was het een virus, zei men. Ook de kinderarts kon er niet meer van maken. Maar zijn gedrag leek nergens naar en het duurde en duurde maar. Een virus? Mijn neus. Er spookte iets door zijn lijf, maar het was geen virus. Die heeft hij al vaker gehad en dat leek niet op wat hij nu liet zien. Mijn jongetje had iets anders onder de leden. 
Ergens in het midden van de maand leek hij er weer te zijn en is hij weer naar Emmen gegaan. Ritme opdoen. Want als echte autist doet hij het het beste op Rust Regelmaat en Ritme. Het voelde voor mij niet goed om mijn spruit met een wit snoetje en duidelijk nog zó moe naar Emmen te brengen, maar dat van dat ritme is echt wel heel belangrijk voor hem. 
Gelukkig leek het in Emmen wat op te knappen! Heeel langzaam, dat wel, maar het leek goed. 
Zondag kreeg ik te horen dat hij weer vrolijk brabbelend door de kamer liep en hij weer zijn oude zelf leek te zijn. Los nog van zijn energieniveau, maar hij voelde zich duidelijk weer beter! Yeah!
Helaas bleek die opleving van korte duur, al na één dag zakte hij weer terug en dinsdags was hij weer terug bij af..... Ik haalde hem weer op voor het weekend en thuis deed hij weer niets anders dan slapen op de bank, hangen, niet eten, geen drinken, zich afsluiten. Niet goed. 


Na een paar dagen het aangekeken te hebben kreeg mijn kereltje er een klacht bij die me echt van mijn stuk bracht; hij leek pijn te hebben. Wat begon met af en toe 'huilen' van pijn mondde na een paar dagen uit in golven van huilen, waarna hij van pure vermoeidheid in slaap viel. Alarmbellen begonnen te rinkelen! 

Ook dit was weer één of twee dagen gelukkig, en daarna was het weer over. Ik snapte er niks meer van..... Maar ik was het wel meer dan zat, dit gemodder. Het huilen van mijn mannetje ging ons door merg en been. Het was echt zo sneu om te zien dat hij zich dus kennelijk zo slecht voelde. 
Dus, huisarts gebeld, en gestaan op een bezoek aan de kinderarts, omdat mijn jochie nu toch maar binnenste-buiten gekeerd moest worden. Ik moest en zou weten wat er aan de hand was met hem. Hoewel de huisarts er niet om stond te springen, was hij het toch wel met me eens dat het gedrag van het kereltje niet normaal was. Zo extreem rustig had hij hem nog nooit meegemaakt. 
Om een toch al lang verhaal kort te maken: een buikfoto wees uit dat mijn lieve lieve arme jongen verstopt zit! Zijn hele darmen zitten helemaal verstopt met ontlasting! Hij krijgt al laxeermiddelen maar nu dus even een hele hoge dosis om alles goed door te laten lopen. 
Wat ben ik blij en wat ben ik boos.  Blij omdat het zoiets onschuldigs, makkelijks is. 
Boos omdat het zo lang heeft moeten duren voor we er achter kwamen wat het is! Na één week zeiden zijn vader en ik al: er is iets, er zit hem iets dwars. Maar nee, bloed toont niks aan, geen koorts, dus een virus. Ergens in deze periode is er zelfs gezegd; misschien moeten jullie je er op in stellen dat dit gedrag vanaf nu bij hem hoort. Dat dit een voorbereiding is op de puberteit en dat hij daar zoveel last van heeft dat hij zich zo gaat gedragen. Dat dat huilen van hem dus meer verwarring, angst zou zijn dan pijn. Terwijl ik er echt van overtuigd was dat hij pijn had! En dat bleek dus ook. Mijn arme jongen. Hoop dat het snel weer goed doorloopt en hij zich snel beter voelt. 






zondag 29 september 2013

Mijn Jongen

Afgelopen zomervakantie verzuchtte mijn dochter: Eigenlijk staat  ons  hele leven  in het teken van M. Op dat moment heb ik daar wel heel rustig en eerlijk op gereageerd; dat onderwerp en dat aspect van haar broertje is bij ons gewoon bespreekbaar. Ik zei dan ook dat dat wel klopt. Ze noemde een aantal voorbeelden die haar met name dwars zaten:  dat we niet te lang op vakantie konden omdat anders M te lang niet thuis kon komen. Dat we zo aan huis gebonden zijn áls hij dan thuis is omdat je hem niet mee kunt nemen naar de meeste openbare gelegenheden en dat we zo per saldo niet zoveel doen in de zomervakantie. Want ook thuis kun je niet heel veel doen als mijn bijzondere jongen thuis is omdat hij gewoonweg niet tegen onverwachte dingen kan die anders zijn dan het normale leven zeg maar. Ik kon niet anders dan haar gelijk geven. Ze legde precies de vinger op de zere plek zeg maar.

Maar, wat ze als laatste punt noemde raakte me nog het meest. Ze zei namelijk dat ik, als hij thuis is, altijd zo moe ben en geen aandacht/tijd voor haar heb. Dat ik dan chagrijniger ben, kortaf en 's avonds zo afgedraaid ben dat ik tot niks meer kom. Dat ik dan ook geen zin heb om nog iets voor of met de anderen te doen. En dát kwam binnen. Ze sloeg daarmee precies de spijker op zijn kop, of beter gezegd; ze sprak daarmee mijn enorme schuldgevoel aan. Want dat is mijn eeuwige dilemma; hoe kan ik er voor zorgen dat én M én de andere kinderen niks te kort komen aan aandacht. Hoe kan ik het zo voor elkaar krijgen dat ze zich allemaal gehoord, gezien voelen door mij? 

Dat zij dat zo duidelijk benoemde gaf mij redenen om daar weer eens goed over na te denken; wat heeft ieder kind nodig? Waarmee kan ik ze helpen:? Wat is wijsheid om te doen. 
Ik zat nog midden in dat proces toen aan het einde van de zomervakantie de vader van M aangaf het niet meer vol te houden zoals het nu gaat. Hij doet vrijwilligerswerk bij een poppodium in de weekenden en voelde zich door het feit dat onze zoon elk weekend thuis is teveel belemmerd in zijn keuze om wel of niet te werken. Of we het 'systeem' misschien konden aanpassen?! Bovendien vond hij het te zwaar worden om onze spruit zo vaak thuis te hebben. Slik. Tegelijkertijd kwamen er geluiden vanuit Emmen, waar zoonlief woont, dat de groep veel meer gewend is aan zijn aanwezigheid nu hij in de vakantie wat vaker daar bleef in de weekenden.....en ook zoonlief raakte duidelijk meer en meer op zijn gemak daar in Emmen. Hij is duidelijk rustiger, meer tevreden en vindt er goed zijn draai. En weer: slik. Ik wil eigenlijk niet dat hij het daar als thuis gaat zien, zijn thuis is hier, bij mij..... Maar is dat zo langzamerhand niet een heel egoïstische gedachte geworden? Ben ik niet de enige die dat vind/voelt? 
Als voorlopige oplossing bedachten vader en ik dat het mannetje dan vanaf september één weekend per maand in Emmen zal blijven. Hoewel vader wel gelijk aangaf dat hij eigenlijk toe wil naar om het andere weekend. Maar dat vond ik wat erg kort door de bocht en die beslissing kan ik echt niet zomaar, zo snel maken. Uiteindelijk zal het daar wel op neerkomen; ik kan de weekenden met M niet alleen doen zeg maar en als vader het niet meer trekt, niet meer wil houdt het gewoon op. En dus blijft zoonlief nu één weekend per maand al in Emmen. 
En nu doet zich iets heel geks voor, tenminste, in mijn ogen. Door dat ene weekend hem niet thuis hebben, merk ik pas hoe zwaar het is om hem wél thuis te hebben. Alsof ik nu, nu er ruimte is, vanaf een afstandje kan toekijken en kan ervaren hoeveel aanpassingen we doen voor hem, hoeveel beslag hij op me legt, hoe zwaar het zorgen voor hem me valt. Altijd op je hoede zijn, op scherp staan, over elke stap nadenken, elke handeling overdenken. Het leven in een strak schema om hem zoveel mogelijk voorspelbaarheid, structuur, regelmaat te geven. Niks kunnen vergeten: koelkast op 'slot', tafel helemaal leeg, eetbare dingen buiten bereik opruimen, bekers niet halfvol wegzetten, deuren op slot, tuin goed afsluiten. Niet meer ontelbare keren per dag zijn koptelefoon op zijn hoofd terugzetten of de Ipod resetten omdat hij weer op alle knopjes heeft gedrukt. Niet meer de cd's en dvd's ontelbare keren terugdoen in het kastje, niet meer bang hoeven zijn als hij rustig op zijn kamer is omdat dat meestal inhoudt dat hij zijn luier uit heeft getrokken. Even niet precies om vijf uur klaarzitten met zijn eten. Even pauze van zijn gegil omdat hij persé iets mee wil in bed en ik er niet achter kan komen wát het is. Overdag de tv niet aan hoeven te zetten op die akelige muziek zender.
Kortom: rust. 

En, ik geniet er van. Maar, nee, dat durf ik niet hardop te zeggen. Voel me zo schuldig dat ik geniet van die rust. Rust om op verjaardagsvisite te gaan, te zitten en zomaar te fröbelen, naar de stad te gaan met dochterlief en pas vijf voor zes thuiskomen, lekker te fietsen met kaboutertje, op de spelcomputer te spelen met de zonen, 's avonds nog de fut hebben om te helpen met huiswerk. Gewoon, de rust om verder te gaan of juist om stil te staan. Aan ons de keuze. Met altijd op de achtergrond dat kleine irritante stemmetje: ja maar hij dan, hij hoort hier ook bij. 



maandag 9 september 2013

Terug naar de vakantie

Als ik zo naar buiten kijk lijkt het echt alweer zo lang geleden dat we genoten van onze vakantie. Ik vind dat altijd zo'n feest: de kinderen heerlijk een flink aantal weken om me heen. 
Helaas telt dit niet voor mijn bijzondere mannetje. Die vindt vakanties niet zo heel leuk. hij mist echt de structuur van zijn KDC als je hem daar lang vandaan zou houden. Het ritme dat wij hier thuis hebben is voor hem niet goed genoeg. Kortom: hij vraagt erom dat je hem de hele dag 'bezighoudt'. Je moet voor hem zijn dag invullen want zelf kan hij dat niet.
 We hadden er dit jaar voor gekozen om hem twee keer één week bij ons te hebben. Twee aaneengesloten weken is voor ons én voor hem niet vol te houden, dus dit was dé oplossing. 

De eerste van de twee weken viel in een ontzettend warme periode. We (zijn vader en ik) hadden het er over gehad wat we hem konden bieden aan vertier. Bovenaan stond wandelen. Snel daarachter kwam zwemmen.  Zwemmen vindt hij echt geweldig. Alleen, het probleem  deed zich voor dat zwemplekken voor onze jongen niet zo makkelijk te bereiken zijn, behalve met de auto. Dat is niet zo ideaal en ook niet zo lekker in een hele warme zomer toch? 
Het meest perfect zou wel fietsen zijn. Maar ja, een fiets hebben we niet voor hem. Gelukkig bleek, na wat onderzoek, dat rolstoelfietsen wél te huur zijn bij het Hulpmiddelen Centrum. En dat hebben we dus gedaan. Jammer genoeg kon/durfde ik er niet op te fietsen, maar zijn vader kon er prima mee uit de voeten. En moet je zien hoe mijn zoon zit te genieten in zijn kuipje!






Prachtig om te zien hoe hij zat te genieten tijdens de ritjes met zijn vader. Hij zat met zijn benen te schoppen, met zijn armen te fladderen, met zijn hoofd te knikken. Genieten in optima forma. En hij werd er zo enorm rustig van. 
Het is een fiets met hulpmotortje dat ook aan de lader moet om op te laden natuurlijk. Dat gebeurde bij zijn vader in de gang, daar is ruimte genoeg. En mijn mannetje was zó blij met die fiets, dat het een beetje doorsloeg. Als de fiets namelijk in de gang stond op te laden, wilde hij persé in het kuipje zitten. Gewoon zitten te zitten. Hij wilde er bijna niet uit.Gelukkig werd die obsessie geen dwangmatigheid omdat hij weer naar Emmen vertrok na een week. Zodat we nu terug kunnen kijken op een heel positieve ervaring met deze fiets! Heerlijk om hem zo te zien genieten. Mijn mannetje. Mijn zoon.

zondag 11 augustus 2013

Zomaar een zondag


Samen op de bank. Tijd voor wat fruit voor het kaboutertje en vandaag doen we het makkelijk: een zakje knijpfruit. Hij ziet het zakje en weet gelijk wat er gebeuren moet! M ziet het zakje ook en herkent de verpakking ook. Op het KinderDag Centrum waar hij heen gaat gebruiken ze die zakjes ook. 
Ik haal het dopje eraf en ga met het tuitje naar het mondje van mijn jongste, die doet zijn mondje wijd open en gaat lekker aan het fruit zuigen, mmmm lekker! 
M bekijkt het eens even en pakt dan mijn hand, ik moet het zakje ook bij hem houden. Dat doe ik dus, om even te kijken wat hij doet. 
Maar, er gebeurd niks. Hij weet niet wat hij ermee moet. Normaal krijgt hij het op een lepeltje aangeboden en niet zo direct. Waar het kaboutertje puur op gevoel zijn mondje opendeed en gelijk begon te zuigen toen hij voor het eerst knijpfruit kreeg, kan M er helemaal niks mee. M zijn mondmotoriek kan het zuigen op zo'n zakje niet aan. Hij weet niet wat hij daarmee moet doen.

Mijn jongste is zijn broer voorbij, op dit deel. 



En toen het zakje leeg was.....moest het dopje er natuurlijk wel op. Kon hij zelf wel doen hoor. 



Zomaar een zondag. Er zullen er vast nog meer volgen op deze manier. 


zondag 21 juli 2013

Een ballon een ballon een ballonnetje.....

HIJ IS AF!!




De ballonbal waar ik hier aan begonnen was!
De foto's zijn gemaakt op ons vakantieadres waar we de afgelopen week waren. En waar het dus ook lukte nog iets te haken! Ja ja,eerlijk waar. 
Mannetje vond de ballonbal erg leuk en lag er steeds mee te zwaaien. Zo leuk om te zien! En wat is het toch weer fijn om iets af te maken.

Verhuizen of niet verhuizen, that's the question...

Nou ja, dat wás de vraag..... Het was hier nogal hectisch de afgelopen  tijd, zoals bij velen lees ik wel. Maar ik had niet alleen te maken met de gebruikelijke hectiek van het afsluiten van het schooljaar en alles wat daar mee te maken had. Nee, op de valreep van het schooljaar  meldde zich nog een ander 'dingetje'.
Het zit namelijk zo: ik woon in een huis met de nodige aanpassingen voor mijn jongen met speciale behoeften. Naast dat het sowieso al een heel ruim huis is, hebben wij op de begane grond een aanbouw met daarin twee slaapkamers en een ruime badkamer die volledig aangepast is. Super dus voor ons. Mijn jongen kan daarin prima uit de voeten en kan zo lekker naar zijn eigen kamer als hij daar behoefte aan heeft en hoeft daarbij geen  trappen op. Maar....eigenlijk......hebben wij geen recht meer om in dit huis te wonen nu mijn snoepje niet meer volledig thuis woont. Iets met regels van de WMO die voorschrijven dat iemand  minstens vier van de zeven  nachten per week thuis moet wonen enzo. En dat doet hij dus niet. Officieel hoeft de gemeente waarin ik woon alleen te zorgen dat mijn jochie binnen kan komen en de wc kan bereiken (ja, heeft hij ook echt nodig, die wc, maar dat is een ander verhaal). Dat we hier nu nog wel wonen is eigenlijk puur uit medeleven zeg maar. En wat kun je dan krijgen? Juist, dat  er een ander iemand  komt die jouw huis nodig heeft. En dat gebeurde dus. Er bleek iemand te zijn die mijn huis, met aanpassingen eigenlijk harder nodig heeft dan ik..... Slik. Nog een keer  slik.


 Oké. Omdat ik weet  hoe vervelend het is om in een huis  te wonen waarin je niet normaal uit de voeten kunt, heb ik me welwillend opgesteld in dit gebeuren...daarbij wel mijn eigen  glazen ingooiend maar goed. De kinderen waren ook echt helemaal van slag door dit nieuws. Verhuizen naar een andere kant van de stad, weg uit hun veilige buurt, bij hun vader uit de buurt, en dat 'alleen maar' voor hun broertje dat niet eens  meer thuis woont! Begrijpelijk. Ik snapte hun angst en boosheid helemaal. Maar heb ze wel geprobeerd uit te leggen dat hij ook mijn kind is en ik voor hem ook het beste wil. En dat we hierin ook moeten kijken naar het grotere geheel zeg maar. Enfin, het riep nogal  wat weerstand op hier dus.



Uiteindelijk zijn we de hele procedure door geweest: informatief gesprek waarin ons een alternatief huis aangeboden werd, de andere mensen zijn hier wezen kijken, we hebben gewacht op het 'oordeel' van die andere  mensen, zijn wezen kijken naar wat dan eventueel ons andere huis zou worden, moesten nog wat langer wachten, en kregen uiteindelijk het verlossende woord: Het gaat niet door. 'Ze' hebben ons huis afgewezen, ze wilden hier niet wonen. Pff. En hoewel dat natuurlijk een enorme berg stress scheelt, ben ik ook wel wat teleurgesteld en gepikeerd. Hoezo willen ze ons huis niet?? Dit is een leuk huis hoor! Wij wonen hier met veel plezier én gemak. Poeh.
 En stiekem had ik mezelf ook  al helemaal gezien in dat andere huis (dat overigens ook een aanpassing voor mijn jongen had!). Een frisse start met weer heel veel nieuwe inrichtingsmogelijkheden! Ik had de banken al geplaatst zeg maar, kleurtjes al bedacht.


Tuurlijk, heel heel heel veel stress, heel heel heel veel inpakken enzo. Maar dan....maar dan heb je wél een heel nieuw huis! 
Maar  helaas. Gaat niet gebeuren dus. Even slikken, toch wel. Met vriendlief overlegd. En besloten dit huis dan maar  in de re-make te gooien. Tsja, je moet toch wat ;-) 
Dus ben ik nu systematisch de overvolle zolder aan het leeghalen, opruimen. Ben ik aan het rondkijken voor een andere kleur in de kamer. Maar ik ben vooral mijn eigen huis aan het bekijken door een andere bril. Probeer op deze manier mijn huis mijn huis weer te laten worden. Want dat gevoel was ik wat kwijt geraakt de afgelopen tijd. Wordt vervolgd dus.... 

zondag 23 juni 2013

Gewonnen!

Won ik daar toch zo maar de Give Away van haar: ikke is mooi ! Een prachtig pakketje met hele mooie lappen/lapjes. Het zijn echt hele mooie, rustige kleuren die mij enorm aanspreken.
 Ik ga eens heel goed nadenken wat voor moois ik daar van ga maken.


















 Ondertussen heb ik met mijn nieuwe naaimachine al hier en daar iets uitgeprobeerd, en die naait echt Super! Ik kan dus echt aan de serieuze naaiprojecten beginnen, ahum.
Nou nog ergens tijd vandaan halen....zo met de zomervakantie voor de deur.....

Ik zie trouwens nu dat de kleuren van de stof niet echt goed uitkomen op de foto's. Het zijn echt hele mooie, warme kleuren. Veel sprekender dan de foto weergeeft! Ben er echt heel blij mee!


vrijdag 14 juni 2013

Afrikaanse-bloem-onderzetters


Ik denk dat het nu drie, vier jaar geleden is dat ik leerde haken. Met een boekje op schoot, bolletje katoen, haaknaald en you tube onder handbereik. Ik snapte er in het begin niet veel van, dacht veel te ingewikkeld. Kon er niet eens wijs uit worden in welk lusje ik de haaknaald moest steken voor de volgende steek. Gelukkig is het goed gekomen! 
Toen ik de smaak eenmaal te pakken had heb ik er nog drie bolletjes katoen bijgekocht en met die vier kleurtjes (hard roze, licht roze, blauw en appeltjes groen) ben ik de wel-bekende Afrikaanse bloem gaan haken. In elke combinatie die ik kon maken met die vier bolletjes.

Ik ben doorgegaan tot ze me de neus uitkwamen en ik wat anders ben gaan doen. De stapel verdween in een la: ooit ga ik daar iets van maken, echt waar.....

En dat ooit is nu! Voor mijn nieuwe salontafel wilde ik leuke, praktische onderzetters. En wat is nu praktischer dan zelf gehaakte die je zó in de was kunt mikken? Eerst gezocht naar een leuk, snel patroon maar ik kwam niks leuks tegen. Toen schoten mij die bloemen weer in het hoofd! Eureka! Wit randje er omheen en klaar!


Deze had ik ook nog even geprobeerd, maar die vond ik te saai. 


Ik heb nu nog maar acht Afrikaanse-bloemen-onderzetters gemaakt, maar ik heb al besloten ze allemaal te voorzien van een wit randje. Lekker snel tussendoor te  doen ook!

zondag 9 juni 2013

Flock een helicopter


Yeah! Iets af! Ik heb echt inmiddels weet ik hoeveel halve projectjes liggen maar niks lijkt af te komen. Het is hier zó druk! De laatste maand van het schooljaar is aangebroken, met alle excursies, repetitieweken, laatste presentaties en meer van dat. Druk dus. Er blijft weinig tijd over om lekker te fröbelen. 
Enthousiast was ik bijvoorbeeld begonnen aan een ballonbal (naar het patroon van Creadientje )voor Kaboutertje. Maar ben nog niet veel opgeschoten:

Maar goed, ooit komt het af :-)











Wat ik wel af heb gekregen (ook weer in fases) is een tshirt voor de jongste. Geflockt of geflocked. Met een helicopter. En hoewel ik nog wel wat verbeter puntjes zie, ben ik er best blij mee. Was pas de tweede keer dat ik iets met flockfolie deed, dus ik ben tevreden!

maandag 20 mei 2013

Over liefde

Op sociaal vlak ben ik niet zo sterk. Dat weet ik van mezelf en hoewel dat niet altijd zo makkelijk is, heb ik het geaccepteerd. Het hoort bij mij. Dat komt er in de praktijk op neer dat ik niet zoveel contacten heb omdat ik dat gewoon niet trek. Het kost me heel veel energie om vriendschappen te onderhouden, sociale contacten te onderhouden. Ik 'doe' het niet zo goed in groepen ook, ik voel me er niet zo in thuis. Het is al snel  te veel voor me zeg maar, te overweldigend zeg maar. 
In één op één situaties doe ik het beter, maar ook dat kan ik maar met mate aan. Dat is niet erg, via het internet kun je ook contacten onderhouden en dat is voor mij prima te doen. 
Maar goed, dat is niet wat ik wilde vertellen. 
Ik wilde graag vertellen over die ene hele goeie, lieve vriendin die ik heb en waar ik zó enorm blij mee ben! Op haar ben ik heel zuinig en ik probeer echt om die vriendschap zo goed mogelijk te onderhouden. Naar haar kan ik helemaal eerlijk en open zijn en andersom ook. Zij is mijn meisje, mijn vriendin en voor een deel ook mijn voorbeeld. We kennen elkaar alweer een tijdje en die vriendschap zit dan ook heel diep. Daar verbaas ik me regelmatig over, dat ze me nog steeds de moeite waard vindt, want dat vind ik niet van mezelf.  Maar zij gelukkig wel.
 


Wat onze vriendschap nog een bijzonder accent geeft is dat we allebei een bijzonder jongetje hebben. Mijne is 10 jaar en die van haar 5. Beide zijn ze zo autistisch als maar kan, dus ze lijken veel op elkaar, maar verder zijn ze ook weer heel verschillend. Veel van wat we meemaken met onze mannetjes herkennen we en dat is echt zo fijn.
Afgelopen week gingen we voor onze jochies weer naar de speel-o-theek, waar ze aangepast spelmateriaal hebben. Onderweg kregen we het erover wat onze jongens vragen van je. We kwamen erop omdat ik zei dat ik dit Pinksterweekend (waarin ook mijn verjaardag dus) alleen met mijn kaboutertje zou zijn en dat mijn   op-één-na-jongste in Emmen zou blijven. Ik vertelde dat ik dat moeilijk vind voor hem, omdat hij het zo fijn vindt om thuis te zijn, maar dat ik het echt niet aankan om hem een compleet weekend thuis te hebben als hij tussendoor niet naar zijn vader toe kan. En wat gebeurde er? Wat ze toen zei raakte me zo; de herkenning en voor mij daarmee ook de erkenning van mijn gevoel ofzo. Ze gaf aan dat zij het ook moeilijk vond, dit soort weekenden. 'Vroeger' keek je uit naar vrije dagen. Nu ook, maar anders. Want echt vrij heb je niet. Net als met een baby zeg maar. Altijd vroeg opstaan. Altijd leven in en met een strak schema. Altijd rekening houden met het stress-niveau van je kind. Altijd vooruit denken om obstakels proberen te vermijden, problemen voor te blijven. Niet de deur uit kunnen omdat je kind dat niet aankan. Geen spontane acties kunnen ondernemen. Het beroep dat ze op je doen omdat ze bij alles hulp nodig hebben. Bij alles. En dat dat niet altijd leuk is, niet altijd makkelijk is. 
En jawel, dat leverde bij ons beiden tranen op. Zaten we samen in de auto te huilen. Ook dat is vriendschap.

Lief vriendinnetje van mij; dank je wel voor je vriendschap, voor je liefde je warmte en voor je nooit aflatende vertrouwen!




Jarig!


De mei maand is bij ons altijd een erg drukke verjaardagsmaand. Mijn op-één-na-jongste, ik, mijn lief, mijn dochter èn tussendoor is het dan ook nog moederdag. Gezellig, maar ook wel lastig hoor. Ik moet dan zoveel dingen bedenken die ik zou willen hebben en dat weet ik nooit. Ik heb niet zoveel wensen, op materialistisch vlak dan. 
Dit jaar was het iets anders!! Ik heb al een hele tijd (nou ja, hele tijd: zo'n 14 jaar denk ik) een naaimachine. Ja daarvoor ook al hoor, en daarvoor en.... Het is duidelijk. Maar goed die naaimachine, die heeft kuren. Mega kuren. Slecht transport, om de haverklap vastlopen, dat werk. Dus.....eigenlijk.....wilde ik wel heel graag een nieuwe. En die zijn duuuuur. Een mooi verjaardagsscadeau dus: geld om te sparen voor een nieuwe naaimachine! Maar.... Een kleine week voor mijn verjaardag zei mijn lief dat hij lang had zitten denken over een cadeau voor mij, maar dat hij naar zijn hart luisterde en mij dus graag een nieuwe naaimachine wilde geven.....!!!! Ik was er echt stil van. Wow.
En deze is het uiteindelijk geworden




Een Lewenstein met allerlei toeters en bellen maar niét computergestuurd, dat ging me net iets te ver. Maar blij dat ik er mee ben! Hij staat te pronken op de achtertafel. Ik heb er nog niks mee genaaid wegens tijdgebrek maar dat komt snel, dat weet ik zeker. Maar van alleen het kijken ernaar word ik al zo blij!

zondag 12 mei 2013

Obsessie

Mijn jongen is nogal geobsedeerd door veters. En dan in het bijzonder door de uiteinden van de veters. Hij is daar zó op gericht dat alles ervoor moet wijken. Hij móet en zál die ene veter hebben. Je kunt dan andere opties aandragen wat je wilt, maar helaas, die accepteert hij niet.

Zo ook vanmorgen dus. Ik was bezig met de laatste versieringen aan zijn nieuwe rugzakje, maar dat werd hem dus niet. Hij wilde de veters die aan die ene romper zaten....die in de was zat.....


Normaal heeft hij van die metalen haken aan zijn romper, met veters en linten eraan.


 Maar ook die wilde hij niet nu. Hij Moest Die Ene Veter hebben. 
Zucht. Gillen, schreeuwen en bijten. Alles overhoop halen. Die Ene Veter Moest Komen!! Hij heeft me dus nogal bezig gehouden. Tot hij door zijn vader opgehaald werd. Jammer om zo afscheid te moeten nemen van hem. Hij zo boos en ik zo verdrietig.


Mét zijn nieuwe rugzak, die ik maakte voor zijn verjaardag maar die dus nog niet klaar was naar mijn smaak. 


dinsdag 7 mei 2013

Er is er één jarig hoera hoera...


Jawel, er is er één jarig en dat is hij! Mijn grote vent is alweer 10. En van de vier oudsten de grootste op deze leeftijd, dus dat beloofd wat. 
Echt veel doen we niet aan zijn verjaardag vandaag. Er hangen geen slingers bijvoorbeeld, omdat hij daar alleen maar erg onrustig van wordt. Wel heeft hij twee stevige ballonnen gekregen om mee te spelen! Daar is hij erg blij mee! 
Natuurlijk heeft hij ook wel cadeautjes gekregen; een paar t-shirts van zijn broer en zus, een mooie nieuwe zwemband, en ik ben nog bezig met een nieuwe rugzak te maken voor hem. Die is helaas nog niet af omdat meneer gisteravond weer één van zijn beruchte avonden had. Hij wilde iets dat niet mocht en dan blijft hij in zijn protest hangen. Keihard gillen en schreeuwen en met beide benen vol schoppen tegen het hekwerk van zijn bed aan. Nee, daar worden we niet blij van.
 Kaboutertje kon daardoor niet slapen dus ik ben rond tien uur maar hem naar bed gegaan zodat hij op die manier zijn rust wat kon krijgen. Feestvarkentje was wel rustig toen gelukkig. 
Vanavond gaan we nog lekker pannenkoeken eten, dat vindt de jarige job ook lekker, dus dat is een mooie afsluiting van de dag. 


 Ben benieuwd hoe hij de dag gaat volhouden overigens; hij was om kwart voor zes alweer wakker vanmorgen, gillend, schreeuwend en schoppend......
Moeilijk hoor als je niet kunt vertellen wat het is dat je dwarszit. Van al zijn  handicaps is dat voor hem zelf ook de moeilijkste; niet goed kunnen communiceren. 
Maar goed, voor nu is het eerst FEEST!

zondag 5 mei 2013

10 en 10


10 zijn ze beiden. Mijn twee jongste jongens. Kaboutertje 10 maanden en zijn grote broer wordt 10 jaar deze week. En waar ik had verwacht het moeilijk te zullen vinden dat jongste zijn broer voorbij gaat, geniet ik alleen maar.



 En natuurlijk zie ik ook wel dat jongste zijn broer langzaam voorbij gaat maar nee, verdrietig word ik daar niet van. Ieder is zoals hij is; heel gewoon, perfect. Precies zoals hij zijn moet! Ben blij dit bij mezelf te zien. 
Mijn jongens, ben blij met ze! 



zondag 28 april 2013

Bloglovin

Follow my blog with Bloglovin


Ik hou er niet van, maar het blijkt nodig...


Grote broer met klein broertje


Zomaar ergens de afgelopen week. Mooi weer en grote broer neemt zijn kleinste broertje mee op de trampoline. 
Heel voorzichtig. 
Maar wat hebben ze een plezier samen! Kaboutertje ligt echt zowat in een deuk, hij geniet zo van het bewegen van de trampo! 
En ik geniet stiekem nog het meest, want grote broer vind het wat lastig om met zo'n klein kereltje iets leuks te doen. Dus dit is een moment met een gouden randje!


zaterdag 20 april 2013

Nieuw begin

Weet je dat ik echt een beetje zenuwachtig was om dit te schrijven? 
Al maanden zit ik er tegenaan te hikken, om weer een blogbericht te plaatsen. 
Maar helaas helaas, er ís niks te vertellen. Nou ja, genoeg natuurlijk eigenlijk, maar niks creatiefs. 
Ik heb echt de afgelopen maanden zo goed als niks gedaan.
Wel wat kleine dingen, haast tussen neus en lippen door.
Zoals dit vogeltje bijvoorbeeld


En ook nog wel wat kleine gehaakte dingetjes voor swaps waar ik aan meegedaan heb, maar daar houdt het ook wel mee op. 
Het is natuurlijk een open deur van jewelste, maar ik heb het door ons Kaboutertje zó druk, dat er weinig tijd overblijft om 'zomaar' lekker te knutselen, voor mezelf bezig te zijn. Hoewel hij nu ruim negen maanden is, is hij toch 's avonds meestal wel heel veel wakker en wil hij zijn mama. 

Dus heb ik besloten om daar dan meer over te vertellen; over mijn drukke, hectische, bijzondere leventje. Mét mijn kaboutertje, mijn speciale jongetje en mijn drie lieve (pre) pubers. Bovendien doe ik alles min of meer alleen, omdat mijn lieve Lief en ik niet samenwonen en elkaar niet zo vaak zien als we het liefst zouden willen. 
Dus, meer van 'Bij ons t'huis en natuurlijk ook mijn creatieve dingetjes, áls ik daar aan toe kom.
Ben benieuwd naar wat jullie er van vinden......