zondag 21 juli 2013

Verhuizen of niet verhuizen, that's the question...

Nou ja, dat wás de vraag..... Het was hier nogal hectisch de afgelopen  tijd, zoals bij velen lees ik wel. Maar ik had niet alleen te maken met de gebruikelijke hectiek van het afsluiten van het schooljaar en alles wat daar mee te maken had. Nee, op de valreep van het schooljaar  meldde zich nog een ander 'dingetje'.
Het zit namelijk zo: ik woon in een huis met de nodige aanpassingen voor mijn jongen met speciale behoeften. Naast dat het sowieso al een heel ruim huis is, hebben wij op de begane grond een aanbouw met daarin twee slaapkamers en een ruime badkamer die volledig aangepast is. Super dus voor ons. Mijn jongen kan daarin prima uit de voeten en kan zo lekker naar zijn eigen kamer als hij daar behoefte aan heeft en hoeft daarbij geen  trappen op. Maar....eigenlijk......hebben wij geen recht meer om in dit huis te wonen nu mijn snoepje niet meer volledig thuis woont. Iets met regels van de WMO die voorschrijven dat iemand  minstens vier van de zeven  nachten per week thuis moet wonen enzo. En dat doet hij dus niet. Officieel hoeft de gemeente waarin ik woon alleen te zorgen dat mijn jochie binnen kan komen en de wc kan bereiken (ja, heeft hij ook echt nodig, die wc, maar dat is een ander verhaal). Dat we hier nu nog wel wonen is eigenlijk puur uit medeleven zeg maar. En wat kun je dan krijgen? Juist, dat  er een ander iemand  komt die jouw huis nodig heeft. En dat gebeurde dus. Er bleek iemand te zijn die mijn huis, met aanpassingen eigenlijk harder nodig heeft dan ik..... Slik. Nog een keer  slik.


 Oké. Omdat ik weet  hoe vervelend het is om in een huis  te wonen waarin je niet normaal uit de voeten kunt, heb ik me welwillend opgesteld in dit gebeuren...daarbij wel mijn eigen  glazen ingooiend maar goed. De kinderen waren ook echt helemaal van slag door dit nieuws. Verhuizen naar een andere kant van de stad, weg uit hun veilige buurt, bij hun vader uit de buurt, en dat 'alleen maar' voor hun broertje dat niet eens  meer thuis woont! Begrijpelijk. Ik snapte hun angst en boosheid helemaal. Maar heb ze wel geprobeerd uit te leggen dat hij ook mijn kind is en ik voor hem ook het beste wil. En dat we hierin ook moeten kijken naar het grotere geheel zeg maar. Enfin, het riep nogal  wat weerstand op hier dus.



Uiteindelijk zijn we de hele procedure door geweest: informatief gesprek waarin ons een alternatief huis aangeboden werd, de andere mensen zijn hier wezen kijken, we hebben gewacht op het 'oordeel' van die andere  mensen, zijn wezen kijken naar wat dan eventueel ons andere huis zou worden, moesten nog wat langer wachten, en kregen uiteindelijk het verlossende woord: Het gaat niet door. 'Ze' hebben ons huis afgewezen, ze wilden hier niet wonen. Pff. En hoewel dat natuurlijk een enorme berg stress scheelt, ben ik ook wel wat teleurgesteld en gepikeerd. Hoezo willen ze ons huis niet?? Dit is een leuk huis hoor! Wij wonen hier met veel plezier én gemak. Poeh.
 En stiekem had ik mezelf ook  al helemaal gezien in dat andere huis (dat overigens ook een aanpassing voor mijn jongen had!). Een frisse start met weer heel veel nieuwe inrichtingsmogelijkheden! Ik had de banken al geplaatst zeg maar, kleurtjes al bedacht.


Tuurlijk, heel heel heel veel stress, heel heel heel veel inpakken enzo. Maar dan....maar dan heb je wél een heel nieuw huis! 
Maar  helaas. Gaat niet gebeuren dus. Even slikken, toch wel. Met vriendlief overlegd. En besloten dit huis dan maar  in de re-make te gooien. Tsja, je moet toch wat ;-) 
Dus ben ik nu systematisch de overvolle zolder aan het leeghalen, opruimen. Ben ik aan het rondkijken voor een andere kleur in de kamer. Maar ik ben vooral mijn eigen huis aan het bekijken door een andere bril. Probeer op deze manier mijn huis mijn huis weer te laten worden. Want dat gevoel was ik wat kwijt geraakt de afgelopen tijd. Wordt vervolgd dus.... 

3 opmerkingen:

  1. Ik kan me goed voorstellen dat het toch een beetje een teleurstelling is, je hebt je er helemaal op ingesteld dat jullie moeten verhuizen. Maar toch ook fijn want verhuizen met je hele hebben en houwen is een hele klus. Maar leuk dat je bezig gaat in je oude huis en daar je nieuwe van gaat maken. Succes!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik begrijp je helemaal, een nieuw huis, een nieuw begin.. maar wat je nu gaat doen is misschien nog wel fijner, je eigen vertrouwde plekkie in een nieuw jasje steken,, ik hoop dat je snel weer je eigen huis kan terug vinden, en vooral dat je door je eigen huis, weer je zelf kan terug vinden!
    Liefs,
    kimmie

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een gedoe allemaal zeg! En kan me goed voorstellen hoe je jezelf moet voelen! Eerst het accepteren, dan het toch erop verheugen en dan het niet doorgaan. Maar goed dat je het zo aanpakt! Opruimen verfrist altijd heel erg, vind ik. Niet alleen je huis, maar ook je hoofd! Succes en jou kennende, komt dat helemaal goed! liefs, Nancy

    BeantwoordenVerwijderen