vrijdag 29 oktober 2010

Ook nog leuke dingen!

Gelukkig zijn er deze week ook nog leuke dingen gebeurd! Zo kreeg ik maandag van CreaCuties  dit: 


Zij had mij 'toegewezen' gekregen als swap-partner bij de Dutch Swappers. Was helemaal in de wolken toen ik de envelop openmaakte en dit eruit kwam! Ben er super blij mee!


En ik ben natuurlijk ook bezig geweest met de vissen op de muren van mijn jongste spruitje, kijk maar: 



Dat ziet er toch vrolijk uit? Wordt vast een hele mooie muur....als ie af is.....


Herfstvakantie? Herfst..... ja, dat wel

Man wat een week! Ik had me zo voorgenomen om deze week lekker bezig te gaan in de kamer van mijn jongste mannetje. Leuk de vissen op de muur inkleuren, twee andere muren fris geel schilderen en op de laatste muur ook nog iets fröbelen. Hoe anders liep het! Maandag wel heel netjes begonnen met het inkleuren van de eerste vis. Ook het zeepaard ging goed. Zag, ziet, er erg leuk uit! En zó leuk om te doen! Bedenken welk leuk kleurtje ik zou gaan gebruiken. Lekker creatief bezig. Ik zat ook goed op schema, zo goed zelfs dat toen vriendlief voorstelde dinsdagmiddag met de kinders naar mijn oma te gaan, ik super enthousiast JA riep! Kon prima, kamertje kwam toch makkelijk af! Dus wij gezellig naar oma, die er ook erg van genoot ons weer te zien. Ja, de kinders worden groot en ja het gaat goed met ze oma.... Ook oma zelf zat er pattent bij, het ging goed met haar zei ze. Lachend vertelde ze dat ze het nog erg druk had zelfs: er moesten lammetjes gebreid worden voor de verkoop in het winkeltje beneden in het het bejaardenhuis waar ze woont! Dat is mijn oma! So far so good.....
.
Tot woensdagochtend.....mijn moeder was hier om de mooie ingekleurde vissen op jongste zijn kamer te bekijken, toen haar mobieltje ging. Mijn tante: het ging erg slecht met oma, ze was niet meer bij kennis. Wilde mijn moeder haar nog levend zien dan moest ze snel, heel snel komen! Hè?! Totale ontreddering, tranen, schrik, wat nu? Snel naar oma, maar hoe? Ik wilde ook heel graag mee, wilde mijn moeder niet alleen laten gaan én ik wilde oma zien! Gelukkig kon vriendlief ons brengen en dus waren we om een uur of één bij oma. Wat een schrik. Zat ze dinsdag nog enthousiast te vertellen over hoe druk ze het had en hoeveel ze nog genoot van de dingen die ze nog wel kon, nu lag ze in bed en was het niks meer dan een zielig hoopje mens. Kan er niet meer van maken. Ze leek echt meer dood dan levend. Klinkt heel hard maar dat was echt zo. Oma leek niet meer bij kennis, bewoog niet en ademde nog maar oppervlakkig. De dokter had het over een licht herseninfarct in de hersenstam. Pardon? Een licht infarct? Ze had geen gevoel meer in haar benen, kon niks meer uitbrengen en leek echt helemaal van de wereld. Maar, nee, meer kon de arts er niet van maken.
Maar, heel apart, gaandeweg de middag kwam er iets terug bij oma. Ze kreeg toch weer gevoel in haar benen: haar pijn in de voeten kwam terug. Hoera! En langzaam keerde oma weer terug bij ons. Hè? Ja, precies, ze kwam weer helemaal bij! En aan het einde van de middag, begin van de avond, leek het alsof ze niet meer dan een stevige griep had...... Ze was héél moe, had een raar gevoel in haar hoofd, sliep veel, maar had goed in de gaten wie er allemaal waren en had ook weer wat te zeggen af en toe.

Later op de avond ging iedereen langzaamaan naar huis, het grootste gevaar leek geweken. Oma was weer wat wakker, had weer veel pijn (normaal niet iets om blij mee te zijn, maar het betekende wel dat ze haar benen weer voelde!) en kon goed aangeven wat ze wilde! Huh? Maar,... Ja, nou ja, oma was op de weg terug! HOERA! Onderweg naar mijn logeeradres voor die avond ging ineens mijn mobiel: mijn moeder in een bijna hoera-stemming! Ze had, samen met haar moeder, mijn oma, ontdekt waar oma zo ziek van was geworden!! Wat blijkt? Mijn oma is allergisch voor Morfine! Bij een operatie zeven jaar geleden was dat aan het licht gekomen en mijn oma was dat glad vergeten! En woensdagvond herinnerde ze zich dat ineens tijdens een praatje met mijn moeder. Oma mocht echt nooit meer morfine, is na die operatie zeven jaar geleden gebleken, want ze is er zo allergisch voor dat het haar dood zou kunnen betekenen.... En juist op dinsdag had ze een morfine-pleister gekregen tegen de pijn in haar voeten.....maar die ging pas na 24 uur werken......! En die hadden ze er woensdag weer afgehaald toen ze ineens instortte. Pffffff. Dus dat was het! Geen infarct en dus geen blijvende schade! Mijn moeder is vanmorgen ook weer naar huis vertrokken, oma zittend in haar favoriete stoel achter gelaten, lekker aan de koffie. Het gevaar is geweken, oma blijft nog even! 
Nee, geen vissen meer ingekleurd vandaag, maar wel nog twee muren fris geel geschilderd. Kleine man kwam vanmiddag terug en de verf was alweer droog, zo snel kan het gaan. Pfffff wat een week, wat een week. 
Ben aan vakantie toe

zondag 24 oktober 2010

Omaatje omaatje

Mijn oma is 92 en mijn oma is me zeer lief. Ik ben echt heel wijs met haar. Van haar heb ik toch wel mijn creativitiet, durf ik te zeggen. Oma is altijd bezig met kaarten maken, borduren, breien en meer van dat. Bovendien is mijn omaatje in haar omgeving heel geliefd (logisch) en kreeg ze heel veel hobby-spullen van familie, vrienden en bekenden. Toen ze twee jaar geleden ging verhuizen naar een verzorgingstehuis zorgde dat dan ook voor best wat problemen: Al haar knutsel- en handwerkspullen moesten worden uitgezocht en vooral worden opgeruimd. Want daar had ze in haar nieuwe thuis geen plek meer voor. Maar ik wel! En dus kreeg ik de helft van haar spulletjes en mijn nicht de andere helft! Ik was en ben er heel blij mee maar ik vind het ook wel heel verdrietig. Dat mijn lieve omaatje zich niet meer kon uitleven in haar favoriete hobbies. Gelukkig zei ze er zelf geen problemen mee te hebben en was ze voornamelijk blij dat ik er zo blij mee ben. Tsja, zo simpel kan het soms zijn. 
De vier grote dozen met spulletjes hebben eerst twee jaar bij mij op zolder gestaan omdat ik er eigenlijk niet echt een goeie plek voor had. Maar, ook omdat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen haar spulletjes uit te zoeken en dingen weg te moeten gooien. Helaas onvermijdelijk; dingen weggooien. Want oma was een verzamelaarster: elk mooi stukje papier werd bewaard, elk lintje hergebruikt, ieder inpakpapiertje opgevouwen. Zoveel bakjes, plastic zakjes, half afgemaakte kaarten, mooie plaatjes, mapjes met patroontjes, pagina's uit tijdschriften.....teveel om op te noemen. Allemaal herinneringen. Allemaal dingen die mijn oma de moeite waard vond om te bewaren en goed op te bergen. 

Toch moest ik me er toe zetten alles uit te zoeken, ik kan niet alles blijven bewaren. Afgelopen week heb ik me op die klus gestort. Dat leverde echt een berg spullen op in stapels op de eettafel. Een stapel met kaarten, een stapel met borduurpatronen, een stapel half afgemaakte kaarten, een bult lapjes, een berg 3-d materiaal, een heleboel stof-bloemetjes op aslan geplakt. De hele tafel lag vol! Een hele mooie manier om mijn lieve oma nog beter te leren kennen. Zo heb ik bijvoorbeeld ontdekt dat oma haar grootste hobby borduren op papier is. Zo mooi om te zien! Niet alleen heeft ze me heel veel patronen nagelaten maar ook de wereld aan speciaal garen. Bovendien hoef ik voor de rest van mijn leven geen pakjes kaarten meer te kopen, en mijn dochter ook niet. Ik heb heel veel dingen moeten weggooien omdat ik er echt niks mee kon, maar ik heb gelukkig ook heel veel dingen kunnen houden. Uiteindelijk heb ik alles in mijn speciale-mooi-wit-geschilderde-knutselkast gekregen en zag het er vrijdag zo uit: 




Omaatje omaatje toch. Wat zal ik genieten van jouw knutselspullen en wat zal ik nog vaak aan je terugdenken als ik aan het rommelen ben! 
En dat sommige dingen zich nu eenmaal niet laten regelen: oma heeft inmiddels veel spullen weer opnieuw aangeschaft omdat ze toch nog lang niet uit geknutseld was! Dat is mijn oma! 





zondag 17 oktober 2010

En dan ineens, dan heb je inspiratie!!

En dan zomaar, op een onrustige zondag (want alleen met de jongste) krijg ik inspiratie om alvast te beginnen met de muur van de chill-ruimte van eerdergenoemde jongste spruit! Een onderwatermuur moest het worden, had ik bedacht. Even vergeten dat ik niet, ik herhaal NIET kan tekenen. Helaas. Maar, niet getreurd: ik kwam dit tegen: 







Vrolijk van kleur, mooi opgebouwd met blokjes. Nee, deze stickers zijn te klein om op de muur te plakken, maar.....dit kan ik wel natekenen!! En zo geschiedde: Drie vissen en een zeepaard (moest een zeepaardje worden maar pakte iets te groot uit, maar hij is zo leuk!!) staan nu in potlood op de muur! Ik ben zo trots op mezelf! Volgende week hebben we herfstvakantie en dan ga in ieder geval bezig met verven maar misschien ook al eerder. Anyway, ik heb foto's genomen van mijn vissen maar weet niet of ze goed overkomen omdat de potloodlijnen wel heel dun zijn. 



Natuurlijk zal ik ook het eindresultaat laten zien, maar mezelf kennende kan dat best even duren :-D



zaterdag 16 oktober 2010

Ik zit ondertussen echt niet stil nog hoor!

En dan toch, tussen de vermoeidheid doe ik nog wel iets, maar veel is het niet. Het zijn kleine dingen die even snel tussendoor kunnen:  






donderdag 14 oktober 2010

Ben zo moe......gáááááp

Het klinkt zo raar, want zoveel doe ik niet eens op een dag. Toch? Maar ik ben echt zo vreselijk moe. Ja, ik weet het, ik slaap niet echt goed, en daar word een mens moe van. Maar dan nog. Hou het maar moeilijk vol, zo'n  hele dag. Kan nergens de energie voor op brengen en heb nergens zin in. Heb op het moment wel weer veel aan mijn hoofd waardoor de draaimolen  in mijn hoofd af en toe op hol slaat, dat wel. Zo gaat het op het moment niet echt lekker met het logeren van mijn jongste mannetje. En dat baart me zorgen. Hij gaat om het andere weekend uit logeren en dat ging tot nog toe goed, dacht ik. Maar de laatste tijd komt hij thuis met mouwen die laten zien dat hij echt erg gefrustreerd is geweest. De gaten zitten er in. Gaatjes die mijn kereltje er in gebeten heeft omdat hij zicht niet happy, niet begrepen heeft gevoeld. Hij bijt dan in zijn mouwen en trekt er hard aan. Zo hard dat er gaten in zijn shirts komen. Zo hard dat hij zelfs een blauwe plek op zijn arm heeft op de plek waar hij zichzelf gebeten heeft. En dát baart me echt zorgen. Ik heb natuurlijk meteen aan de bel getrokken; maar voor je dan een afspraak hebt voor een goed gesprek, ben je toch twee weken verder. Zucht.
Maar goed, dat gaat wel rond in mijn hoofd natuurlijk. Ze moeten wel goed voor mijn lieve, knuffelige, kleine, grote Mannetje zorgen!     












En nou kwam ik er vandaag achter, toen ik met dochterlief bij de dokter was voor haar griepprik, dat er nog een andere reden voor mijn moeheid is! Ik had het kunnen weten natuurlijk, het is een terugkerend iets helaas. Ik heb weer bloedarmoede! Dus weer aan de staal tabletten! Zucht. Nou ja, als dat helpt......dan graag! Want ik heb nog zoveel dingen die ik wil gaan doen! Nog meer haken, toch weer eens iets naaien, wil de chill-ruimte van het jongste spruitje schilderen in frisse, heldere kleuren, nog..... en nog....... Maar nu......eerst........slapen........



woensdag 6 oktober 2010

CliniClowns

Meestal is het hebben van een meervoudig gehandicapt broertje voor mijn oudste drie kinderen niet leuk. Het is niet leuk om steeds rekening te moeten houden met een mannetje dat niet doorheeft wat hij doet, ook al doet hij het niet expres. Om steeds op te moeten letten dat de achterdeur op slot zit omdat hij anders wegloopt. Of om de koelkast dicht te moeten plakken met van die sterke tape omdat meneer anders de koelkast leeghaalt. Of....ja ik kan nog wel even doorgaan. Natuurlijk is hij ook heeeeeel lief en heel knuffelig, maar daar hebben zijn broers en zus niet altijd oog voor. Zij ervaren het hebben van zo'n broertje anders dan dat ik, zijn mama, dat ervaar. En natuurlijk snap ik dat. Een jongetje van zeven dat ernstig autistisch is, op het niveau zit van een kind van ongeveer 10 maanden, niet praat, niet kan horen (behalve muziek, heel apart) en dus helemaal in zijn eigen wereldje leeft is ook niet makkelijk om om je heen te hebben. Ook al is het je broertje en weet je heus wel dat hij niet expres vervelend doet en zoveel aandacht vraagt, maar dan nog...


 Maar soms...één keer per jaar is het geweldig om zo'n broertje te hebben. Dan loopt grote zus trots achter zijn rolstoel en is ook de iets grotere broer blij met zijn broertje. Want dan gaan we met zijn allen naar de Theatertour van de CliniClowns! Dat is een theatervoorstelling speciaal voor gehandicapte kinderen én hun broers, zussen, vader en moeder. En dat is zo enorm genieten! Een grote groep mensen die zich helemaal inzet om het jou en je kind naar de zin te maken! En echt overal is aan gedacht: bijvoorbeeld ruimte genoeg voor alle rolstoelen, of een vrolijke ruimte om de kinderen te verschonen en ook een plek voor over-prikkelde kinderen om tot rust te komen. Maar ook lekkere hapjes, snoepjes, drinken, broodjes, popcorn voor iedereen die daar maar van wilde snoepen.  En dan de voorstelling! Een vrolijk verhaal van een koning met zijn onderdanen (de zintuigen) . Deze koning was een beetje verwend. Hij dacht dat hij alles al gezien had, want hij was toch de koning!? Om de koning te laten zien dat hij echt niet alles gezien had, gingen wij, de bezoekers, in groepjes, vier keer op reis. 

We gingen naar het geurenrijk, naar de boerderij om te voelen, het klankrijk en naar het kleurenrijk. Elke bestemming liet weer een ander zintuig aan bod komen, helemaal op het niveau van onze kinderen. Echt geweldig! Ik heb er verder geen woorden voor en dat overkomt me niet vaak. We zijn nu voor het derde jaar geweest en dit jaar was het hele verhaal aangepast en in een nieuw jasje gestoken. Even wennen want we waren toch wel gehecht aan de figuren van de voorgaande jaren. Maar goed, we hebben ook deze spelers weer in ons hart gesloten en hebben nu al besloten dat we volgend jaar graag terugkomen! Kijk maar hoe leuk het was: 

En nu? Nu heb ik de foto's van de voorstelling én de cd én het boekje om nog na te genieten. Jongste mannetje kijkt nu nog met grote regelmaat de dvd van de voorstelling van vorig jaar. Dus ook hij geniet nog na, op zijn eigen manier. 


Op creatief vlak gebeurd er verder niet zoveel helaas. Ben met veel bezig: 

Moet mijn eerste Amigurumi worden.....



En dit:

is hard op weg een kussensloop te worden, maar het moeten er eerst veul en veul meer worden..


Ben ook nog bezig met: 
zijn knoopjes en labeltjes voor een labellapje voor mijn jongste mannetje, hij houdt van friemelen met labels enzo, dus vandaar. 

Maar in plaats van dingen af te maken, begin ik rustig met iets nieuws: Vitrage-achtige gordijnen voor aan de achterkant van de woonkamer. Gisteren even snel IKEA in gerend voor we naar de sauna gingen (wat trouwens ook weer super was!) en nog een pak van mijn liefste vitrage gehaald. En kijk, dan wordt dit hoe het eruit ziet: 





Ach ja, ook heel leuk natuurlijk, maar die andere werkjes blijven maar liggen. Heb geen kabouters die het komen afmaken. Nou ja, wil ik ook niet natuurlijk. Maar ik moet nu toch wel iets gaan afmaken. Dus: Wordt vervolgd zullen we maar zeggen......


vrijdag 1 oktober 2010

1 oktober

Vandaag is mijn oudste broer jarig. 42 wordt hij. Hij is er alleen zelf niet meer bij, helaas. Vijf jaar geleden is hij overleden. Eigenlijk voor ik hem echt zag voor wie hij was. We zaten nog echt in de strijd die broers en zussen hebben. Strijd om wie het nou eigenlijk het beste deed, wie de slimste was, wie het meest gevat was, wie het best uit onze niet-volgens-het-boekje-verlopende opvoeding gekomen was (Ik natuurlijk, dat spreekt voor zich :-) ). We dachten vanalles over elkaar maar goed was het niet. Ja, op het laatst, de laatste drie jaar ging het beter, gelukkig. Hij werd wat ouder, ik werd wat ouder. Beiden grijzer (hij gelukkig meer dan ik). Hij echt mijn grote broer, ik de jongere zus. 


En nu zie ik hem wel voor wie hij is. Mijn grote broer! Die op zijn onbeholpen manier mij probeerde te helpen, uit te dagen en beschermen. Mijn grote broer die me heeft beloofd nooit helemaal weg te zijn. Die voorspelde dat mijn jongste mannetje de marathon nog zou gaan lopen, terwijl hij op dat moment niet eens zelf kon gaan zitten!
Kortom, míjn grote broer.  


En vanmorgen, als een cadeautje van de natuur, hangt er ineens een groot wit spinnenweb in de  tuin. Ik heb zo'n enorme hekel aan de herfst, maar hier kan ik wel van genieten: