Ziek

Precies één dag na mijn vorige blog werd mijn op-één-jongste jongen ziek. Koorts, niet eten, niet drinken, slapen, hangen op de bank. Niet goed. Ik heb wat standaard dingen gecheckt bij hem, wat ik altijd doe als hij ziek blijkt. Maar dat bracht me niks. Hij had geen pijn in zijn oortjes, geen opgezette klieren in zijn nek, hij rook niet uit zijn mond (dus geen keelontsteking), en gelukkig geen knallend hoge koorts. Maar, er zat hem duidelijk iets dwars, want; hij at en dronk niet of nauwelijks. 

Ik bleef maar bedenken wat het toch zou kunnen zijn.

En los van de koorts, die verdween na drie dagen gelukkig weer, heeft dit de hele maand geduurd! Het had hem, en ons, helemaal in de macht. Iedere keer was hij weer een paar dagen slecht, wat zich uitte in de hele dag op de bank hangen, niet eten, niet drinken, slapen, huilen. Maar na een dag of vier knapte dat dan weer op en was hij weer één of twee dagen redelijk op orde. Huisarts noemde het eerst een virus, later misschien heimwee.....naar Emmen. Ja, as if. Dat zou toch mooi zijn zeg! Dat hij heimwee kan ervaren! En dan ook nog op deze manier kan laten zien.

Na een week of twee belandde meneertje zelfs een nacht in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen. En nog steeds was het een virus, zei men. Ook de kinderarts kon er niet meer van maken. Maar zijn gedrag leek nergens naar en het duurde en duurde maar. Een virus? Mijn neus. Er spookte iets door zijn lijf, maar het was geen virus. Die heeft hij al vaker gehad en dat leek niet op wat hij nu liet zien. Mijn jongetje had iets anders onder de leden. 

Ergens in het midden van de maand leek hij er weer te zijn en is hij weer naar Emmen gegaan. Ritme opdoen. Want als echte autist doet hij het het beste op Rust Regelmaat en Ritme. Het voelde voor mij niet goed om mijn spruit met een wit snoetje en duidelijk nog zó moe naar Emmen te brengen, maar dat van dat ritme is echt wel heel belangrijk voor hem. 

Gelukkig leek het in Emmen wat op te knappen! Heeel langzaam, dat wel, maar het leek goed. 

Zondag kreeg ik te horen dat hij weer vrolijk brabbelend door de kamer liep en hij weer zijn oude zelf leek te zijn. Los nog van zijn energieniveau, maar hij voelde zich duidelijk weer beter! Yeah!

Helaas bleek die opleving van korte duur, al na één dag zakte hij weer terug en dinsdags was hij weer terug bij af..... Ik haalde hem weer op voor het weekend en thuis deed hij weer niets anders dan slapen op de bank, hangen, niet eten, geen drinken, zich afsluiten. Niet goed. 

Na een paar dagen het aangekeken te hebben kreeg mijn kereltje er een klacht bij die me echt van mijn stuk bracht; hij leek pijn te hebben. Wat begon met af en toe 'huilen' van pijn mondde na een paar dagen uit in golven van huilen, waarna hij van pure vermoeidheid in slaap viel. Alarmbellen begonnen te rinkelen! 

Ook dit was weer één of twee dagen gelukkig, en daarna was het weer over. Ik snapte er niks meer van..... Maar ik was het wel meer dan zat, dit gemodder. Het huilen van mijn mannetje ging ons door merg en been. Het was echt zo sneu om te zien dat hij zich dus kennelijk zo slecht voelde. 

Dus, huisarts gebeld, en gestaan op een bezoek aan de kinderarts, omdat mijn jochie nu toch maar binnenste-buiten gekeerd moest worden. Ik moest en zou weten wat er aan de hand was met hem. Hoewel de huisarts er niet om stond te springen, was hij het toch wel met me eens dat het gedrag van het kereltje niet normaal was. Zo extreem rustig had hij hem nog nooit meegemaakt. 

Om een toch al lang verhaal kort te maken: een buikfoto wees uit dat mijn lieve lieve arme jongen verstopt zit! Zijn hele darmen zitten helemaal verstopt met ontlasting! Hij krijgt al laxeermiddelen maar nu dus even een hele hoge dosis om alles goed door te laten lopen. 

Wat ben ik blij en wat ben ik boos.  Blij omdat het zoiets onschuldigs, makkelijks is. 

Boos omdat het zo lang heeft moeten duren voor we er achter kwamen wat het is! Na één week zeiden zijn vader en ik al: er is iets, er zit hem iets dwars. Maar nee, bloed toont niks aan, geen koorts, dus een virus. Ergens in deze periode is er zelfs gezegd; misschien moeten jullie je er op in stellen dat dit gedrag vanaf nu bij hem hoort. Dat dit een voorbereiding is op de puberteit en dat hij daar zoveel last van heeft dat hij zich zo gaat gedragen. Dat dat huilen van hem dus meer verwarring, angst zou zijn dan pijn. Terwijl ik er echt van overtuigd was dat hij pijn had! En dat bleek dus ook. Mijn arme jongen. Hoop dat het snel weer goed doorloopt en hij zich snel beter voelt.