zondag 9 januari 2011

Ik ben Ik, en ik ben.....

En dan word je dus geïnterviewd voor een blad en dan ga je nadenken over de vragen die de journaliste je gesteld heeft. Over hoe het er dan bij jou thuis aan toe gaat, hoe het jongste spruitje zijn stempel drukt op ons dagelijks bestaan, wat de andere kinders vinden van hun broertje, hoe zijn komst mijn leven veranderd heeft, dat soort zaken. Nou zijn dat onderwerpen waar ik normaal ook wel over nadenk, dus daar kon ik zo antwoord op geven. Maar toch. Toch houdt het daar niet mee op. Het zette mij aan het denken over mezelf, over mijn leven, over mijn leven als alleenstaande moeder met vier kids, een slecht meewerkende ex en de nodige psychische problemen....(zo, het konijn is uit de hoed). Nee, natuurlijk had ik het me zo niet voorgesteld toen ik als stralende, zwangere bruid Ja zei, dat moge duidelijk zijn. Ik (wij toen nog) wist wel heel goed dat ik graag veel kinderen wilde, als het zou mogen lukken allemaal, dat moet je ook nog maar afwachten. En ja, die psychische kwetsbaarheid, om het zo maar te noemen, was er toen ook al, maar goed beheersbaar en heel goed mee te leven. Helemaal toen er zo'n acht maanden in ons huwelijk een lief klein meisje geboren werd. Het moeder zijn heeft mij een enorme 'boost' gegeven. Vandaar ook, dat toen de jongste niet helemaal perfect bleek te zijn, ik dat goed 'handelen' kon. Ik sta voor mijn kinderen, punt. En ik zorg voor ze en ik hou ook nog heel veel van ze! Laat dat vast gezegd zijn. 

Maar, en dat zal elke moeder beamen, het hebben van kids doet je ook een deel van jezelf inleveren. Of je dat nou wil of niet. Dat is niet erg, het hoort erbij, alleen ik zit nu dus te mijmeren wie ik zo ongeveer ben dan. Nu. Typend op mijn laptop in de badkamer, terwijl de jongste een bad in zijn speciekuip neemt. (ondertussen zitten we in zijn taaltje hele gesprekken te voeren, hoezo multi-tasken)
Anyway, ik was gebleven bij wie ik nu eigenlijk zelf ben. Is voor mij trouwens een regelmatig terugkerende vraag, onzeker typje dat ik ben. En elke keer kom ik weer met een ander lijstje,  haha. Heel afhankelijk van mijn geestelijke toestand van dat moment. Dat zullen er meer hebben geloof ik,  hoop ik. Wat wel een constante is is mijn onzekerheid. Onzeker over mijn uiterlijk (oud, moe, lelijk), mijn lijf (altijd te dik), mijn huis (nooit schoon, opgeruimd genoeg, ondanks hulp drie keer per week), mijn creaties (niet origineel genoeg) en meer van dat soort zaken. Kan nog wel even doorgaan met opsommen, ben onzeker over de meeste dingen. Denk dus ook heel heel heel veel na, over alles. Waar anderen niet eens bij stil staan heb ik al tien keer overdacht. Ik probeer alles op te lossen in mijn hoofd. Zelfs problemen die er niet zijn. Denken, denken, denken. Mijn hersenen lijken soms in een carrousel te zitten. Heel lastig, vermoeiend en vaak totaal nutteloos. Maar niet te stoppen helaas. Soms is het iets minder, op goeie dagen. Maar op het moment is het weer bal daarboven. En dus slaap ik slecht. Overdag kan ik die gedachtenstroom nog wel wat wegduwen, negeren, maar in mijn bedje lukt dat niet. Dan komen ze met z'n allen weer in alle hevigheid terug. 
Anyway, het hoort blijkbaar bij mij. Ik ben een denker. Af en toe depressief. Vaak emotioneel. Makkelijk uit evenwicht te brengen. Onzeker. Maar ook: Doorzetter. Lief. Positief. Optimistisch. Praktisch. En op en top Moeder. 



4 opmerkingen:

  1. Ik ken je niet persoonlijk, maar op mij kom je over als een super lieve vrouw die altijd een lief woordje heeft voor anderen die het nodig hebben en een moeder die dol is op al haar kinderen. Ik bewonder je, het lijkt me zwaar alleenstaande moeder met 4 kinderen waarvan er ook nog eens eentje niet helemaal gezons is, ik vind 2 al zwaar momenteel.
    En waarom zou je origineel moeten zijn in de dingen die je maakt, als je er zelf blij mee bent, dat is het belangrijkste toch.

    Liefs Lisette

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lief vriendinnetje van me,

    Je bent wie je bent en daar ben ik blij om!
    Ik hou van jou...

    Anneke

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi Janny, bedankt voor je berichtje op me blog. En je vroeg waar ik me inspiratie vandaan haalde. Nou... meestal heb ik iets in me hoofd en probeer ik dat uit te werken maar dan komt het er toch niet uit hoe ik het eigenlijks bedoelde. En dit jaar op de creadoe in Utrecht had ik heel veel leuke ideetjes opgedaan. En daar komt de sliertjes armband ook vandaan.
    Ik heb je het stukje gelezen over jezelf en je mag echt trots op jezelf zijn dat je als alleenstaande moeder met 4 prachtige kids je hoofd boven water kan houden !!! Een dikke pluim heb je wel verdient. En probeer aan het positieve te denken van jezelf. Voor de spiegel staan en hardop zeggen.... Ik mag er wezen !! Succes.
    Groetjes Rianne

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve dame,

    Ik lees nu je blogje pas. Maar lieverd, wees trots op wie je bent! Je bent prachtig, van binnen en van buiten. Met al je kwaliteiten èn de dingen waar je zelf wat minder blij mee bent. Je mag er zijn en anderen willen dat je er bent. Je kinderen, je lief, je vriendinnetjes en je twittervriendinnetjes :) Ik vind het bijzonder dat ik je via twitter heb leren kennen en kan me geen twitter voorstellen zonder jou.

    *dikke knuffel en heel veel liefs*

    BeantwoordenVerwijderen